Hoofdcategorieėn
Home » Harry Potter » There's nothing like Love {Voor onbepaalde tijd gepauzeerd} » 52. Quidditch
There's nothing like Love {Voor onbepaalde tijd gepauzeerd}
52. Quidditch
Lena’s P.O.V.
“Deze dan?”¯ Ginny hield een simpel lichtroze jurkje omhoog. Nee, dat was het ook niet. Ik schudde mijn hoofd. We waren al een uur in de winkel, maar hadden nog steeds niet gevonden wat ik zocht. Ik zag Hermelien de hoek om komen.
“Deze?”¯ Ik keek naar haar handen. Dat was het!
“Dat is hem.”¯ We waren blij dat we eindelijk hadden gevonden wat we zochten en ik paste het. Het was een donkerroze, satijnen jurkje, met kant aan de randjes. Het was perfect. Ik rekende het jurkje af bij de heks die aan de kassa stond en we liepen met z’n drieën naar buiten. We sloegen snel nog wat andere dingen in en besloten toen op de terugweg naar het kasteel te gaan.
Toen we de grote zaal in liepen kwamen Harry, Ron, Fred en George al op ons af gestormd.
“We hebben een probleem. De wedstrijd tegen Zwadderich is vervroegd, hij is nu volgende week. Dus zullen we veel meer moeten trainen deze week.”¯ Zei Harry, terwijl hij Ginny aan keek.
“Het spijt me Lena, maar we moeten echt heel hard trainen. Vind je het erg?”¯ Vroeg Fred zachtjes. Ik schudde mijn hoofd.
“Natuurlijk niet, Fred. Zwerkbal is belangrijk voor je, en daarbij lijkt het me geweldig om Malfidus nog meer te vernederen.”¯ Hij glimlachte en kuste me. Ik hoorde ook Ron zijn excuses aanbieden aan Hermelien, die vervolgens hetzelfde reageerde als mij. Ginny en ik grinnikten. Hermelien kuste Ron, wiens oren net zo rood begonnen te worden als zijn haar. We aten samen en ik bracht de avond met Fred door.
Die week zag ik Fred maar heel weinig. Op vrijdag, de laatste dag voor de wedstrijd, kwam hij compleet uitgeput terug van de training. Ik begon te vermoeden dat hij zelfs niets had gegeten na de lunch.
“Dobby!”¯ De vriendelijke huiself had me die week vaak gezelschap gehouden. Hij verscheen met een knalletje naast me.
“Juffrouw Lena, had Dobby geroepen?”¯ Ik knikte.
“Zou je misschien wat te eten willen halen voor Fred?”¯ Dobby knikte en verdween weer, om even later weer met eten te verschijnen. Hij zette het eten op de tafel in de hoek, waarna ik hem bedankte en hij weer verdween. Ik liep naar Fred, die op de bank in slaap was gevallen en streek het haar uit zijn gezicht. Ik boog me voorover en kuste hem op zijn wang.
“Wakker worden. Kom op. Je moet iets eten.”¯ Ik schudde hem voorzichtig wakker en dwong hem aan de tafel te gaan zitten. Zo gauw hij het eten zag begon hij het naar binnen te werken, terwijl ik achter hem stond met mijn handen op zijn schouders. Toen hij klaar was met eten, was hij zo moe dat hij met moeite op zijn benen kon staan. Ik liep met hem mee naar de slaapkamer, waar hij zich uitkleedde tot op zijn boxershort en onder de dekens kroop. Ik wilde net de kamer uit lopen toen ik hem hoorde mompelen.
“Blijf.”¯ Ik grinnikte en antwoordde dat ik even naar de badkamer ging. Toen ik terug kwam had ik mijn pyjama aan en klom ik naast hem onder de dekens, waarna hij me in zijn armen trok en vrijwel meteen in slaap viel. Ik lag nog een tijdje wakker. Ik had het gevoel dat er morgen iets slechts ging gebeuren, maar ik wist niet wat.
Fred’s P.O.V.
Ik werd wakker op mijn favoriete manier. Met Lena in mijn armen. Vandaag was de zwerkbalwedstrijd tegen Zwadderich. Ik kon niet wachten om Malfidus’ gezicht te zien, wanneer Harry de snaai voor zijn neus weg kaapte. Plots begon Lena onrustig te bewegen. Het leek wel of ze een nachtmerrie had. Ik probeerde haar verwoed wakker te krijgen, wat uiteindelijk lukte. Ze sloeg haar armen stevig om me heen.
“Beloof me dat je voorzichtig bent straks.”¯ Zei ze.
“Ik beloof het.”¯ Antwoordde ik. Het was tijd om op te staan en mijn zwerkbalgewaad aan te trekken. Ik was trots op mijn plaats als drijver in het zwerkbalteam van Griffoendor. Lena en ik liepen hand in hand naar de grote zaal, waar zowel het zwerkbalteam van Zwadderich als Griffoendor zaten te ontbijten. Ik zag dat Hermelien ook aan de tafel zat en dat ze probeerde Ron te kalmeren. Ron werd altijd zenuwachtig voor een wedstrijd, wat voor hem betekende dat hij niets door zijn keel kreeg. En dat wilde wat zeggen. Ik ging naast George zitten, gevolgd door Lena. Ze was nog steeds niet helemaal hersteld van de nachtmerrie en ze wilde me niet vertellen waar hij over ging. Ik begon snel mijn eten naar binnen te werken en het viel me op dat Lena niets at. Ik maakte me zorgen om haar.
“Kom op Lena, je moet echt wat eten.”¯ Ze keek me even aan en ik hield haar een hap cornflakes voor. Met tegenzin nam ze een hap, waarna ik mijn arm om haar heen sloeg en ze haar hoofd op mijn schouder liet rusten. Toen ik klaar was met eten, en Lena met tegenzin toch nog een paar happen naar binnen had gewerkt, liepen we samen naar het stadion. Nog een half uur en dan zou de wedstrijd beginnen.
Onder luid gejuich vlogen we het veld op. De Slurk werd omhoog gegooid en het spel begon. Ik zag dat een van de drijvers van Zwadderich een beuker richting Ginny sloeg. Ik vloog pijlsnel op haar af.
“Ginny, duiken!”¯ Ze deed wat ik zei en ik sloeg de beuker zo hard mogelijk weg. Na tien minuten stond het 20-10 voor Griffoendor. Ik zag hoe George een beuker weg sloeg bij Angelique. Maar mijn aandacht werd afgeleid door het feit dat de andere beuker ineens vlak langs mijn gezicht schoot. Ik draaide me om, maar zag niet wie de beuker geslagen had. Ik hoorde gejuich en zag dat Ginny de Slurk door een van de hoepels had gekregen. Nu had een van de jagers van Zwadderich de Slurk en ik besloot daar mooi gebruik van te maken. Ik zag een van de beukers en vloog er naartoe. Met een harde slag sloeg ik hem op de jager af. Toen voelde ik plots een harde klap tegen mijn rechterschouder.
Lena’s P.O.V.
Vol afgrijzen keek ik toe hoe Fred door de beuker geraakt werd en van zijn bezem viel. Naast me zag ik Hermelien haar toverstok trekken en hoorde ik haar roepen:
“Aresto Momentum!”¯ Ik zag niet hoe Freds val vertraagd werd, omdat ik te druk bezig was met een weg naar het veld te vinden. Ik moest lijdzaam toekijken hoe Perkamentus hem naar de ziekenzaal liet zweven en het gejuich van de supporters van Griffoendor drong niet eens tot me door. Harry had de Snaai gevangen. Ik rende als een gek achter professor Perkamentus aan, naar de ziekenzaal, waar ik de deur open hield. Mevrouw Plijster ging meteen te werk. Eerst deed ze iets om zijn arm te genezen, waarna ze me een klein flesje in mijn hand duwde.
“Zorg dat hij dit opdrinkt, dan komt hij weer bij.”¯ Ik knikte en diende hem het drankje toe. Inderdaad, zo gauw het flesje leeg was kwam hij weer bij. Hij knipperde een paar keer verward met zijn ogen, en leek zich toen te realiseren dat hij op de ziekenzaal lag. Hij vroeg wat er was gebeurd.
“Je bent geraakt door een beuker.”¯ Zei ik, terwijl de tranen over mijn wangen begonnen te stromen. Hij ging rechtop zitten en sloeg zijn armen om me heen.
Reacties:
Noooo, niet Fred!
Freddie is daar veel te cool voor<3
Snel meer
Xoxo
boem?