FanFic.nl

A real friendship which never ends

Home sweet home

Ik weet niet voor hoe lang, maar ik zwerf nog een aantal dagen rond. Zonder iemand te vinden. De dieren in het bos helpen niet goed tegen de honger. En de zon schijnt volop, wat me uitput.
Ik heb dan wel een lapis lazuli ring, maar toch vreet het energie om dag in dag uit door de zon te slenteren.
Ik heb het idee alsof ik elk moment in elkaar kan storten.
Ineens schiet er een idee door mijn hoofd. Het oude huis van de broers.
Waarschijnlijk woont er al lang iemand anders, maar ik kan het proberen. Niet geschoten is altijd mis.
Met het laatste beetje hoop ga ik erheen. En eenmaal daar klop ik op de deur.
Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat er iemand open doet, en ik heb de moed al opgegeven.
Was daar al die jaren hoop voor? Hoop dat ik Damon nog eens zou zien?
Net wanneer ik in elkaar zak gaat de deur open.
Iemand vangt me op.
Vlak voordat ik buiten westen ben herken ik de persoon.
‘Damon.’

Ik voel een paar armen om me heen. Ik word ergens mee naartoe genomen. De deur sluit, maar het is duidelijk dat ik binnen ben.
Slapjes hang ik in zijn armen. Wat heb ik hem gemist. Waarom ben ik niet eerder hierheen gegaan?
Voorzichtig wordt ik ergens neergelegd.
Wanneer ik mijn ogen open doe herken ik alles. Het is nog precies zoals het was in 1864. Het enige wat met de tijd mee veranderd is, is Damon. Het was ook wel raar als hij nu, in 2010, er nog bij zou lopen als in 1864.
Ik wil rechtop zitten. Hem knuffelen.
Maar hij houdt me tegen.
“Blijf nog maar even liggen. Ik haal wel wat voor je.”� Zegt hij. In minder dan een seconde is hij weer weg.
Voordat ik nog eens goed om me heen heb kunnen kijken is hij alweer terug.
“Sorry, niet vers van een mens. Maar beter dit dan niets.”� Zegt Damon.
“Van de bloedbank. Dus zo overleef je hier.”� Zeg ik. “Bijna iedereen heeft vervain.”�
“Ze weten van vampieren af. Maar weten niet wie de vampieren zijn.”� Zegt Damon.
“Dan zouden jullie toch iets verkeerd doen. Ik heb al die tijd overleefd zonder dat ze het door hadden.”� Zeg ik plagend. “Trouwens, waar is Stefan?”�
“Ergens… In het bos denk ik. Of hij is bij Elena.”�
“Wie is Elena?”� Vraag ik.
“Z’n vriendinnetje. Je zou haar moeten zien, sprekend Katherine.”�
“Net zo egoïstisch?”� Vraag ik.
“Nee, haar karakter is totaal anders. Maar waar heb jij al die tijd rondgehangen? We zijn nog een aantal keren terug gegaan, maar je was er nooit.”� Zegt Damon.
“Dit is mijn eerste bezoekje hier. Ik heb vooral door de rest van Amerika gereisd. En af en toe naar Europa.”� Zeg ik.
“Europa? Nee, daar kom ik ook niet zo vaak. Volgens mij ging Stefan wel regelmatig naar Italië.”� Zegt Damon.
Op dat moment horen we de voordeur open en dicht gaan.
Zo te horen komen er twee mensen binnen.
“Damon?”� Roept Stefan door het huis.
“Boven.”� Roept Damon terug.
Diezelfde voetstappen die net binnen kwamen, gaan nu allebei naar boven.
“Damon, we hebben een probleem. John-“ Stefan stopt midden in zijn zin. “Charlène?”� Zegt hij ongelovig.
“Dat ben ik.”� Zeg ik vrolijk.
“Wow, dat is lang geleden. We dachten dat we je kwijt waren. Ik ben zo blij je weer heelhuids te zien.”� Zegt hij.
In de deuropening staat nog iemand. Ik denk dat ze iets ouder is dan ik. Ze lijkt precies op Katherine, zoals Damon al zei.
“Jij bent vast Elena.”� Zeg ik.
“Ja. Maar- Hoe weet jij mijn naam?”� Vraagt ze.
Ik wijs naar Damon. “Ik heb zo mijn bronnen.”� Zeg ik.
“Maar wat was er met John?”� Vraagt Damon aan Stefan.
“Hij heeft het laatste stukje van het wapen. Vanavond wil hij het gaan gebruiken, tijdens Founders’ Day.”� Vertelt Stefan.
“Oeps… Dat is niet handig.”� Mompelt Damon.
“Wat is dat dan voor wapen?”� Vraag ik.
“Weet je nog mr. Gilbert? Die ook dat kompas had gemaakt?”� Vraagt Damon. Ik knik. “Hij heeft wel meer dingen gemaakt om vampieren op te zoeken, en ze uit te roeien. John is daar duidelijk erg geïnteresseerd in. Nu heeft hij dus een van die wapens. Het lijkt een klein doosje. Ik weet niet precies wat het doet, maar wel dat we moeten opschieten.”� Zegt Damon.
“Misschien weet Alaric hoe we dat ding uit kunnen schakelen.”� Stelt Elena voor.
“Wie is Alaric?”� Vraag ik op mijn beurt.
“Onze geschiedenis leraar.”� Zegt Stefan.
“Coole geschiedenis leraar. Had ik er maar zo een.”� Zeg ik.
“Misschien is het niet eens zo’n gek idee. Laten we daarheen gaan.”� Zegt Damon.
Elena belt naar Alaric en legt alles snel uit. “Oké, we kunnen komen. Hij is ook onderweg naar school. Tegen de tijd dat wij er zijn, is hij er ook.”� Zegt ze.

Reacties: