FanFic.nl

A real friendship which never ends

Hurry up!

Zoals gezegd gaan we dus naar Founders Day.
Het lijkt erop dat niemand vermoed dat John straks van plan is om de vampieren uit te roeien. En niemand maakt zich zorgen om de vampieren in de buurt.
Weten ze eigenlijk wel van ons bestaan? Het is beter dat ze het niet weten.
De burgemeester houdt nog een toespraak over Mystic Falls. Het wordt nogal langdradig. Al vrij snel verliest hij mijn aandacht.
“Opsplitsen?”� Vraag ik aan Damon.
Hij knikt.
Hij stoot Stefan naast zich aan. “Het is tijd voor ons feestje.”� Zegt hij.
Stefan en Elena gaan samen op pad, en ik ga samen met Damon en Alaric op pad.
Al vrij snel zie ik Stefan en Elena niet meer.
“Oké, nu moeten we opschieten. Dit gaat te traag.”� Zeg ik terwijl we ons door de mensen heen worstelen.
“Ik weet het, ik weet het, maar het is hier nou eenmaal druk. Sneller gaat niet.”� Zegt Alaric, die voor me loopt.

Damon’s pov:
Na nog wat geduw en getrek zijn we eruit.
“Wegwezen! Zorg dat je op school komt!”� Hoor ik Stefan zeggen, telepathisch wel te verstaan.
“We komen er aan. Ga maar vast.”� Zeg ik terug.
Ik krijg geen antwoord, maar ik weet dat hij al onderweg is.
“Alaric, Charlène, jullie gaan terug naar school. Ik handel het af met John.”� Zeg ik.
“Is het nu al begonnen?”� Vraagt ze.
“Geen vragen. Schiet op! Ga!”� Schreeuw ik.
Alaric neemt haar zonder te twijfelen mee tegen haar zin in.
Langzaam maar zeker wordt het geluid harder, en gelijk ook vervelender.
Geen van de mensen lijkt er last van te hebben, zoals Alaric al zei.
Na een tijdje zie ik agenten op de menigte af stormen. Ze hebben spuiten bij zich, waarschijnlijk met verain.
Oké Damon, doe alsof er niets aan de hand is, anders heb je straks zelf ook nog zo’n spuit met vervain verdient. En dat is niet prettig.
Niet dat dit geluid zo prettig is.
Het gaat door mijn hele lijf heen. Ik krijg er knallende hoofdpijn van. Alsof iemand constant op mijn hoofd staat te rammen!
Naar mate ik dichter bij een oud huis kom wordt het geluid harder. Hoe lang duurt het nog?
Het huis is duidelijk niet bewoond door een mens, want ik kan gewoon naar binnen.
Daar, in een kamer wat waarschijnlijk ooit door moest gaan voor een woonkamer, staat John.
Ik sta nu in de keuken.
Wacht. Als ik hem vermoord blijft hij niet dood. Hij heeft net zo’n snertring als Alaric. Die ring moet van zijn vingers af!
Ik ga op zoek naar een scherp mes. Het duurt niet lang voordat ik er een gevonden heb.
Met het mes in de aanslag stap ik de woonkamer binnen. Op een iets sneller tempo dan John kan volgen hak ik zijn vingers eraf.
Even schrikt hij zich kapot, maar hij herstelt zich al snel.
“Ik had gehoopt dat dit ding zou werken.”� Zegt hij en doelt waarschijnlijk op het kistje een eindje verderop dat het irritante geluid maakt.
“Kennelijk is het niet sterk genoeg. Nog een laatste woord?”� Vraag ik hem.
“Weet je zeker dat je dat mes tussen m’n ribben wil steken? Ik denk niet dat je vrienden dat op prijs stellen.”� Zegt hij. Hij seint naar iemand in een andere deuropening.
Een grote brede man, so what?
Hij mompelt wat. Dan stappen Alaric, Stefan, Elena en Charlène het licht in.
Dit meen je toch niet?!
Charlène doet moeite om het niet uit te schreeuwen. Zo te zien heeft ook Stefan moeite om zich in te houden. En ik zelf heb ook niet al te lang de tijd meer voordat ik het begeef.
Laat geen zwakke plekken zien, daar zal John vast gebruik van maken.
Dat heeft hij al gedaan, gezien ik niet de enige was met een verassing.
“Ben je nog steeds zo zeker van jezelf?”� Vraagt John.
“Altijd.”� Zeg ik met een grijns.
Ik steek het mes diep tussen zijn ribben, waarbij ik een long raak.
Op topsnelheid draai ik de nek om van de man die het wí¡í¡gt om mijn broertje aan te raken met zijn vuile klauwen.
John is nog niet helemaal dood, maar heeft wel behoorlijk wat pijn.
“En hoe zit het met jou? Ben jij nog wel zo zeker van je leven?”� Vraag ik.
Ik haal het mes uit zijn lijf en steek het deze keer recht door zijn hart.

Reacties: