FanFic.nl

When a muggle meets a Weasley.

Hoofdstuk 63: I know, I know

Van de dokter moest ik perse naar huis. Ze hebben me er letterlijk weg gesleurd. En mijn boosheid daarover, reageerde ik af op geliefde. Zelfs zonder het soms te merken. Zoals net, ik was even mijn geduld verloren, en hup daar haalde ik weer uit tegen mijn moeder. Ze had speciaal voor mij en George koekjes gebakken, met een grote W erop. Maar ik hoefde niet. Ik smeet ze door de winkel heen.
‘Ik weet hoe je je moet voelen, maar maat, alsjeblieft, doe niet zo tegen onze moeder.’ George keek me gebroken aan. Ik kon er niets aan doen. Boos keek ik door het raam naar buiten. ‘Ik had gewoon geen honger.’ Mompelde ik als excuus. ‘Dat kon je dan ook normaal zeggen, ma is-‘ Ik sprong overeind. ‘IK WEET HET, IK BEN EEN KLOOTZAK. OPROTTEN NU!’
Nog nooit, in mijn hele leven, ben ik zo uitgevallen tegen mijn bloedeigen tweelingbroer. Wat deed Vera me aan? Waarom wordt ze nou niet gewoon beter. Ze leek wel een totaal ander persoon. Soms had ze heldere momenten, soms leek ze net een zombie. De dokters blijven beweren dat ze beter word, dat ze weer de Vera word waar ik verliefd op was. Ik betwijfel het.
George keek me met grote ogen aan. Ik liet mijn hoofd vallen. ‘Sorry, ik had niet tegen je uit mogen vallen. Het spijt me, het is gewoon-‘ Een brok in mijn keel zorgde ervoor dat ik niet meer mijn zin af kon maken. George knikte, en ik wist dat hij het me vergeven had. Ook hij stond nu op. Langzaam kwam hij naar me toe gelopen en sloeg hij een hand op mijn schouder. ‘Hou vol, voor Veer.’ Fluisterde hij en met die woorden verliet hij de kamer. George hield ook zielsveel van Vera, dat wist ik zeker. En ik hield weer van Angelique. Maar nooit zal ik meer van iemand kunnen houden, zoals ik dat bij Vera heb gedaan. Of nog doe.
Ik liep naar mijn bureau, waar allemaal spullen van Vera opstond. Ik miste haar, ook als huisgenoot. Zij maakte dit huis speciaal, zij maakte de winkel speciaal. Veel klanten vragen zich af waar ze is, waarom ze in het ziekenhuis ligt. Elke keer lijkt het net alsof ik een cd afspeel. ‘Vera is aangevallen door een dooddoener, en is met een klap tegen de kast aan gevallen. Nu ligt ze in coma en waarschijnlijk red ze het niet meer.’ Emotieloos.
Geen enkel greintje van verdriet laat ik aan hun zien. Ze verdienen het niet om verdrietig te zijn. Vera had dat ook niet gewild. Ik ook niet.
Voorzichtig pakte ik een foto van haar op. Samen met Ginny deden ze een modeshow in de leerlingen kamer. Gekke wijven dat het waren. Ik lachte. Voor het eerst in een hele tijd lachte ik. Het was alsof Vera tegen me praatte. Ik moest niet verdrietig meer zijn, maar juist blij zijn dat ze nog leeft. Blij zijn dat ik zo van haar heb mogen genieten. Dat ik de gelukkige was die haar mocht beminnen. Nee, Vera zal ik nooit vergeten. Nooit.
Ik zette de foto weer op het bureau en griste mijn jas van de stoel af. ‘Ik kom er aan lieverd, hou vol.’ Fluisterde ik. Op naar mijn meisje, op naar Vera.

Reacties: