FanFic.nl

When a muggle meets a Weasley.

Hoofdstuk 64: I'm not stupid!

POV VERA
Weer die enge zusters. Konden ze me dan geen twee seconde alleen laten? Ik keek uit het raam, die links van mijn bed stond. Een vogel vloog door de blauwe hemel. Het was mooi weer, perfect om naar buiten te gaan. Helaas zat ik hier gevangen in een bed. Iedereen denkt dat ik gek, dat ik niets meer kan. Dat ik dood ga.
Ik hoorde Fred wel fluisteren tegen Ginny. Ik wil niet dood. Ik ga niet dood.
Sinds ik Ginny heb ontmoet, heb ik al zoveel doorstaan. Dit kan er ook nog wel bij. ‘Mondje open.’ Geschrokken keek ik naar rechts, waar de zuster me met grote ogen aankeek. Ze zuchtte en rommelde in een doosje die ze bij zich had. ‘Je krijgt vandaag een extra pilletje.’ Ze zette weer dat irritante kinderstemmetje van haar op, alsof ik een kleuter was. ‘Waarom?’ Verbaasd keek de zuster me aan. Dat had je niet gedacht hé? Dacht ik bij mezelf. Trut. Iedereen denkt dat ik nu een of ander gestoord wijf ben. Vind je het gek, dat ik door de war raak door die troep die ik moet slikken. ‘Je bent vandaag een beetje door de war. Daarom.’ Ze was geïrriteerd. Voor ik het wist, duwde ze de pillen in mijn mond.
‘Drinken.’ Een glas water werd in mijn handen geduwd. Gelukkig liep ze gelijk de kamer uit.
Als het morgen beter met me gaat, mag ik in een gezamenlijke kamer. Als ik maar niet bij zo’n oude vieze opa kom te liggen. De deur ging alweer open. Kunnen ze me hier niet missen of zo? Waarschijnlijk was de zuster een pilletje vergeten te geven.
Zuchtend keek ik naar de deur. Toen ik zag wie het was, kreeg ik gelijk een rood hoofd. Mijn buik vulde zich met kriebels. Het was Fred.
Hij zag er moe uit, en zijn ogen waren rood doorlopen. Toch bleef hij aantrekkelijk.
Zonder wat te zeggen ging hij naast me zitten. Ik voelde me schuldig. Waarom maakte hij het niet gewoon uit? Ik was niet het vriendinnetje die hij verdiende. Hij verdiende een knap meisje, die lekker kon koken, mooie langen benen en die intelligent was. Een heks natuurlijk.
Hij was verdrietig. Voorzichtig legde hij zijn hand op mijn bovenbeen. Ik keek hem glimlachend aan. ‘Vera?’ Hij fluisterde, alsof zijn stem mij kon breken. ‘Ik ben het, Fred.’
Ik kon er niets aan doen, ik barste in lachen uit. Verbaasd keek hij me aan. ‘Natuurlijk weet ik wie je bent gekkie.’ Hikte ik. Gelijk klaarde zijn gezicht op, zijn ogen twinkelde. ‘Echt?’
Zijn stem vol ongeloof. ‘Ja, zeg ik mag wel in een ziekenhuisbed liggen, maar ik ben niet gek.’ Quasi boos keek ik de andere kant op. Ik hoorde Fred lachen. Zijn mooie lach, wat heb ik die gemist. ‘Sorry, kan ik iets voor mijn liefde doen om haar op te vrolijken?’ Mijn liefde, zei hij nou echt mijn liefde? God, wat was die jongen lief.
Met een grijns keek ik hem aan. ‘Misschien.’ Vragend keek hij me aan. ‘Ten eerste wil ik een zoen, en ten tweede wil ik naar buiten, dit muffe hok verlaten.’ Zonder wat te zeggen, leunde hij naar voren. Heel zachtjes drukte hij zijn lippen tegen die van mij aan. Ik wilde wel mijn armen om hem heen slaan, hem strelen. Maar die rot slangen zorgde ervoor dat ik vast zat aan het bed. Langzaam haalde hij zijn warme lippen weer van de mijne. Teleurgesteld keek ik hem aan. ‘Ik wil meer.’ Weer lachte Fred. ‘Je vroeg er maar voor eentje.’ Alsof hij mij niet wilde zoenen. ‘Nou, dan gaan we maar naar buiten.’ Zuchtte ik en ik probeerde uit mijn bed te komen. Fred hield me tegen. ‘Ik weet niet of dat wel zo’n goed idee is.’ Bezorgd keek hij me aan. ‘Blijf nou maar even binnen, des te sneller mag je er weer uit.’ Ik knikte en gaf me over.
Voorzichtig duwde Fred me weer terug het bed in. Voor ik het wist, lag hij naast me.

Reacties: