FanFic.nl

we're gonna make it girl, I promise~

001

''Nee!'' Gil ik huilend. Hoe kon hij me dit aan doen? Elke keer opnieuw. Ik dook ineen en wilde de dekens over me heen trekken. ''Trut!'' Ik bleef maar huilen. Ik kan niet meer. Hij trok de dekens van me af en begon op me in te slaan. Zo ging het dus elke keer. ''Stop!'' Riep ik tevergeefs. Ik weet dat het niet zal werken. De pijn schoot in mijn maag. Hij heeft me geschopt, is het enige wat door mijn hoofd schiet. De brandende pijn word erger door de volgende schop in mijn maag. ''Je doet wat ik zeg!'' Ik schudt mijn hoofd. Het maakt toch geen verschil als ik nu om genade ga schreeuwen. De pijn schreeuwt in mijn buik. Tranen biggelen voor de zoveelste keer deze dag over mijn wangen. Hoe heb ik het zover laten komen? Waarom heb ik hem nooit eerder door gehad? Waarom? Ik voel hoe zijn vuist mijn gezicht bereikt. ''Meekomen!'' Met grof geweld trekt hij me overeind en sleurt me de badkamer in. ''Schoonmaken!'' Hij wijst naar mijn bebloedde gezicht. Als hij me niet geschopt en geslagen had was ik nu niet zo bloederig. ''Over een uur beneden.'' Zegt hij dit keer wat kalmer. Ik draai de kraan open. ''Begrepen?'' Ik maakt van mijn handen een kommetje en laat het water er in stromen. ''Begrepen?!'' Zegt hij wat harder terwijl hij me naar achter trekt aan mijn haren. ''Ja! Ja, meneer!'' Piep ik geschrokken. Snel begin ik mijn gezicht schoon te maken. Hoe kan ik het zo ver hebben laten komen? Waarom heb ik nooit naar mama en papa geluisterd? Ze hadden me nog zó gewaarschuwd. Nu is alles te laat.

''Valerie?'' Geschrokken open ik mijn ogen. Ik wrijf de slaap uit mijn gezicht. Nu pas merk ik dat het een droom was. Ik laat me terug zakken in mijn kussen, nog altijd badent in het zweet. ''Valerie?'' Nu pas merk ik dat er tegen me gepraat werd. Ik kijk langzaam opzij. Zou hij daar nu staan? Tot mijn grootste verbazing zit hij daar niet, maar een vrouw. Een vrouw met donkerbruin haar, ze is vrij klein en ik schat haar.. begin dertig. ''Huh?'' Weet ik alleen verbaasd uit te brengen. ''Het is voorbij.'' Fluisterd ze, terwijl ze mijn hand zoekt en er een zacht kneepje in geeft. ''Je verblijft voor een jaar bij ons.'' Mijn ogen worden groot. Ik ben weg bij hem? Weg? ''Een jaar?'' Hele zinnen kan ik nog niet maken. Ik ben té verbaasd. Met een kleine glimlach knikt ze. ''Je verblijft bij mij en Justin deze tour, ik ben Pattie.'' Nu pas merk ik dat het inderdaad de moeder van Justin Bieber is. ''Oké.'' Ik voel me best wel vies. Al dat zweet. ''Ga anders even douchen, en kom een kopje thee drinken?'' Ik knik met een mini glimlachje. Wat een lieve vrouw is het. Ze is precies zoals Justin haar in interview beschreef. Nee, ze is nog véél beter! Pattie helpt me opstaan, aangezien dat moeilijk gaat met al die blauwe plekken en dergelijke. Ik pak wat schone kleding uit de kast. Die hebben ze zeker opgehaald uit het tehuis waar ik tijdelijk verbleef, ookal wist hij waar het was. Daarna pakt Pattie mijn hand en trekt me voorzichtig mee naar de badkamer.

Ik stap uit de douche en droog me af. Als ik mezelf bekijk, zie ik hoe erg ik er aan toe ben. Ik heb een grote blauwe plek in mijn hals. Hetzelfde geldt eigenlijk ook voor de rest van mijn lichaam. Zonder nog een blik op mezelf te werpen droog ik me af. Ik stop mijn haar in een losse knot en fatsoeneer mijn gezicht een beetje. Vervolgens trek ik het shortje over mijn heupen gevolgt door het hempje die ik over mijn hoofd trek. Ik trek mijn enkel sokken aan en pak mijn sloffen van de grond. Als ik ze hier aan zou doen, zouden ze nat worden van de grond. Dan zou de rest van het hotel ook vies worden. Als ik terug loop naar de kamer waar ik met Justin zou slapen, zie ik Pattie op bed zitten. Verbaasd blijf ik in de deuropening staan. ''Kom je?'' Zo te zien heeft ze zelf ook haasr pyjama al aan. Ik knik en gooi mijn sloffen op de grond. Vervolgens stap ik er in met mijn voeten. ''Waar gaan we wat drinken dan?'' Dit is volgens mij de eerste zin die ik tegen haar heb uitgesproken. ''De kamer hiernaast, daar is iedereen van de crew.'' Ik knik een beetje onzeker. Ik ken ze allemaal niet. Als Pattie mijn onzekere blik ziet, begint ze meteen te praten. ''Je hoeft niet bang te zijn, ze kennen jou toestand helemaal, allemaal. Ze zullen rekening met je houden.'' Ik knik voorzichtig. ''Ik ga alvast, ja?'' Vraagt Pattie vervolgens, als ze mij ziet rommelen in mijn tas. ''Oké.'' Ik hoor hoe ze mijn kamer verlaat. Wat een ontzettend lieve vrouw. Ik zou willen dat mijn moeder zo was, vroeger. Dat ze me beter had beschermd. Dat ze me niet had laten gaan. Tranen vullen al meteen mijn ogen. Snel schud ik de gedachten van me af. Het is voorbij Vall, het is voorbij.

Reacties: