FanFic.nl

we're gonna make it girl, I promise~

002

Met een onzeker gevoel loop ik de gang op, twee minuten nadat Pattie weg was gegaan. Voor de deur waar ik zou moeten zijn, stop ik met lopen. Ik hoor Pattie iemand toespreken. ''..Ze zal waarschijnlijk anders op dingen reageren dan wij, houden jullie daar rekening mee?'' Ik hoor iets lijkt dat op 'ja' uit verschillende monden komen. ''Ze is ook niet spraakzaam, maar ik denk dat - dat zal gaan veranderen de komende tijd.'' Dat hoop ik wel ja, ik ben nooit echt bepaald spraakzaam geweest. Voorzichtig klop ik op de deur. Meteen is het stil. Volgens mij hebben ze zelfs de televisie die ik op de achtergrond hoorde, uitgezet. Ik hoor voetstappen de deur naderen en langzaam gaat hij open. Met een glimlach staat Pattie voor me. Ik glimlach zwakjes terug. ''Kom binnen!'' Roept ze vrolijk terwijl ze een stap opzij zet. De gehele crew die binnen zit, kijken me allemaal aan. Ik glimlach verlegen en ongemakkelijk. Ik kan er niet zo goed tegen als iedereen me aan kijkt. Ik heb nooit graag in het middelpunt van iets gestaan. ''Hey!'' Meteen komen er mensen naar me toe om zich voor te stellen. Gretis schudden ze mij de hand. Ik zeg meerdere malen mijn naam, terwijl ik bij iedereen hun naam probeer te onthouden. De enige die ik tot nu toe heb onthouden zijn 'Scooter' en 'Kenny.' Tja, het is tenminste een begin. Pattie begeleid me naar de bank die er staat en loopt weer weg. ''Wil je aardbeien thee?'' Hoor ik haar nog vriendelijk vragen. Ik knik moeizaam. ''Met suiker?'' Weer knik ik. ''Drie schepjes?'' Voor de laatste keer knik ik. Ik zou ook gewoon antwoord kunnen geven, maar daar ben ik niet toe in staat. Nu pas probeer ik me te herinneren hoe ik hier belandt ben. Geen idee, van het concert kan ik me eigenlijk niks herinneren. Voordat ik me kan afvragen waar Justin is, gaat de deur langzaam open.

Hij stapt naar binnen en schudt zijn hoofd zodat zijn haar goed valt. ''Dag Justin!'' Hoor ik Scooter vrolijk roepen. ''Dag Scooter!'' Roept hij iets minder vrolijk terug, terwijl ze elkaar hun zogezegde 'handshake' geven. Verder zegt hij iedereen inclusief zijn moeder gedag. Als laatste valt zijn blik op mij. Ik glimlach zwakjes naar hem. Ik weet niet echt hoe ik me moet gedragen. Niet omdat het Justin is, maar eerder omdat ik het bij niemand hier weet. ''Stel je even voor.'' Hoor ik Pattie geïrriteerd naar hem sissen. Langzaam loopt hij op me af. Een meter bij me vandaan stopt hij met lopen. ''Valerie.'' Ik glimlach zwakjes terwijl ik mijn hand naar hem uitsteek. Tot mijn grootste verbazing neemt hij hem niet aan. Er kan ook geen glimlachje van zijn gezicht af. ''Justin.'' Zonder enige emotie te tonen draait hij zich om en loopt hij naar zijn moeder. Mijn ogen volgen iedere beweging die hij maakt. Ik hoor hoe zijn moeder zachtjes tegen hem tekeer gaat. Het interesseerd me ook vrij weinig. Ik ben alles en iedereen verloren, dus ik zal op hun ook wel niet kunnen bouwen. Ik heb niks om op te obuwen of te steunen. Ik heb alleen het komende jaar onderdak en geen last van 'hem', meer niet. Ik ga zijn naam niet eens noemen. Hij is het niet waard. Ik staar met mijn ogen naar het beeldscherm van de televisie die uit staat. ''Wil je televisie kijken?'' Hoor ik Scooter vriendelijk vragen. Ik schudt mijn hoofd. Ik zit wel goed zo, in mijn eigen wereldje. Even nadenken, ookal zijn er mensen bij. Dat kan ik best wel. Ze moeten er alleen rekening mee houden dat ik zal vergeten te antwoorden, soms. Hoe ga ik dit komende jaar eigenlijk overleven? Ik bedoel, ik zit bij wildvreemde mensen. Afgezien van Pattie, die ik ook niet echt ken. Ze zijn stuk voor stuk super vriendelijk. Van Justin weet ik het alleen nog niet zo zeker. Hij deed redelijk bot tegen me. Is hij dan zo anders dan hoe de media hem beschreef?

''Valerie!'' Geschrokken kijk ik omhoog, in het gezicht van Justin. Hij duwt onhandig mijn kop thee onder mijn neus. ''Dankjewel.'' Fluister ik zachtjes. Voorzichtig begin ik aan mijn thee te nippen. Ik hoor hem iets murmelen dat lijkt op 'alsje.' Ik zal er maar niet veel aandacht aan besteden. Ik begin steeds meer te merken dat Justin zich aan mijn aanwezigheid irriteerd. Ookal zeg ik niks, ik geef alleen af en toe antwoord. Ik heb nu het gevoel al dat ik voor hem niet welkom ben. Merken Pattie en derest dat dan niet? Het kan ook tussen mijn oren zitten, omdat ik niet meer gewend ben dat mensen vriendelijk voor me zijn. Als ik het laatste slokje van mijn thee genomen heb, loop ik naar de keuken. Ik spoel hem af met wat sop en droog hem af. Vervolgens zet ik hem terug in de kast. Misschien kan ik zo maar beter gaan. Slaap zal me goed doen en dan kan Justin weer zichzelf gaan zijn hier. Dan hoeft hij zich niet meer aan mijn aanwezigheid te irriteren. ''Ik uhm..'' Stotter ik ongemakkelijk. Ik heb bijna nog geen woord gezegd. ''Ik ga slapen.'' Pattie knikt met een glimlachje naar me. Ik vraag me stiekem ook wel af hoe ik deze nacht ga overleven, aangezien ik met Justin op één kamer slaap. Uit verschillende monden hoor ik 'weltruste' of 'slaaplekker.' Uit Justin's mond hoor ik het pas als Pattie hem een stoot heeft gegeven. Juist. Ik wens ze een goede nacht en verlaat de kamer nadat Justin mij een van de twee kamersleutels gegeven heeft.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.