FanFic.nl

we're gonna make it girl, I promise~

003

Als ik onderhand al een uur of twee in bed lig, gaat de kamerdeur open. Ik zie hoe Justin zachtjes naar zijn bed toe sluipt en zijn nachlampje aan knipt. Ik ga een beetje overeind zitten. Hij pakt verschillende benodigdheden en verdwijnt in de badkamer. Snel sla ik de dekens van me af en ga op de randt van het tweepersoonsbed wat mijn slaapplek is, zitten. Na ongeveer vijf minuten zie ik de badkamer van het slot gaan. ''Oh, ik dacht dat je al sliep.'' Mompelde hij zachtjes, met een geschrokken uitdrukking op zijn gezicht. Ik schudt zachtjes mijn hoofd. ''Kan je niet slapen?'' De geschrokken toon in zijn stem heeft weer plaats gemaakt voor de botte en onvriendelijke toon. Weer schudt ik mijn hoofd. ''Ben je je tong verloren?'' Ik schudt snel mijn hoofd. ''Nee.'' Fluister ik op mijn allerzachtst. ''Waarom praat je dan niet?'' Ik haal mijn schouders op. Dat is eigenlijk best wel een goede vraag. ''Weet ik niet.'' Fluister ik op dezelfde toon als dat ik net 'nee' zei. Justin doet zijn iPhone aan de oplader en gaat in bed liggen. Zonder nog een woord met me te kunnen of willen wisselen, knipt hij het nachtlampje op zijn kastje uit. Ik vraag me eigenlijk af waarom hij zo bot en onaardig is. Misschien vind hij me niet aardig? Dat vind ik dan best knap, we hebben nog niet eens een gesprek met elkaar gevoerdt. Af en toe een paar woorden, meer niet.

''Nee!'' Gil ik zo hard als ik kan. Dit kan niet waar zijn. ''Je doet wat ik wil!'' Hij duwt me nog een keer met een klap tegen de muur aan. Ik kan dit echt niet meer aan, ik trek het niet meer. ''Ik wil..'' Hij tilt me ruw aan mijn shirt de lucht in. ''Wí¡t wil je?!'' Zijn stem snijdt door mijn hart. Ik word letterlijk bang voor de woorden die hij aan me besteedt, ookal zijn het dood normale woorden die mensen in het dagelijks leven ook gebruiken. ''Ik wil naar huis.'' De tranen biggelen over mijn wangen. Ik weet dat dit de situatie alleen maar erger maakt. Ik voel een harde pets in mijn gezicht, als teken dat hij me voor de zoveelste keer geslagen heeft. ''Auw..'' Jammer ik ongemakkelijk. Met een ruk gooit hij me op de grond. ''Waag het niet om dat nog eens te zeggen!'' Snel schudt ik mijn hoofd. Het was eenmalig, het moest er gewoon even uit. ''Nu, naar binnen jij.'' Hij Tilt me voor de zoveelste keer van de grond en duwt met richting een deur. Hoe kon ik ooit denken dat hij de ware was? Hoe kon ik ooit denken dat hij echt om me gaf? Ik kijk nog een keer om. Hij knikt naar me, als teken dat het écht moet. Met trillende handen trek ik de deurklink omlaag en open de deur, to the trip to hell.

''Valerie?'' Met een schok schiet ik overeind. ''Is ie weg?!'' Tranen stromen over mijn wangen. ''Is wie weg?'' Ik kijk naar Justin die rechtop in zijn bed zit met zijn nachtlampje aan. ''Hij.'' Ik spreek niet eens zijn naam uit, maar als ik al dat ene woordje moet zeggen, krijg ik al bijna een hartaanval van angst. ''Wie mag dat voorstellen?'' Ik wrijf de tranen van mijn wangen en probeer mijn gezicht te fatsoeneren, wat absoluut niet gaat zonder spiegel. ''Loverboy.'' Ik ben niet in staat om zijn volledige naam uit te spreken. Even valt er een kleine stilte tussen ons. ''Weet je wat ik niet snap aan jou?'' Ik kijk hem met een vragende blik aan. Ik ben best wel bang voor wat hij gaat zeggen. ''Nou?'' Ik kijk naar mijn vingers die onhandig met mijn deken prusten. Ik voel me best wel ongemakkelijk bij hem. Ik weet niet wat het is, maar als hij ergens bij is geeft het een onveilige sfeer. Niet letterlijk natuurlijk, figuurlijk. Maar toch. Net alsof ik iets fout gedaan heb. ''Ik snap niet hoe je in zijn grapjes getrapt bent.'' En dan is dat nog zacht uitgedrukt wil je zeggen? Ik kijk hem geschokt aan. ''Hoe bedoel je?'' Ik snap best wat hij bedoeld, ik wil alleen dat hij het beter beschrijft. ''Ik snap niet hoe hij je zo ver gekregen heeft.'' Ik trek verontwaardigd mijn wenkbrauwen op. ''Dat je er in bent getrapt betekent dus eigenlijk dat je best wel een dom meisje bent?''

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.