FanFic.nl

Lost before the Dawn [6-Shot]

Dying isn't always Depressing, sometimes it means Happiness

Het rode is wat Jaimy denkt


Ik voel me heel even onwel worden, maar dat trekt gelijk weer weg. Ik voel dat ik weer op krachten kom en besluit de deur open te doen. Ik klik mijn deur van het slot af en kruip weg van de deur. Ik ga tegen de rand van mijn bed aan zitten. Ik hoor zacht de deur open gaan, en hem weer sluiten. Ik laat mijn tranen de vrije loop. Ik voel hoe Bill naast me komt zitten en een arm om me heen slaat. Ik wil zijn arm wegslaan, maar kan het niet. Ik heb er gewoonweg niet meer de kracht voor. “Het spijt me Bill, het zal niet meer gebeuren.”� Fluister ik zacht in zijn oor. “Stil maar Jaim, alles komt goed. Hij kijkt naar mijn bebloede shirt. Ogen vol ongeloof kijken mij aan. "Heb je het echt gedaan?" vraagt Bill afschuwend. Lichtjes knikte ik, en wijs naar het ding en de instrumenten die ik gebruikt had. "Jaimy, ik heb je belooft terug te komen, waarom geloofde je me niet." snikt Bill zachtjes, en hij trekt mijn slappe lichaam op zijn schoot. "Alsof wij klaar waren voor een kind." antwoord ik hees. "Ja! Dat waren we geweest Jaimy, je doet het geweldig met Hayley, waarom niet met je eigen kindje? Je zou een geweldige moeder zijn. En ik zou je met alles helpen, dat weet je." zegt Bill met vastberadenheid in zijn stem, ik realiseer me dat hij gelijk heeft. "Je had een goede moeder geweest, ik zou er altijd voor je zijn." snikt Bill in lange halen. Hoe kon ik? "Het spijt me." fluister ik. Ik leg mijn hoofd in Bills lange zwarte haren. "Het spijt me zo erg. Hoe kon ik je alleen laten, ik wist het gewoon. Ik ben vreselijk." zei Bill, arme jongen, hij is geweldig. "Als je beter bent word alles weer goed, we beginnen met een schone lei, en jy gaat mee met ons en we zien wel wat er gebeurd." spreekt Bill me de moed in. Althans, dat probeerd hij, hij weet zelf ook dat dat niet zo is, dit zullen we nooit kunnen verwerken. Ik kom hier niet bovenop. "Het werd allemaal teveel Bill, de littekens zijn nog niet geheeld, en die op mijn hart zijn vanmiddag opgereten, ik kom er niet bovenop. Du bist das Beste was mir je passiert ist, ich sag's dir viel zu selten, ich liebe dich. The final cut became fatal." zucht ik, en ik glijd van Bills lichaam af, met een bonk kom ik op de grond en sluit mijn ogen, voor een laatste keer. "Nee Jaimy! Laat me hier niet achter! Asjeblieft, je bent sterk genoeg!" schreeuwt Bill wanhopig.

Alle mooie momenten uit mijn leven flitsen voorbij, en als laatste, de momenten die ik vanmiddag en vanavond al eerder voorbij heb zien gaan. Ik zie Bill lief lachen naar me op het grasveld, toen we daar zaten en hij en madeliefje tussen zijn vingers had geklemd, zoiets moois bestaat niet. Het laatste van al wat ik me herinner is dat Nicky en mijn moeder binnen stormen en Bill, die mooie, lieve Bill. Mijn Bill. Mijn beste vriend. Mijn vriendje. De vader van mijn kind. Bill. Alles flitst nog voorbij, en met een glimlach weet ik dat ze het redden, ze zijn sterk genoeg. We'll be lost before the Dawn.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.