FanFic.nl

Lost before the Dawn [6-Shot]

Das ist Liebe

Ik blijf schreeuwen, ze mag niet weg, niet mijn Jaimy. Hoe kon ik? Nicky en Yvon slepen me weg bij Jaimy, Nicky reanimeerd haar, Yvon belt 112. Ik zit huilend tegen haar bed, en laat mijn blik afglijden naar wat Jaimy 'het ding' noemde. Hoe zouden ze nu zijn? Nee, Jaimy is nog niet weg.

[3 uur later 02:31, 24-O8-2OO8]

"Noteer de datum en tijd van dood." hoor ik een dokter gesmoord zeggen. Dokter Stein komt binnen, zijn blik betekend niets goeds. "Ik moet u helaas mededelen dat Jaimely overleden is, ze heeft te veel bloed verloren, en daarbij had ze de abortus niet goed uitgevoerd. Ze heeft genitale organen geraakt, dat is haar fataal geworden. U kunt naar haar toe als u wilt." Daar ging mijn wereld. "Nee! Mijn Jaimy leeft nog! Ze leeft nog! Doe dat iets!" krijs ik hysterisch. Nicky en Yvon zijn huilend tegen elkaar aangekropen. Ik loop als verdooft met de arts mee. Hij maakt de deur open en laat mij erlangs, ik loop naar Jaimy toe. Dokter Stein blijft in de deuropening staan. Ze ligt erbij alsof ze zo op zou kunnen springen. Zeggen dat het een grap was en mij weer bijna een hartaanval bezorgd. Helaas weet ik dat het geen zieke grap is. "Bill." hoor ik zacht. De dokter verlaat de kamer, ik kijk om me heen. "Bill." hoor ik weer. Ik kijk om me heen en zie Jaimy voor me staan. "Je redt het wel, laat niet zien dat je zo zwak bent als mij. Jy moet leven voor mij, voor Tom, voor de rest. Ich habe einen Schatz gefunden, du Bill." fluisterd ze rustig. "Elke ziel is prefect, ben jy ook perfect?" vraag ik haar. "Elke ziel, ik ook. Nu wil ik je aan iemand voorstellen." lacht ze me toe. "Jack, mijn vader." zegt ze, en er verschijnt een man die sterk op haar lijk naast haar. "Ik bedank je dat je zo goed voor mijn dochters hebt gezorgd." bedankt de man me. Ik loop de kamer uit en Yvon en Nicky gaan naar haar toe. Ze zei dat ik sterk genoeg was. Ik ben zo diep in gedachten verzonken, ik heb de tijd helemaal niet meer in de gaten, Yvon en Nicky zijn alweer terug, ze wenken me dat we naar 'huis' gaan. Eenmaal 'thuis' loop ik naar Jaimy's kamer. "Het spijt me." zeg ik terwijl ik de trap op loop, ik voel 2 paar ogen op mijn rug branden. Ik loop door, open de deur en stort vrijwel metteen inelkaar. "Ik ben niet sterk genoeg Jaimy, je hebt het mis." huilde ik, ik ga op haar bed liggen. Alles herrinert aan haar. 'Ich weiß ich bin nicht einfach und doch bleibst du bei mir, Das ist gut das ist gut denn ohne dich wär ich nicht hier.' Mijn ringtone. Ik kijk wie me belt, Tom. Ik druk hem weg. Hij belt weer, dit keer neem ik maar op. "Wat is er?" vraag ik nogal bot. Ik hoor dat hij huilt, er is iets mis. "Mam en Gordon zijn vermoord." stotterd Tom. Ik hang accuut op. Ik trek dit niet meer. "Niet mijn ouders." fluisterde ik tegen niemand in het bijzonder. 'Je bent sterk genoeg.' hoor ik Jaimy's steem in mijn hooft. "Nee Jaimely, dat zie je fout. Ik zal spoedig weer bij je zijn. Snel zal ik je weer in mijn armen kunnen sluiten." ik hield me sterk, maar toch liepen de tranen over mijn wangen. "Ich habe einen Schatz gefunden, und er trägt deinen Namen. So wunderschön und wertvoll." hoor ik Jaimy nog zingen. "Ik kom naar je toe Jaimy-Lee." fluister ik. Ik loop naar het hoekje waar ze alles naartoe gesmeten had vanmiddag. Het bebloede mes ligt er nog. Ik raap het op en gaa weer op de grond voor Jaimy's bed zitten. "Hoe heb jy je gevoeld?" vraag ik, ik hoop dat ze het gehoord heeft. Ik steek het mes in mijn buik, en rijt het verder open. Ik trek het mes nog verder naar boven. De pijn voel ik amper, de fysieke pijn is veel minder als wat voor metale pijn ik heb. Ik haal het mes uit mijn buik, en gelijk steek ik het terug in mijn borst, in mijn hart. Ik voel ene scherpe pijn door me heen gaan en daarna niets meer.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.