FanFic.nl

Drugs VS Love

Hoofdstuk 20: Forgive me!

POV Dave

Vergeef me, vergeef me, vergeef me.
Ik was bereid om voor haar te smeken. Als zij mijn meisje niet is, word ik gek. Ik wist niet dat het mogelijk was, maar ik ben tot over mijn oren verliefd op die meid.
‘Ik zit in een soort groep, waar je niet makkelijk uitkomt. Beter gezegd, je komt er niet uit. Behalve als je dood wilt.’ Vivian keek me geschrokken aan. Kom op Dave, dat had je beter niet kunnen zeggen. Soms kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Dat Vivian wat met me wilde, is een wonder. Ik ben haar niet waard. Haar ogen stonden op mij gericht. Haar benen had ze opgetrokken, als een soort schild. Ze durfde niets te zeggen. Ik wilde dat ze wat zei, ik werd gek van de stilte. ‘Zeg verdomme wat.’ Floepte er uit mijn mond. Dat was niet de bedoeling. Voorzichtig deed ze haar mond open en keek ze me angstig aan.
‘Doe niet zo eng, je maakt me bang.’ Haar stem was zacht, breekbaar. Ik wist mezelf geen houding te geven. Ik wilde haar helemaal niet bang maken. ‘Sorry.’ Mompelde ik.
Waarom liep ze niet weg? Waarom joeg ze me niet het huis uit?
Ik zou het bij mezelf wel doen. Weg met die stomme gozer. Wat ben ik een loser.
‘Geeft niet. Je bedoelt het vast goed. Mag ik… Laat maar.’ Vivian lachte om zichzelf. Wat had zij nou weer voor gedachtes? Onbewust lacht ik met haar mee. ‘Vraag nou gewoon.’ Drong ik aan. Ik was al lang blij dat ze niet meer boos op me was. ‘Of ik tegen je aan mag liggen. Ik ben moe.’ Ik opende mijn armen en voor ik het wist lag Vivian met haar hoofd op mijn borstkast. ‘Leg het uit. Vertel verder.’ Fluisterde ze. Vivian drukte haar gezicht in mijn trui. Langzaam begon ik verder te vertellen, ik probeerde erge details weg te laten. Sommige dingen hoefde ze niet te weten, dat had ze nergens aan verdient.
‘Ja, ik deal drugs. Zoals de halve school wel in de gaten heeft. Ik heb een baas die ik op een vaste plek ontmoet. Daar geeft hij me een opdracht, ik denk wel dat je begrijpt wat ik bedoel, en dan moet ik die uitvoeren. Ander krijg ik problemen. En dan krijg ik ook geen drugs. Veel jongens op school zitten er ook in, maar ik noem geen namen. Beloof me dat je me aan niemand verlinkt, ook niet aan Fleur. Alsjeblieft?’ Ik wachtte totdat ze het zou beloven. Dat deed ze. Met haar hand greep ze een stuk T-shirt vast. Ze balde haar hand tot een vuist. ‘Ik begrijp het niet. Ik kan me het niet voorstellen. Ben je dan nooit bang?’ Haar stem was zacht, alsof ze bang was dat ik tegen haar uit zou vallen. Ik lachte eventjes. ‘Tuurlijk ben ik bang. Maar dat laat ik niet zien. De mensen waarmee ik deal, zijn banger voor mij dan ik voor hun.’
Ze knikte. ‘Mag ik je iets doms vragen?’ Ik knikte.
‘Heb je iemand vermoord?’
Wat denkt ze wel niet van me? Even voelde ik woede opborrelen, maar ik nam het haar niet kwalijk. Wist zij veel wat er in dat wereldje gebeurde. Ik hoop dat ze het ook nooit hoeft mee te maken. ‘Nee.’
Opgelucht slaakte ze een zucht. ‘Anders had ik het echt uitgemaakt hoor.’ Ik weet dat ze dat als een grapje bedoelde, maar ik was verbaasd. ‘Is het nog aan dan? Ik dacht, die wil me nooit meer zien. Dat kan ik begrijpen hoor. Ik zal je niet achtervolgen of stalken. Ik zal je nooit meer pijn doen, nooit. Anders mag je me aangeven.’ Dat meende ik nog echt ook.
Vivian lachte en tilde haar hoofd op, zodat ik in haar ogen kon kijken. ‘Als jij het nog wilt, dan wil ik best jou meisje zijn.’ Ze had een onweerstaanbare grijns op haar gezicht. Het enige wat ik nog kon doen, was haar aanbidden. Hoe kon een meisje zo sterk, mooi en lief tegelijkertijd zijn? Voorzichtig streelde ik door haar haren. Langzaam boog ik me naar voren, totdat mijn lippen de hare aanraakten.

Reacties: