FanFic.nl

Stand Alone ; You and me.

You and me

Een meisje staat in haar kamer door het raam te staren. Seconden, minuten, uren gaan voorbij, maar geen één teken van leven. Waar zou hij toch zijn? In haar ogen kan je angst lezen. Haar lichaam ziet bleek en er hebben zich grote wallen onder haar ogen vastgelegd. Haar vingers trillen en haar lippen voelen droog aan. Die ochtend zelf kon haar geluk niet op, hij had haar gevraagd om met hem te trouwen, maar alles lijkt verdwenen. Hij verliet het huis met als reden naar de winkel te moeten en kwam maar niet terug. Waar zou hij toch zijn? Vraagt ze zich nog steeds af.

Als een auto de oprit oprijd, maakt haar hart een klein sprongetje. Ze rent naar beneden en opent de voordeur. Daar stond haar liefde in de regen met een kap over het hoofd getrokken. Een nieuwe vraag vormt zich. Wat zou er gebeurt zijn? Het liefst zou ze het uitschreeuwen, hoe ongerust hij haar had gemaakt en hoe bang ze wel niet was. Maar ze zag in zijn ogen dat hij er niet aan toe was. Hij loopt naar binnen en ze sluit de deur achter zich. Hij loopt de keuken in en vult een bord met het eten die ze uren geleden had gemaakt. Hij gaat aan tafel zitten, zijn stembanden vormen geen enkel woord, alleen smek geluidjes kunnen de keuken vullen.

Het meisje krijgt schrik van haar vriend en besluit hem even alleen te laten. 'Waar ga je heen?' Vraagt hij haar. 'Naar boven.' Ze slikt en zet nog een stap richting de deur. 'Waarom?' Zijn stem verhoogt en hij kijkt haar met een vurige blik aan. 'Ik laat je even alleen.' Haar stem trilt en ze klemt haar handpalm rond de klink van de keukendeur. 'Laat me alsjeblieft niet alleen.' Zijn stem vormt zich naar een fluisterstem en in zijn vurige blik is nu verdriet te zien. Het meisje schud haar hoofd en loopt zijn richting uit. Hij draait zich een beetje zodat het meisje beter bij hem kan komen en hij laat haar voorhoofd op het zijne rusten. Hij wou haar niet kwijt, maar hij stond wel op het punt haar te verliezen.

Deze ochtend vroeg hij nog of ze met hem wou trouwen en na het antwoord ‘ja’ besloot hij even een luchtje te scheppen, met als smoes dat hij boodschappen ging doen. Bijna automatisch liep hij naar een bekend huis, hij wou het niet, maar het was sterker dan zichzelf. Voor hij ging trouwen, wou hij nog één keer, een laatste keer, vrijheid voelen. Maar hij deed het op de verkeerde manier. Een traan rolt naar beneden en een kus van zijn vriendin doet hem verdwijnen. Ze is zo prachtig, ze is zo perfect en ze is helemaal van hem. Maar ooit zou ze erachter komen, dat deed ze telkens opnieuw. Hij kon niet tegen haar liegen, dus wanneer hij het wel deed, wist ze het meteen. Ze wist alles over hem en ze was ook niet van plan om diegene te zijn die niets van hem wist. Bij het minst wist ze ervan. Zijn ogen glijden langs haar gezicht en blijven staren naar een kleine moedervlekje op haar wang. Het was een detail, maar een detail die haar gezicht afmaakte.

Haar lippen bewegen en je kan er de zin ‘Ik hou van je’ uitbrengen. Dit deed ze nu telkens opnieuw, omdat ze wist dat het hem rustig en vertrouwt maakte. ‘Ik hou ook van je’ hij kijkt haar in de ogen en ziet ze glinsteren in het licht. 'Het spijt me.' Zegt hij alsof het zijn laatste woorden waren. Ze kijkt hem geschrokken aan en blijkt al meteen te weten waarover het ging. Maar tot zijn verbazing was ze niet boos en zei ze simpelweg ‘het is je vergeven, zolang je maar van me blijft houden.’ Ze drukt haar zachte lippen op de zijne en laat de tedere kus omvormen naar de meest passionele tongkus die zo ooit hadden. Nooit, nooit meer zou hij haar nog willen verlaten en nooit meer zou hij zoiets doen. Zij was diegene die zijn hart stal en die het nooit zou laten vallen of zou breken.

Reacties: