FanFic.nl

A freak of nature [afgewerkt]

12.

Nog steeds stonden we tegenover elkaar. Mijn ogen had ik tot spleetjes geknepen. Deels om mijn tranen te doen stoppen met gaan. Tom slikte even. Zijn huid was wit weggetrokken. “Ga dan naar je stomme internaat en ik hoop dat je erin stikt,”� siste hij. En weg was. “En ik hoop dat jij stikt in je verrotte klote leven!”� tierde ik hem na. Mijn hoofd duizelde. Waarom had ik dit ook alweer gezegd tegen hem? Oh jah. Hij heeft mijn leven verkloot en moest de waarheid kennen. Opeens leek het alsof mijn benen het begaven. Ik zakte erdoor en krulde me op tot een bolletje. Nog nooit voelde een zachte mat zo hard en koud aan. Met de rug van mijn hand ging ik onder mijn ogen om de natte tranen weg te vegen. Ik kon al niet wachten tot ik hier weg was. Ik schrok van het msn geluid. Ik was totaal vergeten dat mijn laptop nog aanstond, want de muziek was gestopt. Ik kroop op handen en voeten naar bed en nam mijn laptop er vanaf. ‘Mercy talks to you.’ stond er. Ik opende het gesprek.

Mercy~*:
Billie^^
Billshit:
hoi.
Mercy~*:
Ik wilde je eerst bellen maar ik heb je nummer niet.
Billshit:
hier komt die: 0472…
Mercy~*:
Ik las je blog bericht. Ga je echt weg? En naar welk internaat ga je trouwens?
Billshit:
Jah, en ik wil weg, zeker na wat er net is gebeurt. Dat ene internaat dat bij die kunstschool in Berlijn ligt.
Mercy~*:
Wat is er gebeurt?
Billshit:
wil je naar hier komen? Dan is het iets gemakkelijker voor me.
Mercy~*:
Natuurlijk, zie ik je zo in het steegje?
Billshit:
Ja, ik ben al onderweg.
Mercy~*:
Oké, ik ook, tot zo.
Billshit:
Tot zo.

Ik deed mijn laptop toe en zocht naar mijn schoenen. Vermoeid trok ik ze aan. Een trui, was dat nodig? Nee, ik ging wel even zonder. Ik greep mijn muts en zette die op. En misschien ook een zonnebril voor mijn betraande ogen. Met een muts en zonnebril fietste ik naar het steegje. Ik was de eerste secondes verbaasd dat ik nog kon fietsen aangezien dat ding al jaren stond te roesten. Ik was als eerste in het steegje. Nu vloekte ik in mezelf dat ik geen trui aan had. De zon bereikte dit steegje niet. “Bill?”� vroeg Mercy. Ik knikte. “Waarom zo…ingepakt?”� vroeg ze. Ik zette mijn zonnebril af. “Oké, ik zou ook niet zo over straat gaan,”� mompelde ze. “Maar vanwaar de muts?”� “Omdat ik mijn haar laat groeien en nu ziet het er nog niet uit,”� zei ik als excuus. “Oké, je bent met je fiets zie ik, kan ik achterop?”� vroeg ze. “Ja, dat lukt wel,”� zei ik. In stilte reden we naar mijn huis. Het was verdacht stil. Op tafel lag een briefje. ‘Zijn met z’n allen ijsje eten, we vonden je niet dus vertrokken we maar. Kus mam.’ Ik vouwde het papier op tot een prop en gooide het met een boog naar de gootsteen in de keuken. “Je woont hier groot,”� zei Mercy. “Niet tegenover jou,”� zei ik. “Ja, dat is waar,”� mompelde Mercy. Automatisch liepen we naar mijn kamer. “Dus de zolder is voor jou,”� zei Mercy toen ze op mijn bed plofte. “Ja, eerst sliep ik bij Tom, maar mam wilde me gelukkig maken, alsof dat iemand nog kan,”� mompelde ik. “Je weet maar nooit wie je tegen komt op dat internaat,”� zei Mercy. “Wil je daar iets mee zeggen,”� vroeg ik. “Hmm, misschien,”� grijnsde Mercy. Ik trok een wenkbrauw op. “Vertel nou waarom je er zo gehavend uitziet,”� zei Mercy. Ze kwam dichter zitten en nam mijn wijsvinger vast. Haar hand was zo koud maar tegelijk ook erg verkoelend. “Ik had een heftige ruzie met Tom en hij tierde naar me dat ik moest stikken mijn internaat en ik tierde terug dat hij maar moest stikken in zijn verrotte klote leven,”� mompelde ik. “Niet echt bepaald dikke vrienden,”� zei Mercy. Ze stond recht, maar liet me niet los. Ze duwde op de knop ‘play’ van mijn cd-speler. Een zachte melodie begon te spelen. Ik was Green Day vergeten eruit te halen. Boulevard of broken dreams begon.

“Gebroken dromen zijn te helen,”� fluisterde Mercy in mijn oor. We stonden oog in oog midden in de kamer. Ze legde een hand op mijn borst. Net die plek waar mijn hart zit. “Dit is niet echt een dansnummer,”� merkte ik op. Mercy lachte even. “Ik ben niet dom,”� zei ze. Mercy kwam dichter en ik liet haar een rondje om haar eigen as draaien. En toen stonden we borst tegen borst aangedrukt. Een soort van elektriciteit ging over. Of hoe je het ook zou kunnen noemen. Mercy haar wijsvinger ging over mijn kaaklijn. Ze verplaatste haar vinger steeds naar mijn lippen. Haar andere hand ging over mijn rug. Ik huiverde even en wikkelde dan mijn armen om haar heupen. Even stonden we te dansen op een nummer waar je niet op kan dansen. Een glimlach sierde mijn mond weer. “Je maakt me vrolijk,”� fluisterde ik zachtjes. “Zie je wel dat iemand jou vrolijk kan krijgen,”� zei Mercy. “Ik moet je gelijk geven, maar je bent wel de enigste,”� zei ik. “Ik kan niet wachten tot we samen door het internaat lopen,”� fluisterde Mercy in mijn oor. Ze was ondertussen op haar tenen gaan staan. “Ben je serieus?”� vroeg ik. “Totaal,”� zei ze. “Waarom ben je nu dan hier en niet daar?”� vroeg ik. “Ik ben ‘ziek’ begrijp je,”� gniffelde ze. “Je bent goed,”� fluisterde ik. “Het wordt nog leuk en ik ga je voorstellen aan mijn beste vriendin,”� zei Mercy. Haar lippen en mijn lippen waren amper drie millimeter van elkaar verwijdert. Haar armen waren inmiddels om mijn hals geslagen. Nog steeds draaide we rondjes op Boulevard of broken dreams. Op dat ene nummer waar je niet op kan dansen. En net voordat onze lippen elkaar zouden raken liet Mercy me los. “Ik kan niet wachten tot je bij me op internaat zit, het wordt vast cool,”� zei ze. “Ja,”� zei ik met een glimlach. “Dat wordt het vast.”�

Reacties: