FanFic.nl

Ganzen

Dode Trauma's [TC]

'Ik wil je, Bill.' fluistert Tom geil in mijn oor. Met groot verlangen kijk ik hem aan. 'Ik jou ook.' Hij pakt alvast het glijmiddel, terwijl ik zijn borst met kusjes overlaad. Hij opent de tube en verspreidt de vloeistof in zijn handen. De geur bereikt mijn neus, en plots krijg ik een heel raar gevoel. Verdriet. Pijn. Angst. En niet zomaar angst, nee echt een enorme vrees voor wat er komen gaat. Tranen vullen mijn ogen.
'Tomi, stop.' verbaasd kijkt hij me aan.
'Wat is er liefje? Ik dacht dat jij het ook wou?'
'Wil ik ook.' antwoord ik, terwijl de kranen in mijn ogen nu wijd open staan.
'Wat is er dan? Ik ga je geen pijn doen, je vertrouwt me toch wel?'
'Dat is het niet.' vreng ik er hyperventilerend uit. Tom schrikt zichtbaar van mijn reactie, en drukt me dicht tegen zich aan.
'Dan doen we dit toch gewoon nog niet. Rustig maar. Probeer kalmer adem te halen, straks val je nog flauw. Adem in, en adem uit. Adem in, en adem uit.' ik probeer mijn ademhaling te bedwingen, en luister naar Tom's instructies terwijl hij me zachtjes door mijn haar streelt.
Na een tijdje begin ik eindelijk kalmer te worden. Wanneer Tom merkt dat ik rustiger ben, vraagt hij me 'Kun je me vertellen wat er aan de hand was, broertje?' het laatste woord verwarmt me vanbinnen. Hij is nu even niet alleen mijn geliefde, maar vooral mijn grote broer aan wie ik alles kan vertellen.
'Ik weet het niet, Tomi. Ik weet het echt niet,'antwoord ik naar waarheid,'ik wil het echt nog een keer proberen. Maar niet nu. Volgende keer zal wel goed gaan.'verzeker ik hem.

Helaas kwam deze voorspelling niet uit. In de vier maanden die daarop volgden, barstte ik op het laatste moment elke keer in huilen uit en krabbelde dan terug. Tom was gelukkig elke keer heel geduldig met me, en hielp me kalmeren. We hebben andere locaties geprobeerd, andere situaties en zelfs ander glijmiddel. Maar niks hielp. Zelfs de dokters wisten niet wat ze ermee moesten.

Gisteren was het weer zover. Deze keer nog erger dan anders, door het hyperventileren viel ik flauw en ik bleef nog twee uur onrustig. Ik merk dat Tom nu toch wel zijn geduld aan het verliezen is, en wanhopig is om een antwoord of oplossing. Ik heb hem gevraagd of hij vandaag mee wou shoppen, en hij stemde toe in de hoop dat ik dan rustiger zou worden. In de auto van Tom gaan we naar Berlijn om daar eens flink de winkelstraten te terroriseren met mijn creditcard.

Op weg naar mijn favoriete winkels verzekert Tom me nog wel even ervan dat hij niet voor pakezel zal spelen vandaag. Ik knik maar, ik ben allang blij dat hij mee gaat. In de verte zien we een vrouw die wanhopig haar krijsende baby probeert te kalmeren. Ze zegt verontschuldigend tegen voorbijgangers dingen zoals 'Dat doet hij normaal nooit' en 'Neemt u mij niet kwalijk' De langslopende mensen kijken haar slechts afkeurend aan. Wij moeten er zo te zie ook langs. Fijn. Zo'n krijsend mormel dat m'n trommelvliezen kapot schreeuwt. Wanneer wij langslopen zie ik plots iemand aan komen lopen die er zelf uitziet als een uit de slof gegroeide baby. Alleen is hij eerder 40+ dan pasgeboren. Geteisterd door de gedachte dat hij straks ook gaat krijsen en op zijn duim gaat zuigen, versnel ik mijn looppas. Op een gegeven moment merk ik dat Tom me niet meer achtervolgt, maar dat hij is blijven staan bij de vrouw, haar baby en de grote 'baby'.
'Tom kom je?' roep ik.
'Bill, deze man is van tv!' zegt hij met een hoopvolle twinkeling in zijn ogen. Hier heb ik nu echt geen tijd voor. Ik moet shoppen.
'Nou en, Tom. Wij ook.' antwoord ik chagrijnig, en draai me alweer om.
'Bill, misschien kan hij helpen.' dringt Tom aan.
Ik zucht 'Waarom zou hij me kunnen helpen?'
'De baby is toch stil? Dat heeft hij gedaan. Hij kan veel hoor, Bill!' Ik spits mijn oren en luister. Het is inderdaad stil.
'Wow,' zeg ik sarcastisch,'misschien kan mama ons helpen. Die kreeg ons ook altijd stil als wij krijsten.' mijn geduld raakt op. Maar als ik weer in de hoopvolle ogen van Tom kijk, geef ik toe. Ik snap dat het voor hem ook niet makkelijk is. Ik loop naar hem toe en Tom doet iets wat iets weg heeft van een vreugdedansje.
'Sorry, meneer,'vraag ik de reuzebaby,'kunt u ons misschien helpen? Mijn broer is ervan overtuigd dat u dat kan.'
De man kijkt op.
'Sorry, I do not speak German. What's your question?' zegt hij met een ontzettend accent. Schots ofzo lijkt het wel. Ik gebrekkig Engels herhaal ik nog een keer wat ik zonet zei. De man knikt begrijpend en zegt dat ik hem niet meer mag vertellen over de situatie. Dat zou zijn beeld vertroebelen of iets dergelijks. Ik weet alleen nog steeds niet met wie ik nu spreek en richt me weer op Tom.
'Wie is dit eigenlijk, en wat doet hij?'
'Dit? Deze man is Derek Ogilvie, een geestefluisteraar.'

‘Dus morgen komt hij langs en dan is alles goed?’ vraag ik ongelovig. Vanmiddag wist hij op de een of andere manier wel wat er precies aan de hand was… Creepy.
‘Ja hij zei dat de geest zijn trauma elke keer opleefde wanneer hij zag dat we het gingen doen, hij zag telkens voor zich hoe hij werd verkracht door z’n vader.’
‘Maar hoe komt het dan dat alleen ik er last van heb, en niet jij, of bijvoorbeeld de buren?’
‘Heb je niet opgelet? Jij bent blijkbaar gevoelig voor geesten, zonder dat je het wist. Je neemt zijn emoties over.’
‘Ja maar… Stel dat het waar is,’Tom doet zijn mond al open om iets te zeggen,’Nee, Tomi. Nu ik even. Stel dat het waar is. Hoe kan Derek dan zo’n geest wegsturen? Het is niet zo dat je hem maar buiten kan duwen of lokken en dan snel de deur dicht doen.’
Tom doet zijn mond alweer open, maar sluit hem dan en kijkt verslagen voor zich uit.
‘Ik weet het ook niet,’zucht hij,’maar ik wil het op z’n minst proberen. Geef het een kans. Geef Derek een kans.’
‘Het is niet zo dat ik veel keuze heb. Dit is onze laatste kans.’Antwoord ik verloren.

Na het bezoek.
‘Bill, moet ik nog meer voor je halen? Als ik toch in de stad ben…’ vraagt Tom me, terwijl hij zijn autosleutels al pakt.
‘Nee, kaarsen zijn genoeg. Wacht, misschien kan je toch iets meenemen. Kan je zwarte oogpotlood voor me halen? De mijne is bijna op.’ Zeg ik snel voor hij de deur uitloopt. Ik hoor de auto starten, en kijk vanuit het raam hoe de zwarte auto het erf af rijdt.
Derek was langsgekomen, maar hij kwam er achter dat deze geest niet één, twee drie weg wou gaan. Hij had ons opgedragen om 24 uur een kaars in onze slaapkamer te branden. Dan zou de geest wel weg blijven. Wij hadden thuis wel kaarsen, maar niks wat groot genoeg was om 24 uur te branden. Alleen waxinelichtjes, maar die duren nog geen twee uur. Derek wist trouwens wel direct wat er precies aan de hand was, dat ik een relatie had met mijn broer en dat we al meer dan een jaar samen zijn. Gelukkig accepteerde hij het, en hij heeft ons beloofd niemand over zelfs maar onze ontmoeting met hem te vertellen. Dat is tenminste één probleem minder.
‘Tomi, onze slaapkamer stinkt naar vanille,’zeg ik als we ’s avonds in bed liggen,’waren de gewone kaarsen op?’
‘Deze waren de enigen die groot genoeg waren. De gewone kaarsen brandden slechts zes uur.’
‘Wat nou als het huis afbrandt?’bedenk ik me ineens paniekerig.
‘Gebeurt niet. En anders ga ik die blussen. We moeten het gewoon nog een paar uurtjes laten staan. We zijn al op de helft. Werk nou eens mee. Weet je, af en toe denk ik dat je helemaal niet wil dat het overgaat.’ Zegt Tom.
‘Natuurlijk wil ik dat wel.’zeg ik, en ik ga dichter bij hem liggen.
‘Dat laat je anders niet merken.’zegt Tom chagrijnig.
Ik ga nog dichterbij liggen, en plaats mijn lippen bij zijn oor. ‘Weet je, hij zei toch dat hij 24 uur moest branden opdat de geest weg zou blijven? Misschien is hij al weg… Zullen we kijken of het al werkt?’ fluister ik zwoel, en intussen geil, in zijn oor. Dat laat Tom zich geen tweede keer zeggen. Hij draait zich om en meteen voel ik zijn lippen op de mijne.

Ja, mijn eerste keer was romantisch. In een schemerige kamer bij kaarslicht, en met de jongen waar ik met heel mijn hart van houdt. De vanillegeur rook ik al niet eens meer.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.