FanFic.nl

~ Kate's Point Of Vieuw
Ik staar via het raam naar buiten waar de regen naar beneden valt. Drup voor drup. Nick zit nu lekker in het zonnetje in Florida. Ik mis hem zo. Waarom moest het perse optreden? Maar ik moet ook niet zeuren. Ik hou van Nick. En Nick wordt gelukkig door muziek.
'Kate, we kunnen eindelijk naar huis', zegt Analeigh. Ik knikte en staarde weer naar de regen. De lucht is zo droevig en net als mijn hart. 'Gaat het wel? Zullen we weer een meiden avond houden?', zegt mijn beste vriendin bezorgd. 'Nee, ik denk dat ik gewoon gelijk naar bed ga als ik thuis ben', zeg ik met een geforceerde lach. 'Kate, heb jij nog een iets gehoord van Nick?' Ik knikte. 'Wat zei hij?', vraagt An nieuwsgierig. 'En waarom wil je dat weten? Misschien jaloers', zeg ik lachend. 'Vertel, anders pak ik jouw mobiel. En dan lees ik al je lieve, kleffe smsjes', zegt Analeigh uitdagend. 'Oké, oke, hij gewoon dat hij me miste, maar Nick doet gelukkig niet zo klef als jouw Joe'. 'Dat laatste doe ik maar net alsof ik het niet he gehoord, maar wat heb je hem terug gestuurd?', zegt Analeigh nog nieuwsgieriger. 'Niks, mijn batterij van mijn mobiel is op. Ik sms hem wel als ik thuis ben'. 'Ik wil het ook voor je doen, dan sms ik voor jouw met mijn mobiel', bod Analeigh aan. 'An, ik ben niet dom. Ik ken te langer dan vandaag. Ik geef het nummer van Nick. Dan ga jij allemaal kleffe smsjes naar hem versturen'. 'Oké Kate,. Weetje het doet pijn dat je zo over me denkt', pruilt Analeigh. Ik grinnik. 'Maar je brengt me toch wel thuis met je superduper coole autootje?' 'Tuurlijk, kom we gaan naar huis', zeg ik en sleur Analeigh mee.

Ik rij de oprit op. Wat is het lekker om huis te zijn en nog lekkerder als je verlost bent van je beste vriendin die alleen maar blijft zeuren dat ze Nick nummer nodig heeft om iets te vragen of in andere woorden gewoon een klef smsje naar Nick te versturen.
Als ik bij de deur van mijn huis. Heb ik een gevoel. Er is iets. Ik weet niet wat het is, maar het is slecht. Heel slecht.
Ik praat mezelf moed in. Het is gewoon door slaapgebrek. Ik doe de deur open en alles is donker. Ik loop naar de tafel en zet mijn tas op de tafel. De lichten gaan ineens aan, maar hoe kan dat? Ik heb ze niet aan gedaan. Ik draai met een ruk om. Mijn lichaam verstijft. Ik wou gillen, maar het lukt niet. Mijn stem zat vast in mijn keel. Een man die onthult is in zwarte kleding grijnst naar mij. Het haalde iets uit zijn zak. 'Nee, stop!', smeekte ik de man, maar het was al te laat. Hij haalde de trekker over van zijn pistool...