FanFic.nl

[Doujinshi] Zwarte Hemel

Juuichi

Juuichi

De volgende ochtend werd ik wakker zonder Dorako in de buurt.
Wat mijn eerste gedacht was? HELP, ik ben te laat voor school!
Ik sprong uit bed, vocht met mijn kleren om ze aan te krijgen en maakte bijna een scheur in mijn uniform. Ik liep de gang op en zag wat leerlingen slaperig slenteren door de gang in hun pyjama. Een meisje liep naar me toe en vroeg me wat ik in mijn uniform in de gang deed.
“Is het geen les?”� Vroeg ik verwonderd. Het meisje schudde haar hoofd slaperig en zei dat het zaterdag was. Ze slenterde een kamer binnen om bij haar vriendinnen te gaan zitten.
Demned, ik had echt geen gevoel meer voor tijd!
Ik ging de kamer van Dorien en Roos binnen en trof Dorako en Kazuo bij hen. Ze zaten in hun pyjama een koffieklets te houden.
“Hoi Ellen!”� Begroette Roos me vrolijk. Dorien en Kazuo begroetten me ook vrolijk, maar Dorako mompelde alleen iets.
Ik ging bij hen op het bed zitten en praatte geforceerd mee. Het viel me op dat Dorako er alles aan deed om me te negeren.
En zo ging het enkele dagen door tot Dorako de twee bedden van elkaar wegschoof. Hij raakte me erdoor en maakte me kwaad.
“Dorako.”� Zei ik op een mooie middag terwijl we in onze kamer aan het lezen waren. Ik zat aan de ene kant van de kamer en hij aan de andere. Lekker ver van elkaar!
“We moeten praten.”� Vulde hij aan en ik knikte.
“Inderdaad.”�
“Wil je me nu alles vertellen?”� Vroeg Dorako met een schattig pruillipje. Ik stond op en ging naast hem op de grond zitten, waarna ik hem alles uitgebreid vertelde. Dorako schrok van Juro’s houding en ik stond weer op. Hij deed hetzelfde en we gaven elkaar een liefdevolle knuffel waarmee alles vergeten en vergeven was.
“Aishiteru, Dorako-kun.”� Fluisterde ik zachtjes, ik sloeg mijn armen rond zijn hals en ik beet hem. Zijn bloed was heerlijk, vol emotie en vol liefde. Hij liet zijn handen lager zakken en ik verstevigde mijn greep.
Nee, bijten van bekenden was niet slecht. Het was een teken om je liefde uit te drukken.
Ik liet mijn tanden na een paar heerlijke slokken uit zijn nek glijden en het was zijn beurt. Het deed pijn, maar het was een heel ander gevoel dan toen Juro me beet. Deze keer had ik vlinders in mijn buik!
Na een kleine minuut stopte hij en kuste me vol op de mond. Gheh, bloedsmaak!
We werden echter gestoord door het bekende irritante geklop op de deur…
Ik rende blozend naar de badkamer, nam wat WC-papier en veegde onze monden en halzen schoon. Dorako riep dat de onbekende ambetanterik binnen mocht komen en dat deed hij. Het was Kuroi Sora.
“Hoi.”� Zei ik ongemakkelijk, maar Sora merkte het niet.
“Kom mee, Dorako en Ellen.”� Beval hij kordaat en we volden hem zwijgend, terwijl we ons afvroegen wat we misdaan hadden.
Een verdieping lager kwamen stopten we voor een sierlijk bewerkte deur. Er stonden leeuwen en slangen gekerfd in de deur die op elkaar afstormden en gleden. De leeuwen links en de slangen rechts. Sora klopte op de deur en iemand riep dat we binnen mochten komen. We gingen dus binnen en zagen Juro in een gifgroene chaise longue liggen. De kamer was nog prachtiger dan de deur. Op de muren beeldden zich de strijdtaferelen af van vechtende volkeren. Rode en groene kleuren vloeiden vloeiend in elkaar. Het was zo’n typische ‘Juro-suite’ en ik vroeg me af of Juro hem speciaal zo had laten verven en inrichten, al leek me dat erg sterk.
“Ga zitten.”� Zei hij gebiedend met zijn hand naar enkele stoelen die waarschijnlijk voor ons klaar waren gezet.
“Jullie weten dat Lamia nog steeds Ankoku overheerst.”� Zei Juro en we knikten. “Lamia wilt ons met rust laten op één voorwaarde: ze wil Ellens bloed.”�

Reacties: