FanFic.nl

Stacey McConnor

Hoofdstuk 1

“Verdomme, mam!”� gilde Stacey ongeduldig naar boven, terwijl ze in haar kamer bezig was met het uitzoeken van kleding die ze mee zou nemen op haar reis naar Los Angeles. “Heb je mijn paarse truitje nou nog niet gewassen?”�
Ze zuchtte en spitte haar kledingkast nog verder uit. Ze schrok op toen haar achttienjarige broer, Sean McConnor, met een harde zwaai de deur opengooide. “Jezus! Rotjoch!”� vloekte ze. Ze prikte met haar vinger in de richting van haar broer. “Als je nog één keer zonder te kloppen mijn kamer binnenkomt, zweer ik dat ik serieus een slot op mijn-”�
“Beetje gestrest, Stacey?”� merkte haar broer droogjes op. “Weet je, als je mij nog één keer uitscheldt, ben ik bang dat je geen lift krijgt naar het vliegveld.”� Hij haalde zijn schouders op. “Jouw keuze.”� Geërgerd balde Stacey haar vuisten. “Trouwens, Jezus zal het vast waarderen als je niet de hele tijd naar boven loopt te schreeuwen en te vloeken,”� ging hij onverstoorbaar verder. “En ik zou het zelf ook fijn vinden als je een keer langer dan twee minuten je mond houdt.”� Hij glimlachte gemeen. “Ik studeer, weet je nog?”� Sean kon nog net het boek ontwijken dat met gevaarlijke snelheid op hem af kwam voordat hij de deur weer dicht sloeg.
Stacey gaf een grom van frustratie en schopte tegen haar oude, gammele, zwartgeverfde bed. Studeren was bij haar thuis een gevoelig onderwerp. Al van kinds af aan hadden haar ouders het erin gestampt: “Als je de kans krijgt om te studeren op een universiteit, kom je veel verder in het leven,”� hadden ze haar wijsgemaakt. “Je krijgt de mogelijkheid om de economische en sociale ladder op te klimmen.”�
Ze snoof bij die gedachte. De universiteit kon haar rug op. In tegenstelling tot haar broer was Stacey totaal niet geïnteresseerd in school, studies en alles wat daar maar enigszins mee te maken had. Ze was van plan om na de opleiding die ze nu volgde eerst een jaar te gaan reizen, samen met haar vriend Lenny. Stacey glimlachte. Lenny. Lieve, knappe, stoere, blonde Lenny. Ze zag er naar uit hem weer te zien. Nog maar vijf uurtjes, hield ze zichzelf voor. Nog maar vijf uur voordat ze in zijn mooie, blauwe ogen kon verdrinken. Vijf uur voordat ze haar lippen weer op de zijne kon drukken. Vijf uur voordat ze aan zou komen in Los Angeles.
Dromerig graaide ze nog wat spullen bij elkaar. Ze propte alles in een lelijke, oversized, kots-kleurige reistas - die ze tevergeefs had geprobeerd op te pimpen - en verheugde zich er nu al op een nieuwe te kopen als ze eenmaal in Los Angeles was. Met veel moeite sleepte ze het ding van de trap af en zette het in de gang neer. Ze ging op de bank zitten en staarde ongeduldig naar de klok. Toen de grote wijzer op wonderbaarlijke wijze eindelijk een half rondje verder was, hoorde Stacey aan het geluid van een aantal zware voetstappen dat haar broer eraan kwam. Ze sprong op. Op dat moment kwam Sean binnen, gevolgd door hun ouders. Nadat ze uitvoerig afscheid hadden genomen, was het zover. Ze stapte de auto in, zwaaide naar haar ouders en wendde zich tot haar broer, die glimlachend aan het stuur zat.
“Blij dat je voor een aantal weken van me af bent?”� raadde Stacey.
Sean grinnikte. “Altijd,”� knipoogde hij. Voorzichtig, zodat de auto niet alle kanten op zou zwenken, gaf ze haar broer een vriendschappelijke duw tegen zijn arm.
“Je gaat me toch wel missen, hè?”� vroeg ze onschuldig.
“Altijd,”� beloofde hij nogmaals. Hij gaf een zacht tikje op haar hoofd. “Mijn lieve, kleine zusje.”�
Stacey rolde met haar ogen en lachte. Op dit moment was ze te opgewonden om boos te worden. “Eindelijk,”� zuchtte ze. Op naar Los Angeles.

Reacties: