FanFic.nl

Our Magical forbidden Love [afgelopen <3]

H18

Als ik wakker wordt uit een hele rare droom, kijk ik verward om me heen. Alles is anders dan eerst. Ik voel dat ik op de bosgrond lig. Bah, het voelt te nat, te zompig. Ik probeer op te staan, maar ook dat gaat nog niet zo goed.
Ik kijk naar boven, en zie dat er een heleboel hoofden over me heen hangen.
'Kijk ze is wakker.' hoor ik een zachte meisjes stem zeggen, Fleur misschien?
'Saphire? Ben je daar?' een prachtige stem praat tegen me, mijn lieve Nate.
'Nate??' ben ik dat, mijn stem klinkt heel anders, zacht en tinkelend als een klok.
'Saphire, we moeten je zo een paar dingen uitleggen.'
'Ow, maar waarom dan. Ben ik gewond? En wat is er gebeurd met de warlocks?'
Ik begin gestrest te raken. Zou de transformatie die Dave wilde laten gebeuren voltooid zijn? Ik wilde niet een van hén worden.
'Ben ik... net als Dave geworden?'
'Nee.'
'Wat dan wel?'
'Je bent net als ons.'

Ik voelde me even heel verdrietig, ik begreep het niet. Had Nate me verandert? zonder toestemming van mij. Dat zou hij me nooit aan kunnen doen. Nate hield me vast in zijn armen, en trok me tegen hem aan.
'Het komt allemaal goed lieverd.' En hij kuste me.

Nathan (POV)
Het deed pijn om Saphire zo'n gezicht te zien trekken. Ik merkte dat ze er niets van begreep. Ze keek me even argwanend aan met haar ogen, die nu heel blauw waren. het was raar om haar zo te zien. Ze was nog mooier dan eerst nu. Maar ze leek zich nog niet bewust van haar lichamelijke verandering.
Plotseling voelde ik een enorme stroom woede door me heen gaan. Het was allemaal Dave's schuld. Hij had zijn verdiende loon gekregen.

flashback
Ik rende op Dave af en duwde hem tegen de grond aan. Hij pakte mijn been en het voelde alsof mijn hele lichaam in brand stond. Maar ik gaf niet op. Ik schopte hem net zo lang tot hij bewusteloos was. Ik moest mijn toverkrachten sparen om Saphire te redden. Me bewust van het gevecht om me heen begon ik spreuken uit het boek te lezen. Ik zag dat de blauwe gloed om Saphire begon weg te trekken en plaats maakte voor roze, groene tinten. Het ging perfect. Plotseling voelde ik een pijnlijke stoot in mijn lichaam. 'GODVER!' Dave had zijn mes in mijn been gestoken. Ik rukte het mes eruit met een schreeuw en stak het in zijn hart. De transformatie was nu bijna voltooid. Ze begon naar beneden te vallen. Ik rende zo hard als mijn been het toeliet naar haar toe en ving haar op. Het was voorbij, voorlopig tenminste.

Alles was gelukkig nog redelijk goed afgelopen. Saphire moest alleen heel haar leven als mens opgeven. En haar familie en vrienden. Waarschijnlijk konden ze haar nooit meer zien. Ik maakte me los uit onze omhelzing. 'Misschien moet je even in de spiegel kijken Saph.' Ze zou wel heel erg gaan schrikken.
'Omijngod!'
En of ze schrok

Reacties: