FanFic.nl

De Hongerspelen: When you can't live forever...

In/bij het centrum vanwaar ze de Arena in moesten.

'auw, mompelde ik terwijl ik overeind probeerde te komen. Met mijn hand wreef ik over de wond op mijn voorhoofd.

Een hoop apparaten om me heen piepte. Er zat een naald in mijn bovenarm. Waarom een naald? Ik haat naalden!
'Ah, je bent wakker!' Er stond een man van rond de 30 voor me. Hij had een vriendelijk gezicht, zijn ogen waren rood. Een capitoler. Natuurlijk.
'Nee, ik ben niet wakker,'mompelde ik. He. Wacht. Ik kon weer normaal nadenken! Ik zag geen vogeltjes meer! Joepie! Oké, dat was ook niet normaal.
'Wat is er allemaal met me gebeurt?' vroeg ik.
'We hebben je geopereerd, zodat je niet meer gek was. Maar.. Euhm... Welke kleur ogen wil je?' Ik keek hem aan met zo'n blik van Wí¡t??!
Toen pas merkte ik dat ik met een oog kon zien.
'Hoezo?'wilde ik weten.
'Gewoon.' Ik dacht even na.
'Ik vind.... Ehm... Goud wel mooi, denk ik. En dan niet goud-goud, maar gewoon licht goud. Goud-bruin.' Hij knikte.
'Oké. Dan gaan we zometeen je andere oog eruit halen.' Alsof het niets was. 'Je bent namelijk een oog kwijtgeraakt toen de bommen ontplofte.' Ik herrinderde me dat er drie kannonnen afgingen, en ik schoot omhoog.
'Jazz! Waar is hij?!' schreeuwde ik bijna. De dokter schoot in de lach.
'Geen zorgen. Hij is in een andere kamer. Op dit moment wordt hij geopereerd aan zijn hart.'

ik gooide het dekbed van me af en draaide me om waardoor ik op het randje van het bed zat. in de kamer was het doodsstil. Nu pas zag ik de wond op mijn been. auw! Ik zette me af van het bed en belande op mijn voeten.
Zacht liep ik naar de deur en keek de gang in. het was erg leeg.

Ik schoot ongerust omhoog.
'WAT!'
'Rustig, hij overleefd het!' Gerustgesteld viel ik weer achterover.
'Maar je wilt dus gouden ogen?' Ik knikte.
'En meer niet hoor! Ik hoef geen kattenoren of zo.' zei ik vlug, voor ze helemaal een capitooltje van me gingen maken.

En de volgende dag had ik twee gouden ogen.

Voorzichtig at ik een klein broodje. Maar na dat broodje zat ik dus vol, bang dat ik zo moest kotsen

Ik kwam erbij zitten, ik had een giga zonnenbril op, omdat het licht anders mijn nieuwe ogen zou verblinden. Ik kon net was zien. Zucht. Dit was behoorlijk onhandig.
'Euhm,'deed ik, en ik ging zitten. 'Mag ik een broodje?' vroeg ik. Ik kreeg een keizerbroodje in mijn hand geduwd. Ik zette mijn tanden erin. Binnen de korste keren had ik 5 broodjes naar binnen gewerkt.

En toen kwam hí­j binnen. Ik vloog overeind.
'Jazz!'gilde ik, en sprong veels te snel op, waardoor mijn hoofd duizelde.
'Charyl, bne jij dat echt?' vroeg hij zacht. Ik keek hem aan.
'EUhm.. ja?!'
'Je ziet er zo anders uit... JE haar is niet klitterig... Je littekens op je armen zijn weg?' Had ik littekens op mijn arm?
'En je brandwonde nen....' Wowwowowowwowo. Ho. Stop. Wí¡t hadden ze allemaal lopen kloten?

Ik schoof de stoel naar achter en stond op. Ik zei gedag tegen jazz en charyl en begon door de gangen te dwalen

'Waarom draag je een bril,'zei hij zacht.
'Omdat ik..' Ik slikte even. 'Omdat ik nieuwe ogen heb.' Ik keek hem aan. Hij leek verbaasd.
'Oh,'was het enige wat hij zei. 'Weet je trouwens al hoe het zat met die kanonnen?' Ik schudde mijn hoofd.
'Dí¡t is de schuld van William en Cinna. Die vonden het wel genoeg. Je woog nog maar 25 kilo. Dat is zo'n beetje 30 kilo ondergewicht. Daarom ben ik gedwonge om je veel te laten eten.' Ik lachtte.

De gangen waren stil, en wit en koud. gelukkig had ik en vest gevonden en aan gedaan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.