FanFic.nl

When a muggle meets a Weasley.

Hoofdstuk 65: The grass is greener with you by my side

Zachtjes streelde zijn duim mijn hand. Het kietelde een beetje. Toch liet ik Fred zijn gang gaan, het voelde vertrouwd. De drang om tegen hem aan te kruipen of hem te zoenen werd met elke stap groter. Het gras veerde onder onze voeten mee.
We liepen samen in het parkje, dicht bij het ziekenhuis. De zusters hebben besloten om mij op een gezamenlijke kamer te leggen. Dat gebeurt vandaag. Ik heb nog geen idee wie mijn kamergenoot wordt. De zusters vonden het een goed idee dat ik even niet aanwezig was in het ziekenhuis, zodat zij in alle rust mijn spullen konden verplaatsen.
‘Gaat het nog?’ Voorzichtig liet Fred mijn hand los en keek me recht aan. Dit vroeg hij al de hele tijd. Sinds ik weer helder na kan denken, wil hij me verzorgen. Hij verlaat me geen moment. Enkel als dat moet van de dokters, of als hij naar het toilet moet. Dan verontschuldigd hij zich vaak. Gek vriendje ook. Maar wel de liefste, schattigste en knapste die er is. Ik knikte en ging op mijn tenen staan. Voor hij kon mopperen dat ik voorzichtig moet zijn en gewoon op twee benen moet blijven staan, kuste ik hem.
Dat moet zijn zwakke punt zijn. Gelijk gaf hij zich over en legde hij zijn handen op mijn onderrug. Hij deed een stap naar me toe, waardoor we tegen elkaar stonden. Mijn handen gleden over zijn borstkast naar zijn nek.
Een zachte kreun verliet zijn mond. Zijn handen gleden over mijn hele lichaam. Een stortvloed van geluk gierde door mijn lijf.
De wereld bestond eventjes niet meer. Enkel Fred en ik.
Na een tijdje maakte hij zich voorzichtig los, maar bleef tegen me aan staan. ‘Je moet nu stoppen, want ik ben niet in staat om dat te doen.’ Hijgde hij.
Ik wilde helemaal niet stoppen. Voorzichtig trok ik hem mee naar een bankje, een paar meter verderop. Fred ging eerst zitten, en hij trok me op zijn schoot.
Toen gingen we verder waar we gebleven waren. Zijn handen kropen voorzichtig onder mijn T-shirt. Ook al was het best frisjes, het maakte niets uit. Het was heerlijk.
‘Bewaar die misselijkmakende zooi voor thuis.’ Bromde een stem achter me. Geschrokken keek ik achterom. Het was een jongen, ongeveer mijn leeftijd. Zijn huidskleur was licht getint, en zijn zwarte haren hingen verward over zijn voorhoofd. De bruine ogen van de jongen boorde in die van mij. Zijn armen zaten onder de tatoeages en om zijn bovenarm was een rode doek geknoopt. Fred gromde en trok me dicht tegen me aan. ‘Bemoei je met je eigen zaken.’ Fred bedoelde het goed, dat weet ik. Maar dit was nou niet echt een zin om bang van te worden. De jongen lachte breed. ‘Jou puella wordt anders wel mijn zaak.’ Verbaasd keek ik hem aan. Hij schudde zijn hoofd vol ongeloof, alsof ik dom was.
Fred zijn armen verstarde. ‘Zeg me niet dat jij Redos Rubeus bent.’ Fred zijn stem klonk hard, verwijtend. ‘The one and only.’
‘Mag ik het even niet meer volgen?’ Mijn ogen schoten van Fred naar Redos en weer terug.
‘Natuurlijk puella, ik ben jou nieuwe kamergenoot. Is dat niet magnus?’

Reacties: