FanFic.nl

When a muggle meets a Weasley.

Hoofdstuk 66: Relax

‘Wat? Waarom doe je zo raar?’
Fred liep met een noodvaart voor me. Zijn toverstok had hij in zijn rechterhand. ‘Dit kunnen ze niet maken! Niet iemand van zijn soort. Door hem kan je in de problemen komen.’
Wat liep hij nou weer voor onzin uit te kramen? Ik versnelde mijn pas, zodat ik naast hem kon lopen. Dat was helaas niet makkelijk. Fred liep ongelofelijk snel. ‘Fred! Rustig! Ik-ik’ Veel verder kwam ik niet. Een stekende pijn ging door mijn longen heen. Als reflex hoestte ik. Ik kon maar beter stil blijven staan. ‘De dokters zeiden toch dat je rustig aan moest doen?’ Geïrriteerd keek Fred me aan. Nog een keer hoestte ik. Mijn longen deden ongelofelijk veel pijn. ‘Alsof jij je altijd aan de regels houdt.’ Bracht ik langzaam uit. Ik hoorde Fred grinniken. Mijn ademhaling ging onrustig. Ik greep met mijn hand naar mijn borst. Mijn hoofd tolde. Plotseling was het buiten veels te koud.
‘Ik moet terug naar het ziekenhuis Fred. Ik voel me niet goed.’
Gelijk veranderde Fred zijn humeur. Er kwam een soort van superheld in hem naar boven.
Zijn gezicht stond ingespannen en hij sloeg zijn armen om me heen. ‘Ik denk niet dat het slim is om te verdwijnselen hé?’ Fluisterde hij. Ik schudde mijn hoofd. Praten zou teveel pijn doen.
Angstig keek Fred om zich heen. Hij was duidelijk een plan aan het bedenken.
Ondertussen probeerde ik een stukje vooruit te komen. Dat ging erg lastig. Mijn benen waren slap en ik had het gevoel alsof ik elk moment in kon storten. De grip rond mijn middel verstevigde zich. Dankbaar keek ik Fred aan, die nog steeds diep in gedachte was.
‘Kom, ik zie geen andere optie. Dit zal het snelste gaan.’ Ik weet niet of hij het tegen zichzelf had of tegen mij. Hij keek me even aan, maar daarna bukte hij. Wat op aarde was die jongen van plan? Zijn ene arm legde hij bij mijn knieholtes en de andere op mijn rug.
Toen pas begreep ik dat hij me ging dragen. Net toen ik wou protesteren, tilde hij me op.
‘Fred zet me neer! Ik ben veels te zwaar. Je draagt je nog een hernia.’ Mopperde ik. Gelijk kreeg ik een boze blik van Fred. ‘Doe niet zo mal. Hou je mond en probeer lekker te liggen.’
Gelijk was ik stil. Ik wilde niet dat Fred boos op me was. Hij keek de hele tijd rond, opzoek naar het ziekenhuis. Jeetje, waren we zo ver gelopen? Dat had ik helemaal niet door.
Mijn longen leken wel in brand te staan. Ik kon het wel uitgillen van de pijn. Maar ik probeerde me groot te houden. Voor Fred.
Mijn oogleden voelde zwaar aan. Ik wilde slapen. Ik legde mijn hoofd tegen de schouder van Fred aan. Die was warm en aangespannen. Ik wist niet dat Fred zo sterk was. Waarschijnlijk had ik hem onderschat.
Langzaam zakte mijn ogen dicht. Het laatste wat ik hoorde was Fred zijn hartslag en admenhaling.

Reacties: