FanFic.nl

The early days

1. She died

Ik zag hoe Katherine werd verbrand in de kerk. Hoe mijn eigen ví der mijn liefde verbrandde.
De hele tijd heb ik me verstopt in de schaduwen. Niemand die mij zag of doorhad dat ze bekeken werden.
Nadat alle mensen vertrokken waren heb ik nog uren gewacht. Ik weet niet hoe lang, maar lang genoeg om er zeker van te zijn dat er niemand meer in de buurt was.
Toen heb ik door het puin gezocht naar Katherine, maar ik kon haar niet vinden.
Zou ze ontsnapt zijn? Is ze verbrand?
Ik heb haar niet zien ontsnappen.
Dit zoekwerk is nutteloos. Ik schiet er niets mee op. Het is misschien beter als ik terug ga naar Stefan en Emily.
Wanneer ik weer terug kom bij het meer is Stefan ook wakker.
“Waar was je?”� Vraagt hij.
“Ze leeft niet meer.”� Begin ik. “Ze hebben haar verbrand. Ik zag het met mijn eigen ogen.”�
“Je was bij die brand? Wat als ze je hadden gezien? Als ze je hadden gepakt?”� Vraagt Stefan ongelovig.
“Dan hoefde ik in ieder geval Katherine niet meer te missen.”� Zeg ik.
“En wat nu? We zijn gestorven met Katherine’s bloed in ons lichaam. Of we gaan dood binnen een paar dagen, of we drinken mensenbloed.”�
“Ik zou nog liever sterven.”� Zeg ik. Stefan knikt.
Dit was makkelijker gezegd dan gedaan.
Elke keer als er een mens langs kwam, kreeg ik zo’n raar gevoel. Mijn lichaam vertelde dat het een prooi was, geen medemens. Maar ik wilde geen vampier worden.
Tot vandaag.
Er is een kind het bos in gekomen. Helemaal alleen.
De kracht is te sterk. De verleiding te groot. Ik wil het niet, maar toch weer wel.
Naarmate de tijd verstrijkt wordt het steeds moeilijker.
Het kind valt, en heeft schrammen op haar knieën, armen en handen.
Ik heb geen idee wat er gebeurde, het ging zo snel.
Maar voor ik het wist, had ik mijn eerste prooi gedood.
Ik kon mezelf wel vervloeken, maar het bloed was zo heerlijk.
Ook Stefan kan zich niet inhouden.
“Jullie kunnen beter naar binnen gaan nu. De zon komt straks op, en het put je uit. Vooral de eerste paar dagen.”� Zegt Emily.
De volgende avond is er iets veranderd.
Ik zie veel beter, hoor alles van ver weg, ben veel sneller. Alles is zo nieuw. Alles moet opnieuw ontdekt worden. Het is echt ongelofelijk.
Wanneer ik weer terug ga is er iets anders aan Stefan.
“Damon, het is niet goed wat wij doen.”� Zegt hij.
“Waar heb je het over?”� Vraag ik.
“De keuze. We hebben het verkeerd gedaan. We hadden nu dood moeten zijn. Onder de grond moeten liggen.”� Zegt hij.
“Daar is het nu te laat voor.”�
“Ik weet het. Maar het is gewoon niet goed om onschuldige mensen te doden.”� Zegt hij.
“Onschuldig? Ze hebben Katherine vermoord! Levend verbrand! En dan zijn ze onschuldig? Wie heeft je dit aangepraat?”� Vraag ik.
“Emily.”�
“En jij gaat daar gelijk in mee?”� Vraag ik.
Hij knikt. “Maar ze zegt dat we ook op dieren kunnen leven. Je hebt wel beperkingen in krachten, maar we kunnen overleven.”� Zegt hij.
“Dan wens ik je veel plezier met bambi. Maar ik doe niet mee met je plannetje. Die extra’s, die krachten zorgen dat ik mijn schuld kan vergeten. En meer. En waarschijnlijk weet ik de helft niet eens. Bedenk je eens wat je allemaal zou kunnen.”� Zeg ik.
“Ik ga het niet doen. Je hebt me al gedwongen om mensenbloed te drinken, dat doe ik niet nog eens.”�
“Gedwongen? Je deed het zelf! Je kwam zelf dan kind leegdrinken!”� Zeg ik boos.
“Je dwong me!”�
“Helemaal niet! Maar weet je, met die instelling van jou, kan het me toch niets schelen. Ik ga er vandoor.”�
“Waarheen?”� Vraagt hij.
“Oh, nu ben je ineens wel geïnteresseerd. Ik weet nog niet wanneer, maar ik ga naar la mia bella Italia.”� Zeg ik.
Wanneer ik me omdraai staat Emily daar.
“Nu lijkt het nog allemaal een paradijs, deze nieuwe wereld. Maar snel zal het veranderen.”� Zegt ze.
“Kan me niets schelen. Als ik hier blijf kom ik geen steek verder. Ik zoek het zelf wel uit.”� Zeg ik. En met die woorden ben ik echt weg.

Reacties: