FanFic.nl

The early days

2. The trip from America to Italy

Oké, van Amerika naar Italië was toch wel een heel eind reizen. Maar wat maakt het uit? Ik heb toch alle tijd.
Te voet ga ik via allerlei dorpjes richting de kust. Ik blijf zo onopvallend mogelijk.
De mensen in de dorpjes vragen zich af waarom er ineens zo’n hoog sterftecijfer is. Het was al hoog, maar dit is echt absurd.
Hoe ik dat weet? Ik heb weer een nieuw trucje geleerd. Ik hoor de gedachten van mensen.
Het is soms best onhandig. Vooral als het erg druk is hoor ik allerlei stemmen door elkaar heen. Ik kan mezelf dan amper horen denken. Misschien is het ook handig om te weten hoe ik het buiten kan sluiten.
Eindelijk is het zo ver. Ik ben bij de kust. Nu nog ergens een schip vinden.
Na een beetje rondvragen weet ik genoeg, en beland ik inderdaad bij een haven. Er zijn zo veel schepen! Nog nooit heb ik er zo veel bij elkaar gezien.
Klinkt ook vrij logisch, want ik ben nog nooit op een schip geweest en heb er nog nooit een gezien.
Maar welke gaat naar Europa?
Een eindje verderop is er een schip dat momenteel wordt volgeladen met allemaal dozen. Ik heb geen idee wat erin zit.
“Waar gaat dit schip heen?”� Vraag ik aan iemand die met de dozen sjouwt.
“Afrika.”� Zegt hij kortaf.
“Oh. Weet u toevallig of er een schip is dat naar Europa gaat?”� Vraag ik.
“Natuurlijk knul. Zie je die grote daar? Verderop? Je moet wel doorlopen, ze gaan zo de loopbrug weghalen. Ik kan je alleen niet met zekerheid zeggen of je er ook echt op komt.”� Zegt hij.
“Maakt niet uit. Bedankt.”�
“Weet je het zeker? De laatste tijd zijn er nogal wat ziektes op zee. Grote kans dat je het niet overleefd. Of dat het schip zinkt.”� Zegt hij.
“Bedankt voor de waarschuwing.”� Zeg ik, en ga naar het grote schip.
Daar willen ze net de loopplank weghalen.
“Wacht! Kan ik u wat vragen.”�
“Ja hoor, maar schiet wel op, we vertrekken zo.”� Zegt de man.
“Gaat dit schip naar Europa?”�
“Ja, dat klopt.”�
“Kan ik mee? Het is een noodgeval.”� Zeg ik.
“Dat gaat niet. We vervoeren geen mensen, behalve diegene die noodzakelijk zijn.”� Zegt hij.
“Oh ja?”�
Misschien tijd om weer iets uit te proberen.
“U gaat gewoon verder met uw werk. En ik ben hier nooit geweest.”� Ik hoop dat het hypnotiseren werkt.
“Ik ga verder met werken. Jouw heb ik nooit gezien.”� Herhaalt hij op monotone toon.
“Zo mag ik het horen.”� Snel ga ik aan boord.
Wanneer ik voor de man uit zicht ben kijk ik achterom.
Hij staat een beetje dwaas om zich heen te kijken en vraagt zich af wat er gebeurd is. Hij haalt zijn schouders op en gaat verder. Mooi zo.
Al snel vertrekt het schip. Europa, here I come!
Op mijn tripje naar Europa worden er ineens heel veel matrozen ziek en overlijden. De oorzaak is onbekend. Nouja, voor hun dan.
Ondertussen heb ik een feestmaaltje!
Maanden streken voorbij. Maar eindelijk vaart het schip de haven van Nederland binnen. Ondertussen is nog maar de helft van de bemanning over, maar dat zal mij een zorg wezen.
Wanneer het schip tot stilstand komt glip ik weg bij het eerste onbewaakte moment.
Oké, dus dit is een van de grootste havens?
Ik heb onderweg de kaarten bekeken en zag dat ik nog door België, Frankrijk en Italië moet.
Ik blijf een paar jaar in Frankrijk rondhangen. Daar bezoek ik verschillende stadjes en dorpjes. Ook ontdek ik telkens nieuwe, handige krachten. Zal dat ooit nog ophouden?
Ondertussen is de auto net uitgevonden. Ik vertrouw het niet helemaal.
Het gaat natuurlijk wel sneller dan lopen, maar dan nog. Het lijkt me behoorlijk gevaarlijk.

Reacties: