FanFic.nl

The early days

3. Alone

1904
Oké, ik moet eerlijk toegeven dat ik me nu behoorlijk eenzaam begin te voelen.
Ik heb mijn doel bereikt, ik ben in Italië. Maar nog steeds alleen.
Ik heb de taal leren spreken, heb een huis hier. Maar daar houd het wel mee op.
Ik ga vandaag maar naar de markt. Iets beters heb ik toch niet te doen.
“Hallo. Kan ik u helpen.”� Vraagt een meisje. Ik schat haar iets jonger dan ik, maar niet veel.
“Nee, bedankt. Ik kijk enkel wat rond.”� Zeg ik.
“Dat zegt u elke week.”�
“Echt waar?”� Vraag ik.
Ze knikt met de mooiste glimlach ooit.
“Maar het maakt mij niets uit hoor. Kom gerust elke week terug.”� Zegt ze.
Ik buig een beetje naar haar toe. “Niet doorvertellen. Maar eigenlijk kom ik elke week langs voor jou.”� Fluister ik. Ze giechelt.
“Nadine, niet zo veel kletsen met vrienden. Ga klanten helpen.”� Zegt een man.
“Ja vader.”� Zegt ze gehoorzaam.
“Vrienden? Sinds wanneer hoor ik bij een vriendenkring van iemand?”� Vraag ik lachend aan haar.
“Vanaf nu.”� Lacht ze.
“Ik zie je volgende week wel weer Nadine.”� Zeg ik.
“Oké. Tot dan. Ehm… Wat is je naam eigenlijk?”� Vraagt ze.
“Damon.”� Zeg ik.
“Tot volgende week Damon.”� Zegt ze.
De week erop kom ik terug, zoals ik had beloofd.
“Hé, daar ben je weer.”� Zegt ze vrolijk.
“Natuurlijk. Dat had ik je beloofd. En ik ben niet van plan een belofte te breken.”� Zeg ik.
“Nadine, wat heb ik vorige week nou gezegd. Niet met vrienden kletsen, maar verkopen. Hoe wil je anders brood op de plank krijgen?”� Vraagt haar vader.
“Ja pappa. Sorry Damon. Misschien kunnen we vanmiddag iets gaan doen? Na de markt?”� Vraagt ze.
“Is goed hoor. Zeg maar hoe laat en waar. Dan zal ik er zijn.”� Zeg ik.
“Paolo! Blijf van de spullen af!”� Zegt Nadine ineens. Het kleine jongetje kijkt geschrokken op. Hij is betrapt. “Hoe vaak moet ik je nog zeggen. Dat is niet voor jou. Ga naar huis, Paolo.”�
“Je broertje?”� Vraag ik.
“Ja. Klopt. Hij is nog maar 4 jaar, maar kan soms zo in de weg lopen.”� Zegt ze.
“Dat klinkt behoorlijk bekend.”� Zeg ik.
“Heb jij ook een broer?”� Vraagt ze.
Ik knik. “Maar mijn broertje is iets ouder dan 4 jaar.”� Lach ik. “En ik heb eerlijk gezegd geen idee waar hij momenteel is.”�
“Is hij weggelopen? Of op reis?”� Vraagt ze.
“Ik ben diegene die op reis is. We hadden ruzie toen ik weg ging. Dat was alweer een paar jaar geleden. En nu moet ik eerlijk toegeven dat ik hem mis.”� Zeg ik.
“Nadine! Ben je nu nog steeds aan het praten met die jongen? Ga werken, of pak je spullen in en vertrek.”� Zegt haar vader.
Nadine haar gezichtsuitdrukking slaat meteen om. “Als het je zo weinig uitmaakt, dan vertrek ik wel.”� Zegt ze boos. Ze pakt me bij de hand en samen gaan we weg.
“Weet je zeker dat je hier geen spijt van krijgt?”� Vraag ik.
“Ja, ik weet het zeker. Het is niet de eerste keer dat hij hiermee komt. Volgens hem doe ik nooit iets goed.”� Zegt ze.
“Geloof me, vroeg of laat krijg je er spijt van. Nu kun je nog terug en het goed maken.”� Zeg ik.
“Dat wil ik niet. Ik wil uit die dagelijkse routine.”� Zegt ze. “Wat doe jij eigenlijk voor werk?”� Vraagt ze.
“Ehm… Vrij weinig. Moeilijk uit te leggen.”� Zeg ik.
“Oké. Waar kom je vandaan? Je zei dat je op reis was. Dus je komt in ieder geval niet uit Italië.”� Zegt ze.
“Ik kom uit Mysic Falls, Amerika.”� Zeg ik.
“Echt? Helemaal uit Amerika. Wauw! Ik kan daar alleen maar van dromen, en jij komt daar vandaan. Hoe is het daar?”� Vraagt ze.
“Geen idee, ik ben er al zo lang niet meer geweest. En de tijden veranderen.”�
“Zo veel zou het er toch niet veranderd zijn in die paar jaar?”� Vraagt ze.
“Geloof me, ik ben al langer onderweg dan jij je kan voorstellen. Maar het allemaal behoorlijk lastig uit te leggen, en ik wil je er niet mee lastig vallen.”� Zeg ik.
“Sinds wanneer ben je dan onderweg?”� Vraagt ze.
“Kan ik je niet vertellen. Nou, ik kan het wel vertellen, maar je geloofd me toch niet.”� Zeg ik.
“Hmm… Mystic Falls. Ik heb er weleens verhalen over gehoord.”� Zegt ze.
“Echt waar? Wat voor verhalen?”� Vraag ik.
“Over heel vroeger ergens midden in de 19e eeuw. Het dorpje werd aangevallen door vampieren. Maar de mensen daar vonden een manier om ze uit te schakelen.”� Zegt ze.
Hoe weet zij dit? Wie heeft dit verhaal verteld?
“Geloof jij het verhaal?”� Vraag ik.
“Ik weet het niet. Geloof jij het?”� Vraagt ze.
Wat moet ik hier op antwoorden? Ik kan niet doodleuk zeggen ‘ja, ik was erbij. Een vriendin van me is daar levend verbrand. Door haar ben ik nu ook vampier.’ Nee, dat kan niet.
“Ga je vandaag nog antwoord geven?”� Vraagt ze.
“Oh, sorry. Ik was even in m’n eigen wereldje. Maar ik weet het niet. Het klinkt allemaal zo vaag.”� Zeg ik.
“Zullen we gaan?”� Vraagt ze na een tijdje.
“Oké. Waarheen?”� Vraag ik haar.
“Jouw huis? Ik heb tenslotte geen thuis meer.”� Zegt ze.
Die nacht blijft Nadine bij mij thuis slapen. Veel keuze heb ik niet, want ik wil niet dat ze alleen ’s nachts over straat loopt. Ik vind het ook absoluut niet erg dat ik geen andere keuze heb.

Reacties: