FanFic.nl

The early days

4. Searching, promises and a new start

Nadine’s pov:
De volgende ochtend wordt ik wakker in een onbekend bed. Even schrik ik, en vraag ik me af wat ik hier doe. Al snel weet ik het weer.
Damon ligt nog te slapen naast me.
Misschien kan ik hem vragen of hij me eens mee wil nemen naar Amerika. Dan kan hij zijn broer weer opzoeken. Je kunt mij nog meer vertellen, maar hij mist hem echt.
Eigenlijk weet ik amper wat van hem.
Hij zal alles ooit wel vertellen.
Damon mompelt wat in zijn slaap. Het klinkt als ‘Katherine’ en draait zich weer om.
Katherine? Wie is Katherine?
Heeft hij al iemand anders? Waarom zei hij dat niet?
Wat een stom idee ook om met hem mee te gaan. En een nog stommer idee om van huis weg te lopen.
“Nadine. Wat ben jij vroeg wakker.”� Zegt Damon slaperig.
“Ik kon niet meer slapen.”� Zeg ik.
“Hmm… Kan gebeuren.”� Zegt hij.
“Damon?”�
“Hmm?”�
“Wie is Katherine?”� Vraag ik.
“Wat weet jij van Katherine?”�
“Niet meer dan haar naam. Wie is Katherine?”�
“Hoe kom je daarop?”�
“Je zei haar naam in je slaap. Ga je me nog vertellen wie het is?”� Vraag ik.
“Oké, oké. Katherine was mijn vriendin.”�
“Was? Als in, nu niet meer?”�
“Hmm-hmm.”�
“Hoezo?”�
“Ze is een paar jaar geleden overleden.”� Zegt hij.
“Oh… Sorry. Hoe kwam dat?”�
“Een brand. Ze kwam het gebouw niet meer uit. Ik heb haar overal gezocht, maar kon haar niet vinden.”� Zegt hij.
“Ahw… Dat is echt erg.”�
En dan maak ik me zorgen of hij geen ander heeft? Hij denkt vast nog erg vaak aan Katherine.
“Maakt niet uit. Jij kon het ook niet weten.”� Zegt Damon.
Het is even stil.
“Wat waren je plannen voor vandaag?”� Vraagt hij.
“Euhm… vrij weinig. Ik wil kijken voor een boek. Maar verder niets. Ik ga anders nu wel. Dan is het nog niet zo druk.”� Zeg ik.
“Oké. Zal ik mee gaan?”� Vraagt hij.
“Nee hoor, dat hoeft niet.”�
“Dan zie ik je zo wel weer verschijnen.”� Zegt hij.
Ik ga naar mevrouw di Benedetto. Zij heeft altijd heel boeken, en ik vind er altijd iets leuks.
Eenmaal daar aangekomen begroet ze me vrolijk. “Hallo Nadine. Ben je ergens naar op zoek? Of kom je gewoon even kijken?”� Vraagt ze.
“Ik ben op zoek naar een boek over Amerika.”� Zeg ik.
“Amerika? Daar heb ik heel veel over. Kun je iets preciezer zijn? Noord-Amerika? Zuid-Amerika? Geschiedenis? Verhalen? Mythes?”� Vraagt ze.
“Ehm… Geschiedenis denk ik. En van Noord-Amerika.”�
Mevrouw di Benedetto zoekt tussen allerlei boeken, en komt uiteindelijk met een dik boek.
“Kijk eens meissie. Is dit iets?”� Vraagt ze.
Ik blader door het boek heen. Er staat erg veel in, maar niet hetgeen wat ik zoek.
“Nog niet helemaal. Heeft u misschien iets over Mystic Falls?”� Vraag ik.
Mevrouw di Benedetto zoekt nog eens. Deze keer komt ze met een wat dunner boek.
Ik blader er doorheen. Ineens zie ik wat ik zoek, maar ik blader nog even door.
“Deze is goed.”� Zeg ik vrolijk.
Ik reken af, en ga buiten wat lezen.
Er staat dat er vroeger in Mystic Falls vampieren leefden. Ze deden zich voor als gewone burgers, maar ’s nachts doodden ze veel mensen.
In 1864 is er een einde aan gemaakt. Alle vampieren zijn verbrand in de kerk.
Daar onder staan de namen van de vampieren.
Ik kijk ze snel door.
Katherine Pierce?
Hij zei dat ze omgekomen was bij een brand. En er was heel veel wat hij me niet kon vertellen. Maar…
Als Katherine zijn vriendin was, en de Katherine uit dit boek dezelfde Katherine is als Damon’s Katherine. Dan betekend dat dat hij in 1864 al leefde. En ik schat hem echt niet over de 40 jaar oud! Dat kan niet!
De enige manier hoe ik erachter kom of het klopt, is het aan hem zelf vragen.
Ik ga weer naar zijn huis.
Eenmaal daar klop ik aan. Al vrij snel doet hij de deur voor me open.
“En? Heb je het boek gevonden wat je zocht?”� Vraagt hij.
“Damon, kan even met je praten?”� Vraag ik.
Hij kijkt me verbaasd aan. “Oké.”� Zegt hij.
Hij doet de deur achter me dicht.
We gaan tegenover elkaar zitten.
“Het klinkt allemaal heel raar. En misschien zit ik er wel helemaal naast.”� Begin ik. Hoe moet ik dit nou vragen? “Je lacht me straks vast uit.”�
“Ik zal niet lachen… Tenzij het echt héél erg leuk is.”� Zegt hij.
“Hoe leg jij dit uit?”� Vraag ik, en sla de pagina open die ik net gelezen heb.
Damon leest het. Terwijl hij het leest verschiet hij van kleur.
Zou het kloppen?
“Waar heb je dit vandaan? En hoe kwam je erop om ernaar te zoeken?”� Vraagt hij.
“Ik was nieuwsgierig. Er waren zo veel dingen die je me niet wilde vertellen. En ik wilde wat meer weten over de plaats waar jij vandaan komt.”� Zeg ik. “Kun je me vertellen hoe het echt zit?”�
“Nou… Misschien. Maar je geloofd het niet. Maar of je het geloofd of niet, vertel het aan niemand anders!”� Zegt hij.
“Oké.”�
“Het hele verhaal dat je daar leest klopt. Katherine Pierce was inderdaad mijn vriendin. En ik leefde inderdaad in 1864 en was inderdaad even oud als ik nu ben.”� Zegt hij.
Ik ben even sprakeloos.
“Zie je. Dit is dus waarom ik het niet heb verteld. Waarschijnlijk vertrouw je me nu niet meer, en ik geef je nog gelijk ook. Je denkt waarschijnlijk dat ik elk moment je bloed wil drinken. Als je zo denkt, heb je het mooi mis. Voor een deel. Ik kan namelijk wel mezelf beheersen. En niet iedereen lukt dat.”� Zegt hij.
“Ik vertrouw je Damon.”� Zeg ik.
“Maar kan ik jou ook vertrouwen?”� Vraagt hij.
“Ja, natuurlijk.”�
“Beloofd?”�
“Beloofd.”�
Damon’s pov:
De dagen erna begint het een beetje stroef, maar naar mate de tijd vordert, hoe normaler het wordt.
Tot Nadine na een paar weken ernstig ziek wordt.
Het begint met gewoon hoesten. Maar het ‘gewone hoesten’ wordt al vrij snel bloed ophoesten.
“Damon?”� Fluistert ze.
“Ja?”�
“Wordt ik nog beter?”� Vraagt Nadine zwakjes.
Ze ligt al een paar dagen in bed. En ze mag er absoluut niet uit van mij.
“Ik ben bang van niet. Ik heb dit eerder gezien, volgens mij heb je longpest.”� Zeg ik.
“Hoe lang duurt het nog?”� Vraagt ze. En dat is niet zomaar een vraag waar je even een antwoord op weet.
“Ik heb geen idee. Meestal niet lang. Maar in de tijd dat er een epidemie van was, overleed bijna iedereen eraan.”� Zeg ik.
“Ga ik ook dood?”� Vraagt ze.
“Onder normale omstandigheden; ja. Er is zo weinig tegen te doen.”� Zeg ik.
“Normale omstandigheden? Wat bedoel je?”�
“Ik kan zorgen dat je blijft leven. Hoewel je het niet echt leven kunt noemen.”�
“Ik volg je niet.”� Weer een hoestbui. Ik veeg haar mond schoon met een zakdoek.
“Ik bedoel dat ik je een vampier kan maken. Maar dat moet je zelf willen. Het is niet altijd even makkelijk.”� Zeg ik.
“Alles beter dan dit. Ik wil bij je blijven Damon.”� Zegt ze.
Ik hoop dat ze dat echt meent, en dat ze niet aan het ijlen is.
“Als dat is wat je echt wil.”� Zeg ik. Ik bijt in mijn eigen pols en houd het tegen haar mond. Eerst stribbelt ze tegen, maar daar komt al snel verandering in.
Na een tijdje haal ik mijn pols weg.
“Oké, het spijt me dat ik dit nu moet doen. Straks mag je me in elkaar slaan.”� Zeg ik.
Ze kijkt me vragend aan.
Ik draai haar nek om.

Reacties: