FanFic.nl

The early days

5. Let’s go to Brazil!

2009
Na alle jaren reizen Nadine en ik nog steeds samen de wereld rond. Gelukkig is zij niet zo zwak als mijn broertje, en drinkt zij wél mensenbloed.
“Nadine, kom je nog?”� Vraag ik ongeduldig.
“Ja, ja. Ik kom eraan.”� Zegt ze.
We zijn momenteel in Spanje en gaan nu weer vertrekken.
“Waar gaan we eigenlijk heen?”� Vraagt ze.
“Waar je al heel lang heen wil.”�
“Echt? Naar Amerika!”�
“Ja joh, schreeuw nog harder. Pas je op voor mijn trommelvliezen?”�
De reis naar Amerika gaat vlot. We zijn er lekker snel. In ieder geval sneller dan toen ik van huis naar Italië wilde. Maar tijden veranderen, en de techniek ook. Dat scheelt al een hoop.
Bovendien worden we nu niet meer raar aangekeken als we naar plaatsen willen aan de andere kant van de wereld.
We gaan eerst nog naar Brazilië, daar blijven we een paar dagen of weken. Ligt eraan wat uitkomt.
De zon schijnt fel.
Gelukkig hebben Nadine en ik allebei een Lapis Lazuli ring om.
We bezoeken er van alles.
“Ga je mee jagen?”� Vraagt Nadine die avond.
“Nu al? We zijn gisteren nog weggeweest.”� Zeg ik.
“Ik weet het. Heel eventjes maar. Heel snel.”�
“Ik ga wel mee.”� Zeg ik.
We gaan samen naar buiten.
Al vrij snel heeft Nadine iemand te pakken.
Ik hoor iemand aankomen. Diegene is niet meer zo ver weg, we moeten gaan.
“Nadine! We moeten wegwezen.”� Zeg ik.
“Heel even nog.”� Mompelt ze.
“Er komen mensen aan. En ze komen onze kant op.”�
“Ik kom er zo aan. Ga jij maar vast.”� Zegt ze.
“Ik laat je niet alleen achter.”�
“Wat jij wil. Ik kan best voor mezelf zorgen, hoor.”�
“Je moet het zelf weten, maar ze zijn serieus dicht bij.”�
Ik ga alvast een van de bomen in. Vanuit daar zie ik een paar fakkels aankomen.
“Daar heb je er een! Grijp haar!”� Hoor ik. Shit!
Ik hoor een zoevend geluid, een gedempte ‘aah’ en een plof van Nadine die op de grond neerzakt. Ze hebben vervain!
Ze kon toch zo goed voor zichzelf zorgen? Ik kan haar nu niet helpen. Al helemaal niet met al die mensen om haar heen.
Ik ga er vandoor.
Weg uit Brazilië.
Ik ga terug naar waar Nadine en ik overnachtten. Daar haal ik de auto op, en rijd gelijk door naar Noord-Amerika.
Ik rijd veel harder over de snelwegen dan toegestaan is, maar dat is nou eenmaal mijn rijstijl.
Nog een paar scherpe bochten en ik ben weer thuis.
Ik ga het bos in.
Nu pas besef ik echt wat er is gebeurt. En ik voel me echt fucked up.
Hoe moet het nu verder?
Ik heb mijn broertje meer dan 100 jaar geleden hier achtergelaten, Nadine is dood. Misschien is hetzelfde al met Stefan gebeurd. Of misschien is hij ondertussen al ergens anders op de wereld?
Ik heb geen idee.
Ik laat me neerzakken tegen een boom. Dit is echt zinloos. Ik heb hier niets meer te zoeken.
Tot mijn oog valt op een voorbijganger.
“Katherine?”� Fluister ik. Maar ze hoort me niet.
Katherine zou het gehoord hebben. Dat weet ik vrijwel zeker.
Toch besluit ik de Katherine-dubbelganger te volgen.
Uiteindelijk staat ze stil voor een huis. Nog altijd heeft ze me niet door.
Ze klopt aan.
“Elena, ik had je nog helemaal niet verwacht.”� Bekende stem. 1864 en de jaren daarvoor. Stefan!
Ik val bijna uit de boom zo verbaasd ben ik. Ik weet mezelf nog net in evenwicht te houden.
Elena en Stefan kijken beiden verbaasd op richting de boom, maar zien niets.
Stefan denkt misschien dat ik nog steeds in Italië zit. En ik gok erop dat hij nog altijd leeft op bambi.
Moet ik nog oppassen ook, straks denkt hij dat ik zijn prooi ben wanneer ik in kraaienvorm ben. Ha! Dat zou grappig zijn.
Ik vlieg een rondje om het huis. Volgens mij woont er, behalve Stefan, niemand.
Dat betekend dat ik gewoon naar binnen kan zonder uitgenodigd te worden.

Reacties: