FanFic.nl

The early days

6. Freaky crows and nightmares

Elena’s pov:
Nadat ik bij Stefan langs ben geweest ga ik weer naar huis.
Ik heb het gevoel alsof ik bekeken wordt door iemand, maar wanneer ik om me heen kijk is er geen mens te bekennen. Het enige wat ik zie is een kraai, een die behoorlijk groot is.
Ik vind hem maar creepy, dus loop ik snel door naar huis.
Eenmaal daar aangekomen besef ik dat ik behoorlijk moe ben. Ik ben toch alleen thuis, en hoef niets meer te doen, dus besluit ik dat ik best even kan slapen.
Ik droom van alles door elkaar. Tot alles om me heen ineens veranderd.
De mensen om me heen hebben geen gezichten. Het is kil hier. Ik moet hier weg.
Ik ren en ren, maar de mensen volgen me.
Het lijkt alsof er geen einde aan komt.
Nog een keer kijk ik achterom, en zie ik dat ze me nog steeds volgen.
Ineens val ik in een diep zwart gat.
Dat is het moment dat ik wakker schrik.
Mijn nek is nat van het zweet en mijn hart gaat als een gek tekeer.
Ik plof weer op het bed. “Het was gewoon een droom. Niets om je zorgen over te maken.”� Zeg ik in mezelf.
Wanneer ik naar buiten kijk zie ik die grote kraai weer zitten. Ik schrik me kapot.
Oké, die kraai is echt freaky. Wat moet dat beest hier?
Gelukkig vliegt hij al weg. Ik zucht en ga weer onderuit zitten.
Hoe laat is het eigenlijk?
Ik kijk om mijn klok en zie dat het al half 10 ’s avonds is. Heb ik zo lang geslapen?
Ik ga naar beneden om een glas water te drinken. Daarna kleed ik me om, en ga weer slapen.
Ik zie Stefan. Zo snel als mogelijk is ren ik op hem af en omhels hem. Het voelt zo fijn om zijn lichaam te voelen. Zijn vingers gaan zachtjes door mijn haar.
Wanneer ik in zijn ogen wil kijken is hij veranderd.
Ik schreeuw en wordt weer wakker.
Twee nachtmerries achter elkaar. En deze begon zo goed.
Maar hij keek net zo raar. Zijn gezicht was veranderd.
Het is zo moeilijk uit te leggen.
De volgende ochtend ben ik doodop. Gelukkig is het weekend en hoef ik niet naar school.
Ik besluit om naar Stefan te gaan.
Ik ben zo blij als ik heb weer zie. Ik omhels hem gelijk.
“Is er iets aan de hand?”� Vraagt hij.
Ik kijk hem aan. Zijn gezicht is zoals hij hoort, deze keer met een verbaasde uitdrukking erop.
“Ik had vannacht een nachtmerrie. En ik ben blij dat ik je weer gewoon kan omhelzen.”� Zeg ik.
De nachten erop droom ik weer slecht. Telkens wordt ik midden in de nacht wakker. Wanneer ik dan in slaap val, begint er weer een nieuwe nachtmerrie. En ze lijken allemaal zo echt.
Meestal gaat het over Stefan. Maar heel soms komt er ook nog iemand anders in voor. Meestal komt hij in een flits voorbij, vaak als silhouet.
Stefan’s pov:
“Elena? Gaat het wel?”� Vraag ik bezorgd.
“Ja…ja… gaat prima.”� Zegt ze uitgeput.
“De laatste tijd gaat het volgens mij helemaal niet zo prima. Weet je zeker dat er niets aan de hand is?”� Vraag ik.
“Ik slaap gewoon heel erg slecht.”� Dat is ook wel te zien. Ze probeert het te verbergen, maar haar hele houding zegt dat ze doodop is.
“Probeer wat te slapen.”� Zeg ik.
“Maar dat wil ik niet. Ik ben niet naar jou gekomen om te slapen. En als ik dat wel doe, krijg ik waarschijnlijk weer een nachtmerrie.”� Zegt ze.
“Doe het toch maar.”�
“Maar- ”�
“Doe nou maar gewoon.”� Zeg ik. “Ik heb tijd genoeg. Ik wacht wel tot je weer wakker bent.”�
Ze zucht. “Alleen omdat je er zo op aandringt.”�
“Ik ben zo terug.”� Zeg ik. Ze knikt.
Ik ga naar een van de andere kamers.
Ineens hoor ik Elena gillen. Zo snel mogelijk -en dat is behoorlijk snel- ga ik naar haar toe.
“Wat is er?”� Vraag ik.
“Niets. Niets, ik schrok van een kraai.”� Zegt ze.
“Oh. Ik zie hem niet.”� Zeg ik terwijl ik naar buiten kijk.
“Nee, hij is alweer weggevlogen. Ik wordt de laatste tijd elke keer achtervolgd door een kraai. Echt heel raar.”� Zegt ze.
“Volgens mij lette je er eerst gewoon niet op, en nu wel. Dan valt het meer op.”� Zeg ik lachend.
Ik blijf bij Elena tot ze in diepe slaap is.
Dan hoor ik ineens gerommel uit de kamer waar ik net vandaan kom. Ik ga er snel heen.
Als ik de kamer in loop is er niemand. Alleen de boeken die er altijd al stonden, en het bureau. Maar er is niemand te vinden die het geluid kon maken.
Tot de deur dicht valt.
Met een ruk draai ik me om.
Daar staat Damon tegen de muur, zijn armen over zijn borst gekruist.
Damon? Wow, dat is wel even geleden.
“Damon, wat doe jij hier?”� Vraag ik.
“Gewoon, even kijken hoe het met mijn broertje gaat.”� Zegt hij. “Ik zie dat je nog steeds volhoud dat je geen mensenbloed drinkt.”�
“Klopt. Ik vermoord geen onschuldige mensen.”� Zegt ik.
“Ik ook niet. Ze worden na een tijdje gewoon weer wakker met verschrikkelijke hoofdpijn en vragen zich af wat er gebeurd is.”� Zegt hij. “En hoe gaat het tussen jou en Katherine? Althans, haar dubbelganger Elena?”�
“Elena is absoluut niet hetzelfde als Katherine. Ze zijn totaal verschillend.”� Zeg ik.
“Ja dat zie ik.”� Zegt Damon met veel sarcasme. “Maar ik hoorde dat ze nogal wat problemen heeft met slapen. Hoe komt dat toch? Oh, trouwens, weet ze al af van je kleine geheimpje?”�
“Waar heb je het over?”� Vraag ik.
“Weet je best. Weet ze dat je vampier bent?”�
“Nee, nog niet.”�
“Zonde. Dat betekend dat je haar voorliegt. Geloof me, dat is geen goede basis voor een relatie.”� Zegt hij.
“Alsof jij altijd zo eerlijk bent.”�
“Ik houd me in ieder geval aan mijn beloftes. Als jij zegt dat je beloofd haar í¡lles eerlijk te vertellen, is het al gelijk gedoemd te mislukken.”� Zegt hij. Damon loopt de kamer uit, richting de kamer waar Elena slaapt.
“Maar wat gebeurt er als ze er zelf achter komt?”� Vraagt hij terwijl hij naar haar toe loopt. “Als alle puzzelstukjes uit die nachtmerries in elkaar vallen tot één geheel. Hoe reageert ze dan?”� Vraagt hij.
“Jij zat al die tijd al in haar hoofd?”� Vraag ik.
“Natuurlijk. Ik moet toch iets leuks te doen hebben?”� Zegt hij lachend.
“Blijf met je poten van Elena af!”� Zeg ik boos. Ik grijp hem in zijn kraag en wil Damon hier weg hebben.
“Wat… Wat gebeurt er? Stefan? Wat ben je aan het doen?”� Vraagt Elena. Ze is zojuist wakker geworden.
En dat moet natuurlijk weer net op dit moment. Waarschijnlijk heeft Damon het allemaal zo gepland.

Reacties: