FanFic.nl

The early days

7. No more secrets

Damon’s pov:
Stefan laat me los, en met een zachte plof kom ik weer op de grond terecht.
“Stefan! Wat had dit te betekenen?”� Vraagt ze.
“Oh, maakt niet uit. Hij heeft wel vaker last van opvliegingen.”� Zeg ik.
Ze draait zich om. “Jij komt me vaag bekend voor. Ken ik jou?”� Vraagt ze.
“Nee, maar vanaf nu wel. Ik ben Damon, Stefan’s broer.”� Zeg ik. Als blikken konden doden had ik nu al lang een paar meter onder de grond gelegen, maar die gezichtsuitdrukking van Stefan is echt goud waard.
“Ik ga even wat water halen. Ik heb koppijn. Probeer elkaar niet af te slachten oké?”� Vraagt ze. Terwijl ze over haar slapen wrijft loopt ze weg.
“Oei, broertje, ze had je bijna gesnapt. Maar van wie krijgt ze het nieuws eerder te horen? Van jou of van mij? Je moet opschieten als je eerder wil zijn.”� Zeg ik.
Ik laat Stefan daar staan en ga zelf naar de keuken, waar Elena nu is.
“Sorry hoor van mijn broertje. Hij is altijd een beetje… hoe zeg je dat? Apart.”� Begin ik. “Na Katherine is het niet echt goed gekomen.”�
“Katherine? Wie is Katherine?”� Vraagt ze.
“Hij heeft je nooit verteld over Katherine? Oké. Ze is zijn ex. Maar hij is nooit echt over haar heen gekomen.”� Zeg ik.
“Waarom vertel je me dit?”� Vraagt ze.
“Omdat, Elena, ik denk dat hij alleen gek op jou is, omdat jij op haar lijkt. Als twee druppels water.”� Zeg ik om te stangen. “Hij zal vast nog wel ergens een foto bewaren.”�
Ze kijkt toe terwijl ik de foto zoek, waarvan ik trouwens al lang weet waar hij ligt.
Ik laat haar de foto zien.
“Dit kan niet.”�
“Dit kan kennelijk wel.”� Zeg ik.
“Waarom staat eronder 1864?”� Vraagt ze.
“Dat is iets wat hij heel goed kan uitleggen. Ja toch, broertje?”� Vraag ik aan Stefan, die bovenaan de trap staat. “Ik zal jullie even alleen laten. Dan kunnen jullie de zaken in alle rust bespreken.”�
“Er schuilt dus toch nog iets menselijks in je.”� Zegt Stefan. Ik begrijp het niet. “Je bent jaloers; een emotie. Jij leefde toch zo’n beetje zonder emoties? Geef maar toe, je bent nog menselijker dan je zelf denkt.”�
“Aah, je denkt slim te zijn. Ik zal als ik jou was eerst maar even aan Elena uitleggen wat hier gaande is.”� Zeg ik. Maar Stefan was nog niet klaar met zijn verhaal.
“Je bent jaloers dat jij Katherine nooit voor jezelf had. En dat Elena zo erg op haar lijkt. Jij zal nooit iemand vinden die even goed is als Katherine. Je zult voor altijd alleen blijven.”� Zegt hij.
“Daar zit je dus totaal fout! Toevallig is nog geen jaar geleden mijn vriendin vermoord! Ik wilde haar verrassen door haar mee te nemen naar Amerika, en ze hebben haar vermoord! Ik heb het met mijn eigen ogen gezien!”� Schreeuw ik. Waarom zeg ik dit? Wat heeft Stefan hieraan?
“Je hebt het zeker ook met je eigen handen gedaan?”� Vraagt Stefan.
“Pas op met wat je zegt. Ik laat me niet zomaar beledigen. En sla al helemaal niet zo’n toon tegen me aan wat betreft Nadine. Anders kan je straks dat mooie koppie van jouw Elena wel vergeten.”� Sis ik.
Ik verdwijn het huis uit. En sla de deur met een harde klap dicht waardoor de ramen trillen.
Ik ga het bos in, eenmaal daar ga ik in de hoogste boom zitten. Met mijn rug tegen de dikke stam aan, mijn benen naar beneden.
Ik hoor Stefan en Elena praten in het huis, een paar meter verderop. Stefan verteld over vroeger, in de tijd met Katherine.
Dat haalt bij mij ook weer herinneringen op.
Eigenlijk begon het allemaal bij Katherine. Daarvoor was er nog niets aan de hand.
Nee, ik heb er absoluut geen spijt van.

Reacties: