Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » My Worst Nightmare » Don't forget [21]
My Worst Nightmare
Don't forget [21]
~Bill PoV~
Ik loop door de straten van Berlijn, om te kijken wat het me vandaag te bieden heeft. Deze keer heb ik gewoon een grijze muts, een witte T-shirt en een simpele jeans aan. Niets speciaals, niet opvallend dus.
Ik duw mijn zonnebril wat verder op mijn neus en ga het eerste straatje links. Een kleurig tentje van rood plastic, met stukken fruit uit lappen stof geknipt en opgehangen aan de voorkant, als een fleurige slinger. Ze verkopen er milkshakes en fruitsalades.
Ik kies voor een milkshake van bananen en geef de man - klein, mollig, gezeten op een uitklapstoeltje en met een kleurige stropdas over zijn zwarte hemd - achter de kassa van het kraampje een twee euro muntstuk. Dit is absoluut niet duur, ik moet het adres onthouden!
Ik neem een grote slok terwijl ik me omdraai en me klaarmaak om weer verder te gaan lopen, als ik tegen iemand bots.
Een lang meisje met zwart haar, dat golvend over haar schouder ligt. Ze zegt snel sorry en loopt verder. Ik kijk nog achterom naar de gedaante met het zwarte haar. Om een vreemde reden komt ze me erg bekend voor.
That I was even alive
Did you forget
Everything we ever had
Did you forget
Did you forget
About me
Did you regret
Ever standing by my side
Did you forget
What we were feeling inside
Now I'm left
To forget
About us
~Ruby PoV~
Jona is even weg met Robi, dus ben ik alleen. Beter alleen zijn dan met dat bijnakoppeltje te zijn. Soms zijn ze nog wel uit te houden, maar nu zitten ze in de voorrelatiefase en dat betekent, complimentjes aan elkaar geven en lachen om elkaars grapjes en subtiel elkaar aanraken. Ik moet er niets van weten. En in het geheim maar over elkaar heen kwijlen.
Ik strijk mijn muntkleurige zomerjurkje plat en duw mijn zonnebril wat verder op mijn neus. De zon schijnt vrolijk boven Berlijn en zet de stad in vuur en vlam, warme kleuren hebben een dekentje gelegd over de grijze bebouwing.
Ik loop door de straat, voorbij een rumoerig fruitkraampje, en bots tegen een jongen op. Ik val bijna, maar ik hou mijn evenwicht nog net door mijn hand tegen de muur te zetten.
‘Sorry.’ zeg ik meteen en loop snel verder. Ik kijk de jongen nog na, hij komt me om een vreemde reden bekend voor.
Ik kom voorbij een winkel, die ik nog niet eerder zag, voor mannen en vrouwen. Het spreekt me erg aan, alsof het me vraagt naar binnen te komen. Ik slenter naar binnen en kom terecht in de klerenhemel!
Hallo, ik moet wel een nieuwe jurk voor vanavond!
Ik neus wat tussen de rokken en jurkjes, maar vind niks dat zegt: 'KOOP MIJ!'. Nee, ze zwijgen allemaal.
Dan zie ik een jurkje dat gewoon perfect bij me past. Ik loop er naartoe, het is een prachtig zwart jurkje dat net tot mijn knieën zal komen. Ik neem hem mee naar het kleedhokje om hem te passen.
We were once so strong
Our love is like a song
You can't forget it
So now I guess
This is where we have to stand
Did you regret
Ever holding my hand
Never again
Please don't forget
Don't forget
~Bill PoV~
Ik verveel me best wel, ik had Bella mee moeten nemen. Zij maakt van zelfs wandelen een belevenis op zich. En dan niet alleen omdat ze best een beetje onhandig is.
Maar die is druk bezig met het diner voorbereiden, echt alles erop en eraan, ze moet weer overdrijven. Ik gooi mijn lege plastic beker in een vuilnisbak op de hoek van een straat en loop een vrij nieuw winkeltje binnen.
Ze hebben er echt alles, voor mannen en vrouwen. En ik ben een man, dus mag ik hier naar binnen. En anders kon ik wel doorgaan voor vrouw, niemand die dat in twijfel zou trekken. Tenzij ze mijn broek zouden opentrekken, natuurlijk.
Ik loop door de rekken, neem hier en daar een hanger met een kledingstuk mee en stap met mijn handen vol kleren een pashokje in. De spiegel reflecteert mijn gezicht, onzichtbare ogen onder een pikzwarte zonnebril en daaronder een brede grijns.
Ik bekijk eens wat ik nu allemaal heb meegenomen, en blijkbaar heb ik een goede keuze gemaakt. Een simpel zwart T-shirt, een zwart T-shirt met daarop een doodshoofd in een fluorescerende gele kleur. Normaal ben ik niet zo voor fluo, maar dit is best mooi. Een normale jeans, een zwarte skinny en een donkerblauwe skinny. Ik haal het eerste T-shirt van de hanger en trek mijn eigen T-shirt over mijn hoofd.
Naast mij wordt er hard geworsteld met ikzounietwetenwat, want ik hoor hem of haar een paar keer 'au' zuchten en tegen de wand botsen. Ik kan het niet laten in de lach te schieten.
‘Jurk, werk nou eens mee.’ En daarna gooit ze een berg aan onzedige scheldwoorden over het arme kledingstuk. Ze, het is blijkbaar een meisje, heeft een erg bekende stem. Alleen zou ik niet weten waar ik hem van zou kunnen kennen. Ik hoor zoveel verschillende stemgeluiden op een week, maar het belletje blijft maar rinkelen.
Als ik alles aangepast heb, loop ik het hokje uit. Terwijl ik naar de kassa loop, zie ik het meisje met het zwarte haar déze winkel uit lopen.
Verdomme Bill! Waarom herinner je je nou niet waarvan je haar kent?
We were just about to fall
Even more in love
Than we were before
I won't forget
I won't forget
About us
But somewhere we went wrong
We were once so strong
Our love is like a song
You can't forget it
Somewhere we went wrong
We were once so strong
Our love is like a song
You can't forget it
At all
~Ruby PoV~
Terwijl ik me met Jona klaar maak voor het etentje, wordt er geklopt op de hotelkamerdeur. We zitten in Jona's kamer.
Ik maak open. Robi staat net voor de drempel, de tippen van zijn schoenen komen net op het graniet van de drempel. Hij heeft een leuk, zwart hemd aan - het bovenste knopje staat open - en een ietwat slobberende, goedzittende jeansbroek.
Rode rozen, halvelings verborgen achter zijn rug - ontbreken niet aan het plaatje.
Jona heeft weer geluk.
Over Jona gesproken, die schiet net om me heen de gang op. Het limoengroene jurkje dat ze draagt, kleeft hebberig op haar huid. De stof vormt zich perfect naar haar lichaam, de rok waaiert zachtjes uit vanaf haar middel. Ze ziet er zonder liegen echt fantastisch uit, en dat ziet Robi ook.
Ik draai me om, ik was nog niet klaar.
In de spiegel van de badkamer breng ik snel lipgloss en mascara aan. Mijn zwarte haar valt als een waterval van satijn op mijn schouders, de bandjes van mijn gloednieuwe, zwarte jurkje steken donker af tegen mijn vrij bleke huid. Maar ik weet niet of ik wel opval naast de vrolijkheid van Jona en de ongewone sexyheid van Robi.
Misschien maar beter ook dat ik deze keer niet al de aandacht naar mij toe trek.
Als ik klaar ben, slenteren we naar beneden. Het is te zeggen, ik slenter en Jona en Robi huppelen haast.
In Robi's taxi gaan we naar Bella's huis. Ik ben de eerste om uit te stappen en naar de voordeur te stappen, terwijl Jona en Robi heel even alleen achter blijven. Ik kan al raden wat daar níº gebeurt.
Ik bel aan en peuter ongeduldig aan mijn nagels, natuurlijk vliegen ze niet meteen naar de deur, dat zou niemand doen.
Bella doet open, maar de gedaante die zijn arm om haar middel heeft gelegd en zijn hoofd tegen dat van haar drukt, doet mijn hele wereld voor een paar seconden stilstaan in zijn beweging om de zon. Die zon. Mijn zon. Hij.
All the pictures have been burned
And all the past
Is just a lesson that we've learned
I won't forget
Please don't forget
Us
But somewhere we went wrong
Our love is like a song
But you won't sing along
You've forgotten
About
Us
Don't forget
Reacties:
Omg!
second reactie!
Dit is echt een cliffhanger!!
SPANNEND!!!
Snel verder!
Ik beveeel je
xxx. <33
graaaa...cliffhanger!!! niet eerlijk:C
nu komt de schok, de confrontatie. nou-hou...
snel liefteren hoor!!!
omg.....CRAP! WAAROM DOEN DIE FANTASTICHE EN GEWELDIGE SCHRIJFERS/SCHRIJFSTERS ALTIJD STOPPEN ALS HET SPANNEND EN KUTMEGAVEEL INTERRESSANT WORDT ARGHHHHHHHHHHHHH!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
weetje? da's flauw...
SNEL VERDER EN DAAR BEDOEL IK MEE NUUUUU!!!!
sorry...
OOOOOOOOOOOOMYYYYYYYYYYYYYYYYYYYGOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOD??!!!!! btzjjjiehfndxksfk mamamamatadidihaha dit stuk is ..is ssss ggggeniaaal!
*gasp*
*gasp again*
moet meer?!!!!!!
x