FanFic.nl

When a muggle meets a Weasley.

Hoofdstuk 67: Nulles Ordiatio

Versuft opende ik mijn ogen. Het voelde alsof mijn longen in elkaar werden geperst.
Mijn zicht was niet helder. Vage vlekken vormde zich voor mijn ogen.
Aan de geur te ruiken, lag ik half op Fred. Zijn geur herkend ik uit duizenden.
Na een tijdje doezelen, kwamen de herinneringen van daar net weer terug. Wie was Redos Rubeus? Waar was ik eigenlijk?
Ik probeerde mijn hoofd op te tillen, maar ik werd tegengehouden door een warme hand. Waarschijnlijk die van Fred. ‘Slaap nog maar even.’ Fluisterde hij. Zijn adem gleed over mijn gezicht heen. Zonder tegen te werken, legde ik mijn hoofd weer op zijn borst.
Voor iemand zwerkbal kon zeggen, lag ik al weer te slapen.

‘Hij is gevaarlijk. Je weet wat voor club hij bij zit, ma.’ Fred praatte alsof hij een geheim verklapte dat niemand mocht horen. Ik hield mijn ogen dicht, en probeerde wat van dit gesprek te begrijpen. ‘Schat, jij en je broer vechten voor dezelfde ideeën.’ Molly’s stem was fijn om aan te horen. Zacht en liefhebbend. Ik hoorde Fred dramatisch zuchten, wat een acteur is die jongen soms. ‘Ja, maar ik bedoel…’ Nog een zucht ontsnapte uit zijn mond. ‘Ik kan moeilijk tegen Percy gaan vechten. En je kan het ook op een andere manier doen. Niet zoals de Nulles Ordiatio’s dat doen.’
Wat op aarde? Nulles Ordiatio’s? Klinkt als een nieuwe chips smaak.
‘Lieverd, niet zo hard praten, straks word ze nog wakker. Wat was er eigenlijk aan de hand? Je deed zo gestrest.’ Voor Fred kon antwoordde, hoorde ik de deur open gaan en keihard weer dicht worden gegooid.
‘Eikel, doe eens zachtjes! Straks maak je haar wakker!’ Riep Fred uit. Een jongens stem lachte triomfantelijk. ‘Ach boehoe. Moet jij nodig zeggen rode. Je schreeuwt het uit, alsof je een dooddoener tegenkomt.’
Fred gromde, als ik niet half op hem lag, was hij hem waarschijnlijk aangevallen.
‘Hou je kop Rubeus. Ik heb tenminste een vriendin. Jij zal er nooit eentje kunnen krijgen met die rotkop van je.’ Snauwde Fred. Dit was de druppel. Die twee moeten niet zo kinderachtig doen. Ik deed net alsof ik wakker werd. Gelijk veranderde Fred zijn houding. Zijn armen sloeg hij om me heen, als een soort schild.
Langzaam deed ik mijn ogen open. Een overvloed van licht verblindde me haast. Was het al in de middag? ‘Werd je wakker van Rubeus?’ Vroeg hij bezorgt.
Ik haalde mijn schouders op, ik wilde geen scene schoppen. Redos lachtte weer. ‘Zie je nou wel? Misschien is het niet de schuld van een ander, maar die van jou.’ Fred kromp ineen. Sinds ik in het ziekenhuis lig, geeft hij overal zichzelf de schuld van. En al helemaal als ik daar bij betrokken ben. Ik besloot het op te nemen voor mijn vriend. ‘Hou je mond.’ Niet veel heeft het geholpen. Redos lachte door mijn zwakke verdediging enkel nog meer. ‘Wat een schattig stelletje ook. Deus zegen me, dat ik die twee mag overleven.’
Wat een rare gozer. Net zoals bij onze vorige ontmoeting, had hij een rood doek om zijn arm geknoopt. Hij zou ontzettend aantrekkelijk zijn geweest, als hij niet zo’n klootzak was.

Reacties: