FanFic.nl

When a muggle meets a Weasley.

Hoofdstuk 68: Lunch

‘Fred, ga nou gewoon. Ik overleef het heus wel.’ Fred keek me twijfelend aan.
Zijn blik ging weer naar George en toen weer naar mij en weer naar George. ‘Kies George nou maar. Je hebt hem al lang genoeg moeten missen.’ Dat was niet helemaal waar. George was hier ongeveer net zo vaak als Fred. Die twee waren schatten.
‘De winkel heeft je nodig.’ Fluisterde ik in zijn oor. Met die zin heb ik hem over kunnen halen. ‘Oké. Maar ik kom morgenmiddag weer terug, of je dat nou wilt of niet.’
Hij legde zijn handen op mijn wangen en kuste me teder.
‘Doe voorzichtig. Luister naar de dokter. Blijf binnen.’ Mompelde hij. Ik wilde tegen hem ingaan, maar toen bedacht ik dat hij het alleen maar goed bedoelde.
Ik knikte en zwaaide naar de tweeling. Hevig zwaaide George terug en hij gaf ook kushandjes. Lachend gaf Fred hem een duw. Ik schudde mijn hoofd en kroop weer in mijn ziekenhuisbed. Ik voelde me slap en moe.
Na een tijdje begon ik me te vervelen. Ik besloot maar te gaan lezen, wat moest ik anders doen. De televisie deed het niet, Redos had hem ‘per ongeluk’ kapot gemaakt. Computers kunnen hier niet worden aangesloten en ik had geen visite.
Ik pakte het boek van mijn kastje af en sloeg hem open. De boekenlegger viel eruit.
Veel plezier met lezen (: Ik glimlachte en legde de boekenlegger voorzichtig naast me neer. Ik had dit boek van Ginny gekregen. Ook zij kwam vaak langs. Tot ergernis van Fred.
Hij vind dat Ginny me te moe maakt. Nou ik vind het helemaal niet erg. Zij haalt me altijd uit de ziekenhuis sleur. Als ik haar niet had, dan was ik allang dood gegaan van de verveling.
Het boek had ze gekocht op de Wegisweg. Het ging uiteraard over de toverwereld.
Langzamerhand begon ik een beetje aan die wereld te wennen. Alhoewel ik volgens mij nog lang niet alles had ontdekt. Elke dag weet Fred of Ginny me wel weer te verbazen met een bizar nieuwtje uit de toverwereld.
Algauw zat ik helemaal in het verhaal. De tijd leek voorbij te vliegen. Mijn maag merkte dat ook. Na een tijdje gaf ik het op. Ik legde de boekenlegger terug in het boek en een nieuwe tekst verscheen erop. Ik hoop dat je plezier hebt gehad (: Ik klapte het boek dicht en legde hem op het kastje. Langzaam stapte ik uit het ziekenhuisbed en liep de kamer uit.
Volgens mij zag ik er niet uit, maar dat doet niemand hier. Veel kon het me eigenlijk niet schelen. Helemaal beneden was het restaurant, dus besloot ik de lift te nemen.
Bij de een na laatste etage stapte een nieuw persoon binnen, niemand minder dan Redos.
Een benauwd gevoel bekroop me toen hij de lift in stapte. ‘Salve, Vera.’
Het enige wat uit mijn mond kwam was een klein piepje. ‘Ik zie dat jij ook naar het restaurant gaat. Bene, dan kunnen we samen lunchen.’
Dat was wel het laatste wat ik wilde, maar ik durfde er niet tegen in te gaan. Dus knikte ik maar.
Fred zou me vermoorden als hij wist wat ik nu ging doen. En Redos zou het toetje zijn.

Reacties: