FanFic.nl

our world

15. Alien

Ik sta voor de deur te popelen om naar binnen te mogen. Lars duwt me ongeduldig iedere keer weer met twee voeten op de grond. Uiteindelijk spreekt hij maar een bodyguard aan die onze tickets meteen controleert. Hij roept iemand op die ons naar binnen begeleid. Ik voel de zenuwen helemaal gloeien vanbinnen. "Je gaat toch niet flauwvallen." Ik sla Lars een keer hard tegen zijn hoofd aan. "Natuurlijk val ik niet flauw. Ik val nooit flauw. " Hij begint zacht te grinniken. Ik kan me de keer dat ik flauwviel ook nog wel herinneren, onder een auto komen is ook geen pretje. We komen voor een kamertje stil te staan en we worden binnen gelaten. Er is nog niemand en we gaan uitgebreid zitten. "Ja, doe maar gelijk alsof je je thuis voelt," de stem van Lars klinkt sarcastisch. "Ooit als ik klaar ben op de academie wordt ik ook beroemd. Dan breng ik fans het hoofd op hol en zijn er mensen die zo op mij wachten." "Yeah right, keep dreaming." "It's not a dream. It's the true. And you can't deny i'm good." Midden in mijn zin gaat de deur open. De vier jongens komen naar binnen gelopen, meteen krijg ik een hoofd van een boei. "Your good in what?" Het accent van Bill klinkt schattig. "Ze staat nog niet eens op een podium en ze krijgt al sterallures." De uitleg van Lars laat me nog roder worden. "Wat doe je dan voor iets." "Gitaar spelen." Tom grijnst ontdeugend. "Laat ons wat horen als je wilt." Voordat ik het weet heb ik een gitaar in mijn handen. "Wat moet ik spelen?" Het lijkt net of alle nummers uit mijn gedachte weg zijn gezogen. "Neem dat nummer dat je na de kaartjes hebt geschreven," fluistert Lars in mijn oor. Ik knik en begin te spelen. Ik durf niet naar mijn publiek te kijken totdat ik klaar ben. “Van wie is dat nummer, dat is een goede band.”� “I said so,”� lach ik Lars uit. “Had haar die woorden niet gegeven, nu krijgt ze het nog hoger in haar kop.”� “Zelfgeschreven,”� antwoord ik op de vragende gezichten. “Dan tot over een paar jaar op het podium,”� lacht Bill. “Oh trouwens , ik heet Alien en dat is Lars.”� Mezelf voorstellen vergeten is niet echt een goed teken. “Onze namen ken je natuurlijk al,”� zegt Georg. Ik knik. Ik geef de gitaar terug aan Tom. “Dus over een paar jaar kun je gezellig met ons meespelen.”� Ik kijk Tom met grote ogen aan. “Dat meende je toch niet.”� “En als ik het wel meende.”� “Nee, bedankt. Er zijn genoeg mensen die er niet op zitten te wachten. En ik wil liever ook zeggen dat ik zelf tot de top ben gekomen. Mocht het mislukken kan ik het altijd nog bij jullie proberen.”� Ze beginnen allemaal te lachen. “Jou mag ik wel.”� Georg knikt me goedkeurend toe. “Daar ben ik blij om. Je zou de helft van de mensen maar niet mogen, dan ben je eenzaam.”� Zeker als je nagaat dat er nog veel meer is dan alleen de mensheid. “Mocht er ooit iets met Tom gebeuren ben je welkom,”� grinnikt Georg. “Wat gaat er met mij gebeuren dan.”� Tom kijkt vrij zielig. “Je sterft aan een kieteldood als je niet oppast met wat je ’s avonds doet.”� “Dat lijkt me echt een geweldige dood,”� grinnik ik. Ik zie het al helemaal voor me. “Wil je meehelpen dan.”� “Nee, kan ik dadelijk zeker aan de politie uit gaan leggen waarom ik het gedaan heb.”� “Wat zou je dan zeggen?”� Bill klinkt nieuwsgierig. “Georg dreigde mij anders ook te vermoorden, hij is de enige schuldige in dit alles.”� Georg is plots wel heel erg snel. Voor ik het weet lig ik van de bank af met Georg en Tom bovenop me. “Ik houd ook erg veel van jullie, maar dit is weer net te veel van het goede,”� probeer ik. “Mij zomaar overal de schuld van geven dame, daar beginnen we niet aan.”� “Tom, ik had gezegd dat ik je niet mee zou vermoorden,”� begin ik smekend. “Trap ik niet in en daarbij dit is veels te leuk.”� Ik zie Lars nog net zijn mobiel wegstoppen. “Lars waarom neem je nou altijd alles op. Je weet toch dat ik niet van verrassingen houd en mezelf iedere keer van een bank af te zien vallen is ook niet alles.”� Tom moet nou ook moeite doen om zich in te houden. “Je valt van een bank af?”� “Oh, dat filmpje heb ik er ook nog op staan.”� “Dit meen je niet,”� probeer ik nog. Alleen de aandacht van de jongens is al getrokken en ze staan allemaal om Lars’ mobiel heen. Het filmpje van dat ik de meet en great gewonnen heb hoor ik afspelen. “Dit was dus haar reactie op jullie.”� “Ik wist dat we gekke fans hadden, maar zo gek,”� zucht Bill met een schuddend hoofd. “Hallo, ik kan jullie horen hoor. Als je wilt roddelen doe dat dan buiten mijn gehoor om of zeg het recht in mijn gezicht.”� “Nou Alien, je bent gek.”� “Dank je Bill, dat gevoel is dan compleet wederzijds.”� Meteen krijg ik een lachaanval om zijn gezicht. “Dat was niet letterlijk bedoeld hoor. Maar hé, iedereen is toch immers gek op deze wereld.”� “Dat klopt,”� beaamt Bill.

De meet and great liep niet helemaal zoals ik verwacht had, maar zelfs veel beter. Hoe kunnen mensen de jongens ooit voor saai aanzien. Nu sta ik in de concertzaal, ergens helemaal vooraan. Ik voel de spanningen door me heen gaan. Maar hoe kan dit geen geweldig concert worden. Het voorprogramma is ondertussen afgelopen. En in de hoeken zie ik al iets bewegen. De rillingen lopen door mijn lichaam heen. Bij de eerste tonen schreeuw ik zo hard dat ik een klap tegen mijn schouder krijg van Lars. “Ik sta hier ook doof van jou te worden hoor.”� Ik begin te lachen om zijn sarcasme. “Moet je gezellig mee doen.”� Ik ga weer verder met gillen, terwijl Lars oordoppen uit zijn tas haalt. Niet dat die erg veel zullen helpen, al denk ik wel iets. Ik pak ook een paar en doe die in. Ik hou dan ook maar op met schreeuwen, anders blijf ik de hele tijd mezelf horen. Ik concentreer me op Tom. Hoe hij over het podium loopt en hoe hij speelt. Soms vangt een van de jongens mijn blik en lachen ze.

Thuis in mijn bed bedenk ik dat dit mijn leukste concert ooit geweest is. Ondanks de hoge piep die zich niet uit mijn oren wil verwijderen, val ik al snel in slaap. Volledig uitgeput.



voor Eef omdat ze al zo lang touw leest en altijd het geduld heeft om te wachten totdat ik er weer een hoofdstuk opzet. Ook al duurt dat soms maanden.

Reacties: