FanFic.nl

[Doujinshi] Zwarte Hemel

Juusan

Juusan

“Ze zijn gaan jagen, Ellen.”� Herhaalde de stem van de vrouw zich in mijn hoofd toen ik met een ruk wakker schoot en rechtop ging zitten. Vooral het laatste wat ze zei liet ik niet los: ‘Ellen’.
“Hmhm?”� Mompelde Dorako die zich langzaam omdraaide.
“Het is niets.”� Loog ik, waarna ik me weer neerlegde en probeerde te slapen. Het was maar een droom, niet?

De volgende late ochtend werd Dorako wakker en toen hij zag dat ik ook wakker lag, vroeg hij of ik goed had geslapen. De zon scheen een klein beetje door de gordijnen heen. Het was al ongeveer middag, dacht ik.
“Niet echt.”� Zei ik al geeuwend. Die droom bleef me achtervolgen alsof het een nachtmerrie van de ergste soort was.
“Hoe komt het?”� Vroeg hij terwijl hij zijn hand op mijn wang legde.
“Ik had een droom.”� Ik glimlachte naar hem.
“Oh, vertel!”�
Ik twijfelde, maar vertelde hem toch wat ik gedroomd had. Dorako luisterde aandachtig tot ik het laatste vertelde. Hij werd lijkbleek, stormde de bevolkte gang op in z’n beertjespyjama en riep dat ik in de kamer moest blijven wachten op hem.
Daar zat ik dan van: eh heh eh, terwijl nieuwsgierige mensen de kamer inkeken om te vragen wat er aan de hand was: dat wist ik zelf niet eens.

Eigenwijs als ik was volgde ik hem toch stiekem. Hij had een grote voorsprong, maar ik kon hem toch volgen omdat ik ongeveer wist waar hij heen ging.
Ik was redelijk slank, dus ik kon ongemerkt achter hem aan rennen zonder dat hij het merkte. Dorako was blijkbaar toch te gespannen om op iets anders dan zijn gedachten te letten.
Hij liep naar Juro’s kamer, klopte snel en onregelmatig op de deur en ging toen zonder op het antwoord te wachten naar binnen. De deur werd hard dichtgegooid, waarna ik ertegen ging zitten met mijn linkeroor tegen het sleutelgat gedrukt. Jammer dat ik geen glas bij me had om eens te testen of dat echt werkte.
Gefluister was het enige dat ik hoorde al kon ik het niet verstaan. Toen praatten ze luider en ik hoorde drie vertrouwde stemmen: die van Juro, Sora en Dorako. De laatste twee stemmen waren hélemaal over hun toeren en Juro was de rust zelve, zoals gewoonlijk, dus.

“Dat had Senzo toch voorspeld?”� Zei Juro.
“Ja, maar wat nu? Verder in de toekomst kon hij toch niet zien en het was toch duidelijk dat ze alles weer terug ging weten? En wat moeten we nu doen? Beuheuh!”� Ratelde Sora aan een stuk door.
“Kappen, Sora!”� Zei Dorako intimiderend. “Ze komt er sowieso achter. Beter nu dan nooit.”�
“Heuh? Achter wat kom ik?”� Dacht ik.
“Nee, Marufoi.”� Zei Juro’s stem. “Het is nog geen tijd voor onze prinses om wakker te worden...”�
“Prinses?!”� Dacht ik geschokt.
“En dan blijft ze maar gekweld met die dromen?”� Ik hoorde Dorako’s stem trillen. “Je weet dat er nog zullen volgen en ze gaan steeds erger worden. Je kent Senzo’s woorden en die voorspelden niet veel goeds als we er niet tegenin gaan!”�
“Je hebt gelijk.”� Zei Juro toegevend. “Ellen, kom erin.”�
Ik. Schrok. Me. Dood.
Hij wist dus dat ik hier al een hele tijd zat en liet het toe?
*dies*

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.