FanFic.nl

Eenzaam

Eenzaam

Het was een gure dag en de winterse buien trokken achterelkaar aan het land over. Er waren maar weinig mensen die zich met dit weer naar buiten waagden en de enkeling die toch durfde, pakte zich zo goed mogelijk in en ging snel over straat zonder ergens een praatje te blijven maken. Verder bleef iedereen zoveel mogelijk binnen om gezellig met elkaar bij het haardvuur te gaan zitten. Het was een witte kerst zoals iedereen die graag had. Iedereen behalve 1 man.

Terwijl de duisternis inviel en de sneeuw weer uit de hemel kwam, zat er in London een man alleen in zijn appartement in een stoel. De man keek niet op of om van de aanhoudende buien en stond zelfs niet op om de kaarsen aan te steken toen het buiten donker werd. Pas toen hij begon te rillen van de kou, besefte hij dat het donker was en dat het haardvuur kennelijk uit was gegaan. Met een zucht stond hij op en slofte naar de haard en deed deze aan, daarna liep hij langs de kaarsen om deze aan te steken en vervolgens plofte hij weer neer in de zetel waar hij zojuist ook in gezeten had. Nu zat hij daar weer net als daarvoor.
Eenzaam.

Hij haatte kerst, dan werd hij altijd extra herinnerd aan alle verkeerde keuzes in zijn leven. Hoe hij altijd te laf is geweest om voor zichzelf op te komen en te vechten voor de tovenaarswereld. Nee in plaats daarvan had hij zich aangesloten bij de Voldemort en zo begon hij aan een verdoemd leven. Destijds was het stoer om op te scheppen tegenover zijn vrienden, maar achteraf, had hij maar geweten waartoe het zou leiden.
Eenzaam.

Zijn gedachtes gingen terug naar zijn 6e jaar op Zweinstein. Hoe hij een jaar lang wanhopig geprobeerd had om het toenmalige schoolhoofd te vermoorden. Al zijn pogingen mislukten en zelfs toen het schoolhoofd ongewapend en zwakker dan zwak voor hem stond, was het hem niet gelukt om te doden. Hij dacht terug aan de woorden van zijn toenmalige schoolhoofd “we kunnen je helpen, sluit je aan bij het goede kamp”�. Voor de zoveelste keer wenste hij dat hij dat geluisterd had naar de oude man dan was hij nu niet zo geëindigd.
Eenzaam.

Hij zuchtte nog eens diep en stond op, blies de kaarsen uit, doofde de haarde en sleepte zichzelf de trap op. Iedere kerst werd hij meer een meer herinnerd aan zijn fouten en ieder jaar werd het ondraaglijker. De rest van de kersttijd zou hij zich opsluiten op de slaapkamer.
Eenzaam.

Draco Malfidus haatte kerst.

Reacties: