FanFic.nl

I've never felt like this before.

My Story

Ik draaide me nog een keer om. En nog een keer. En nog een keer. Voor mijn ogen bleef hetzelfde beeld spoken. Alleen maar dat ene beeld. Jacob zonder shirt. Ik schrok wakker. Damn, waarom moest ik percé dí¡t beeld nou steeds zien. Oké, het was niet erg om Jake zonder shirt te zien. Helemí¡í¡l niet erg. Ik grijnsde even. Ik kon me eigenlijk niet herinneren dat ik in slaap was gevallen. Hier. Een ondragelijke stank drong mijn neus weer binnen. Ah, fijn. Ik haalde even een hand door mijn haar, wat nogal warrig was. Mijn donkere krullen stonden nog net niet overeind. Ik haalde een paar keer mijn hand door mijn haar en stond toen op. Ik keek even naar het bed waar Jacob had gelegen. Hij was weg. Ik hoorde niemand, op één iemand na, maar dat was niet Jacob, Leah of Seth. Het was een van de Cullens. Terwijl ik de bedden opmaakte hoorde ik voetstappen. De deur vloog plots open en een jonge vrouw met caramelbruin haar stond in de deuropening.
“Kom je naar beneden? Er staat eten. Jacob heeft je laten slapen, je zag er erg moe uit.”� zei Esme vriendelijk. Ik knikte en legde het kussen, wat ik in mijn handen had, neer en glimlachte naar de jonge vrouw.
“Vind u het echt niet erg dat ik hier heb geslapen?”� vroeg ik aan haar, het leek me logisch dat Esme het vreselijk vond, want hoe erg zij ook voor haar stonken, zij stonk net zo erg voor de anderen.
“Nee, natuurlijk niet lieverd.”� Esme glimlachte en legde een hand op mijn rug. “Ik ben blij dat ik jullie hiermee kan helpen.”� zei Esme vriendelijk. “Ik hoorde van Jacob dat jij, ondanks dat je nieuw bent, al aardig afgebeult word door Sam.”� zei Esme.
“Eh- valt wel mee hoor.”� zei ik snel. Ik wou niet de zielige nieuweling uithangen. Esme glimlachte en leidde me naar de keuken waar een groot bord stond met een paar stukjes geboterde toast en een bakje cornflakes. “Oh, wat lekker! Dankje!”� Ik voelde dat Esme mij omhelsde en ik glimlachte. Wauw, ze was echt super aardig. Ik snapte nog steeds niet waarom Paul hen niet aardig vond. Ze waren allemaal vriendelijk, oké, misschien die ene blonde niet echt, maar de anderen...
“Ga je gang.”� zei Esme vriendelijk en ik ging aan tafel zitten en begon meteen te eten. Al snel had ik alles op.
“Heel erg bedankt.”� zei ik vriendelijk tegen Esme. Ze glimlachte tevreden.
“De anderen zijn weg, ze moesten even wat uitzoeken. Je zit voorlopig nog even met mij opgescheept.”� zei Esme. Oh, dat was waar ook vanavond was de bruiloft van Sam en Emily was vanavond. Ik moest nog een jurk regelen.
“Dat is niet erg hoor.”� zei ik vriendelijk. “Ik moet alleen nog een jurk regelen voor vanavond.”�
“Oh, dat komt wel goed. Jij en Rosalie zijn ongeveer even lang, dus je kan vast wel een jurk van haar lenen.”� zei Esme. Right, Rosalie, de blonde, die zou mij dus echt geen jurk lenen. Esme leek mijn gedachten te lezen. “Ik haal haar wel over.”� Stelde ze mij gerust.
“Bedankt, ik vind het echt heel aardig wat jullie allemaal voor ons doen.”�
“Jullie helpen ons ook zeer, zonder jullie zouden we nooit van de Volturi kunnen winnen.”�
“Tja.”� Ik glimlachte en stond op. Ik zette het lege bord en het lege kommetje op het aanrecht en liep terug.
“Wil je iets van een verhaal horen ofzo? Ik ken er zat.”� zei Esme vriendelijk. En ik, die dol was op lezen en schrijven, knikte.
“Lijkt me leuk.”�
“Wat wil je horen? Over de oorlog ken ik er wel een paar, over hoe we de anderen hebben gevonden?”� Esme keek mij aan. Ik dacht even na.
“Zou u-”�
“Je. Noem me alsjeblieft je.”� zei Esme grijnzend.
“Zou je me willen vertellen over je leven voordat je veranderde?”� vroeg ik voorzichtig.
“Oh, natuurlijk.”� Esme dacht even na, ik vroeg me af waarover ze nadacht, maar al snel begon Esme te vertellen. “In mijn mensenleven heb ik Carlisle twee maal ontmoet. Een keer toen ik zestien was, en op de dag dat ik stierf. De eerste keer had ik mijn been gebroken, ik was uit een boom gevallen. Carlisle, hoe charmant hij al was, behandelde me. Hij keek me aan op een wat vreemde manier, maar hij raakte me. Alleen was hij veel ouder dan ik, dus negeerde ik het goede gevoel dat hij me gaf.”� Esme glimlachte even. “Ik ging terug naar huis en kreeg, natuurlijk, een preek van mijn ouders. Ook vertelden ze me dat ik echt snel een man moest vinden. Een paar jaar later ontmoette ik Charles Evenson. Mijn ouders pushten me om te trouwen, dus toen ik 22 was, trouwde ik met Charles. Ik haatte hem, hij mishandelde me en ik was dan ook zó opgelucht toen Charles opgeroepen werd om te vechten in de eerste wereldoorlog.”� Esme glimlachte even wat droevig. Het leek alsof er een brok in haar keel verscheen en tranen achter haar ogen welden langzaam op. Ik pakte voorzichtig even haar ijskoude hand. De glimlach op Esme's gezicht werd al wat vrolijker. “Maar al snel kwam hij terug. Hij mishandelde me alleen nog maar erger. Op een dag was ik het zat, ik had er genoeg van. Ik liep weg. Maar al snel ontdekte ik dat ik zwanger was. Na een paar maanden had ik een prachtig kindje in mijn armen. Hij was prachtig, maar na twee dagen overleed hij.”� Nu gleed er een traan over Esme's perfecte gezicht.
“Wat erg.”� Ik merkte dat mijn eigen stem schor was. Het was ook zo heftig wat Esme had meegemaakt.
“Mijn zoontje was het enige wat nog wat voor me betekende in mijn leven, het enige waar ik voor leefde. Maar toen hij stierf, besloot ik dat ik een einde aan mijn leven zou maken. Ik ging naar een grote rots en sprong van de klif af. Ik weet niet meer wat er daarna gebeurde, maar wat Carlisle me vertelde, was dat mensen me hadden gevonden en me naar het mortuarium, ze dachten dat ik dood was. Carlisle, die daar werkte, ontdekte dat ik nog leefde, maar dat ik snel toch zou overlijden. Carlisle beet me, en niet snel daarna werd ik verliefd op hem. We trouwden en tja. Zo was het toen.”� zei Esme vriendelijk.
“Wauw.”� mompelde ik enkel.
“Tja, het is best heftig, maar niet alleen ik heb een vreselijk leven hiervoor gehad.”� zei Esme. “Tja, Rose is op een barbaarse manier vermoord. Edward tja, die had de griep. En tja de anderen... Emmett die werd aangevallen door een beer, nu zou Emmett daar makkelijk van winnen.”� zei Esme grijnzend.
“Zeg dat wel, maar van een bepaalde wolf wint hij écht niet.”� zei ik lachend.
“Daar heb je gelijk in.”� Esme glimlachte vrolijk. “Kom, we gaan kijken voor een jurk!”� riep Esme vrolijk uit.
“Oké, oké.”� zei ik grijnzend. Ik had echt een hekel aan mezelf helemaal 'mooi maken' enz. Ik voelde me altijd een barbie als mijn moeder dat altijd bij mij deed, maar Esme had volgens mij een heel ander plan.

Reacties: