FanFic.nl

Stand Alone's

If you think to know someone

Hij kon zijn blik overduidelijk niet van haar afhouden. En als hij dat expres deed, dan liet het haar alsnog glimlachen. Waarom ze van hem hield? Ze hield van hem om zijn flauwe grappen, om zijn haar wat nooit goed wilde zitten, op de manier hoe hij zich kleedde, hoe hij haar alsnog aan het lachen wist te maken ondanks dat ze in een dip zat. Het meest waarom ze zo van hem hield was om de manier hoe hij haar vast kon houden, alsof ze iets breekbaars was maar toch overduidelijk zijn bezit. Of de manier hoe hij haar kuste. O, wat hield ze van zijn kus. Zacht, teder, geil, vlug, opwindend, verlangend…

Wat was er mis gegaan? Ze had geweten dat hij zijn interesse snel verloor. Dat hij een player was. Haar vriendinnen hadden het zo vaak gezegd. Maar ze had niet geluisterd, natuurlijk niet. Ze was tot over haar oren verliefd op hem geweest. Haar enige doel was hem aan de haak slaan. En dan niet als één van zijn speeltjes. Nee. Ze wilde zijn vaste vriendin zijn. Op dat moment had ze dus ook zijn eigen tactieken, tegen hem moeten gebruiken. Als ze hem wilde, moest hij hí¡í¡r willen. Maar dan ook écht willen.
Vanaf dat moment had ze met hem geflirt. Speels. Zonder hem te laten merken dat ze meer wilde. Na een tijdje ging hij dan toch op haar in. Hij vroeg haar telefoonnummer. Hij zorgde dat hij naast haar kwam te zitten als ze met een groep vrienden ergens heen gingen.
Ze sms’te steeds vaker en steeds wat intiemer. Als ze elkaar zagen hadden ze het over persoonlijke grappen of lieten ze elkaar voorzichtig wat meer aanraken dan de gemiddelde vriend. Ze begon te merken dat hij haar écht leuk begon te vinden. Hij liet andere meisjes links liggen. Keek alleen nog maar naar haar.
Waarom had hij het dan gedaan? Ze betekende toch veel voor hem? Meer dan die andere meisjes? Was het zo moeilijk om het bij één meisje te houden?
Ze haatte hem als ze daar aan dacht. Kon het niet uitstaan dat ze schijnbaar niet genoeg voor hem was geweest. Want hoe had hij dat kunnen doen? Ja, het was en bleef een jongen, maar als hij het zo graag wilde had hij ook naar haar kunnen komen.
Waarom iemand anders?
Hij was wat verder dan aangeschoten geweest en zij had zich niet zo lekker gevoeld, dus was eerder richting huis gegaan. Dus toen ze besefte dat ze hem eigenlijk nog wel even wilde zien, en het ook misschien wel niet leuk voor hem was geweest dat ze eerder naar huis was gegaan, was ze naar zijn huis vertrokken. Zijn kamerlicht brandde nog, en ze wilde hem verassen. Via het hek en de schuur was het haar gelukt om bij zijn raam te komen. En toen ze het raam dat op een kiertje stond opende en de gordijnen verder open schoof, stokte haar adem.
Er had daar een ander meisje dan zijzelf in het bed gelegen. Het meisje had een korte kreet geslagen en hierdoor waren ze in hun spel gestoord.
Toen hij haar bij het raam zag staan keek hij eerst verbaasd, en daarna schuldig.
‘Dat was niet precies wat ik hoopte te zien,’ had ze gezegd.
‘Ik…- het spijt me’ had hij gehakkeld.
‘Ja, laat ik ook eens wanneer mijn vriendje zich op het moment niet lekker voelt maar gelijk naar een andere jongen gaan om mijn behoeftes te stillen!’ schreeuwde ik.
‘Kunnen we het er morgen over hebben?’
‘Natuurlijk, morgen. Maak eerst maar even je klusje af met die slet. Inderdaad, morgen!’ Ik zei het spottend, om het laatste er weer uit te gooien.
‘Jij komt ook maar hier binnen vallen!’ Schreeuwde hij dit keer terug.
‘O, dus als ik dat niet had gedaan had je me niets verteld en zou je me de rest van de tijd voor gelogen hebben? Je zou jezelf voorliegen als je zei dat je van me hield.’ Na dat gezegd te hebben ramde ze het raam dicht en klom woest van het schuurtje af. Dat ze hierbij zichzelf bezeerde, merkte ze niet eens. Een kwartier later had ze een sms’je van hem gekregen: Alsjeblieft, laat het me morgen uitleggen. Kan je naar ons plekje komen?
Natuurlijk was ze gegaan, ze kon hem niet vrijuit laten gaan en het wraak gedeelte in haar wilde hem door het stof laten gaan. Maar toen ze er eenmaal was, was het veel moeilijker dan gedacht.

Ze bleef een tijdje voor hem staan, haar tranen inhoudend, tot er toch eentje langs haar wang gleed. Hij stak zijn arm uit om haar vast te pakken, haar traan weg te vegen en haar te vertellen dat hij het niet zo bedoeld had. Even leek het of ze hem zijn gang wilde laten gaan. Zich te willen laten troosten door zijn sterke, geruststellende armen. Toen deed ze een stap achteruit, de stap die vertelde dat hun relatie over was, de stap die haar uit zijn reikwijdte haalde zodat zijn vingers misgrepen. Zijn armen vielen langs zijn lichaam.
‘Je bent te laat,’ waren haar woorden voordat ze zich helemaal omdraaide, haar handen in haar jaszakken stak en weg liep.

Reacties:

Sunrise zei op 30 okt 2010 - 19:27:
Mooi geschreven =D