FanFic.nl

Morgenrood {afgelopen}

30.Back

‘Edward, mag ik haar nu even vasthouden?’ zeurde Rosalie.
‘Nee, Rose. Trouwens, ze slaapt.’
Het was nu ongeveer zes uur ’s ochtends. Edward kwam een half uur geleden naar beneden om Renesmee te zien. Hij heeft Bella zijn gif gegeven en hij moet nu wachten tot morgen had Carlisle door de telefoon gezegd.
Er was nog hoop. Ik wilde zo graag naar boven, haar zien. Maar het mocht niet van hem. Hij zei dat ze haar rust nodig had. ‘Ze slaapt toch?’ had ik gezegd,
‘Nee, Alice,’ had hij gezegd. Wat een stresskop, zeg.
Ik probeerde het nog een keer. ‘Edward, mag ik nou aljeblieft naar Bella?’
‘Alice, nee.’
‘Stresskip,’ mompelde ik. Hij reageerde niet.
Toen had ik een plan.
‘Dan ga ik maar naar m’n kamer. Het is hier zo saai.’ Hij zei niets meer en keek alleen maar met een verdrietige glimlach naar Renesmee.
Ik stond op en liep naar de trap. Voor ik de trap op ging keek ik nog een keer achterom. Ik zag dat-ie me niet nakeek en vloog de trap op.
Ik liep door de grote gang die naar de kamers leidde. Aan het einde van de gang lag de dokterkamer.
Ik deed de deur rustig open en liep zachtjes naar binnen.
Daar op het ziekenhuisbed lag Bella’s lichaam. Zo wit als krijt. Haar armen lagen naast haar lichaam met de handpalmen naar boven. Ze had een wit nachthemd aan wat van mij was. Waarschijnlijk had ik nu boos moeten worden, maar het kleren konden me nu even niks schelen.
‘Dacht jij dat nou net?’ hoorde ik een stem vanuit de deur. Ik draaide me om.
Het was Edward.
‘Zo, volgens mij is dit niet jouw kamer.’ Ik lachte schaapachtig naar hem.
Hij glimlachte een klein beetje terug en kwam dichterbij.
‘Is ze niet mooi als ze slaapt?’ zei hij. Ik wist niet wat ik daarop moest antwoorden en keek hem raar aan.
‘Juist.’
‘Je denkt dat ze het gaat redden, he?’
‘Ja.’
‘Ik hoop het.’
Arme Renesmee. Als Bella het niet haalde, moest ze zonder haar moeder verder leven.
Ik voelde Edward naast me verstarren.
‘Sorry.’
Beneden ging opeens de bel. Jasper! Ik kon niet weg bij Bella, maar ik moest naar Jasper.
‘Ga maar,’ zei Edward. Ik keek hem aan en hij knikte.
Ik liep de kamer uit en vloog de trap af.
‘Jazzie!’ Ik vloog in z’n armen en hij tilde me op. Hij kuste me op m’n mond en kuste hem terug.
‘Ik heb je gemist,’ zei hij toen hij me weer op de grond zette en z’n armen op me heen sloeg.
‘Je bent oom geworden,’ zei ik met een grijns op m’n gezicht. ‘Ja, ik weet het,’ zei hij en aan zijn stem te horen had hij een glimlach op z’n gezicht.
Ik trok me zachtjes van zich af en pakte z’n hand.
‘Wil je je kleine nichtje eens zien?’ vroeg ik.
‘Heel graag zelfs.’ Ik nam hem mee naar Renesmee die in Esme’s armen lag.
Ze was wakker geworden.
‘Is ze niet lief?’ vroeg ik aan hem.
‘Hoe heet ze eigenlijk?’ vroeg hij met zijn blik op Renesmee.
‘Renesmee.’
‘Wat een mooie naam. Wie heeft dat verzonnen?’
‘Bella.’
‘Hoe gaat het trouwens met haar?’ Ik slikte.
‘Edward heeft haar zijn gif gegeven.’ Hij slikte. Ik wist hoe hij over nieuwelingen dacht. Ze waren gewelddadig, gevaarlijk.
‘Jazz, Bella is vast anders,’ zei ik zacht. Hij knikte, maar was volgens mij nog niet helemaal overtuigd.
‘He, kleintje.’ Emmet.
‘Ook hoi.’ Hij had net uitbundig met Rosalie gezoend. Ze hadden elkaar ook al zo lang niet gezien.
‘Zo, waar is onze vader,’ zei hij.
‘Bove, bij Bella.’
‘Is ze al getransformeerd?’ vroeg hij aarzelend, maar hij kon het enthousiasme niet onderdrukken.
‘Ja, een soort van, maar ze ligt nu te slapen. Edward heeft haar zijn gif gegeven. Gaan jullie maar even naar hem toe. Hij heeft n even z’n broers nodig.’ Ik had het nu tegen Jasper en Emmet.
Ze knikten en vlogen de trap op.
Carlisle was, nadat hij kennis had gemaakt met z’n nieuwe kleindochter, ook naar boven gevlogen.

Reacties: