FanFic.nl

I've never felt like this before.

Here in the Darkness

Terwijl ik anstig toekeek hoe Juliet terug het water in dook, stond ik op. Ik hoestte nog een keer en zag dat de persoon die om hulp had geroepen, onderwater dook.
“Juliet!”� Het was te laat. Ze dook onder water. Er klopte iets niet. Juliet kwam weer boven, zonder de persoon die om hulp had geroepen. Ik keek even naar Juliet en keek toe hoe ze om zich heen keek. Plots ging ze onder water. Ze werd naar beneden getrokken. Ik rende het water in en zwom zo snel als ik kon naar de plek waar Juliet net verdwenen was. Ik dook onder water en keek rond. Ver onder in de zee zag ik haar. Samen met iemand die aan haar enkel trok. Ik sloot mijn armen onder haar schouders en probeerde haar omhoog te trekken. Alsjeblieft, blijf bij mij. Ga niet dood. Ik keek naar diegene die aan Juliet's benen begon te trekken. Ik keek hem even vuil aan. Het was een man. Bleek, met een zwarte mantel en knalrode ogen. Een vampier. Ik trok aan Juliet en gaf de vampier een trap in zijn gezicht. Hij liet los, thank God! Ik zwom naar boven. Juliet was slap en waarschijnlijk niet meer bij bewustzijn. Als ze nog maar leefde. Ik voelde hoe het steeds ondieper werd, hoe verder ik zwom. Ik droeg Juliet het zand op en legde haar zacht op het warme zand neer. Ze zag er niet echt goed uit en ze ademde niet meer. Nee! Dat kon niet. Ik begon haar te reanimeren, de hele tijd door. Als Juliet dit niet zou overleven... Ik zou niet weten wat ik dan zou moeten doen. Als Juliet dood zou gaan... Nee. Ze mocht niet dood gaan. Ze moest dit overleven. Anders was het mijn schuld. Als ze mij niet zou komen redden, als ik niet het water in was gesprongen, dan was dit niet gebeurd. Doordat ik mijn leven wou opofferen, ging Juliet nu dood. Plots hoorde ik voetstappen.
“Jacob, aan de kant.”� De bekende stem van Carlisle klonk streng, maar ook bezorgd. Hij knielde aan de andere kant van Juliet neer en begon haar nu te reanimeren.
“Laat mij het doen!”� riep ik kwaad. Het was mijn schuld ik moest dit oplossen. De tranen in mijn ogen bleven daar gelukkig. Nu was het enkel een kwestie van niet knipperen en dan zouden ze niet ontsnappen. Twee sterke armen trokken me naar achteren. Paul.
“Het is beter zo Jake.”� zei hij zacht. Je kon duidelijk horen dat hij geraakt was. Dat dit hem pijn deed, om zijn kleine zusje zo te zien. Zijn grote handen waren gesloten om mijn armen, maar ik probeerde uit alle macht los te komen. Een probleem echter, ik had bijna geen kracht meer op het moment. Ik was misselijk en moe, maar het enige waar ik aan kon denken was Juliet.
“Is- is ze... Je weet wel... Dood?”� vroeg Paul voorzichtig. Hij keek naar zijn zusje en ik merkte dat hij ook tranen in zijn ogen had.
“Nee, haar hart klopt nog. Niet snel, maar hij klopt nog.”� zei Carlisle. Ik keek naar Paul.
“Het spijt me. Het is mijn fout.”� Ik beet op mijn lip en voelde de grip van Paul verzwakken.
“Nee, het is niet jou schuld, jij had dit ook niet gewild.”� zei Paul rustig. Ik draaide me naar Paul en sloot mijn ogen. Plots hoorde ik gehoest en met een ruk draaide ik me om.
“Juliet!”� Ik knielde weer naast haar neer en omhelsde haar voorzichtig.
“Rustig Jake,”� Paul liep naar mij toe, maar ik bleef naar het mooiste meisje op de hele wereld kijken. Ze was prachtig. Zelfs nu.
“Jake?”� Juliet's schorre stem klonk vreemd, maar het was duidelijk dat Juliet het zei.
“Gaat het?”� vroeg ik bezorgd. Ze knikte even.
“Ik hou van je.”� zei ze zacht en ik glimlachte.
“Ik hou ook van jou.”� zei ik tegen haar. Juliet hoestte nog even en ik zag dat Paul haar omhoog hielp. Plots vertrok haar gezicht van de pijn. “Wat is er?”�
“Juliet!”� Paul tilde Juliet op, zodat ze niet hoefde te staan.
“Het is haar enkel.”� zei Edward kalm. Ik had geen idee dat ook hij er bij was. Tja, natuurlijk. Ik keek even wie er allemaal waren. Carlisle, Paul, Edward, Lucy, Esme en Bella.
“Wat is er met haar enkel?”� vroeg ik snel.
“Het bot is verbrijseld. Net zoals bij jou toen.”� zei Carlisle.
“Kan je het genezen?”� vroeg ik. Carlisle knikte. Terwijl we vertrokken naar het huis van de Cullens. Ik hield de hand van Juliet constant vast. Het maakte me niet uit dat Paul me bijna constant een duw verkocht, maar goed. Paul droeg haar naar binnen en legde haar voorzichtig op de bank. Carlisle begon met het verbinden van Juliet. Bij haar stonden de tranen in haar ogen, waarschijnlijk van de pijn. “Knijp maar als het pijn doet.”� fluisterde ik zachtjes. Ze glimlachte zwakjes. Ik hoorde opnieuw voetstappen en zag dat Alice binnenkwam. Jasper achter zich.
“De Volturi was hier.”� zei Alice. “Niet hier hier, maar diegene die Juliet naar beneden trok, was van de Volturi.”�
“Ik wist het.”� ik keek naar Carlisle. “Hij had knalrode ogen en een zwarte cape.”� zei ik rustig.
“Ze proberen ons leger kleiner te maken.”� vertelde Jasper kalm. Ik kon er niet tegen als hij zo rustig deed. Het was gewoon irritant.
“Dus wat moeten we dan doen?”� vroeg Paul rustig. Ik merkte dat de hand van Lucy op zijn schouder lag. Ik glimlachte even. Paul, diegene die de vampiers het meeste haalde. Lucy, die ook een vampier was, was nu ingeprent met hem. Ik kneep zachtjes in de hand van Juliet.
“Alles komt goed.”� zei ik zachtjes. Ik legde mijn andere hand zacht tegen haar wang aan. Ze was nog warmer dan normaal. Dit was niet goed. “Carlisle, ze is echt bloedheet.”� zei ik snel. Carlisle voelde even aan haar voorhoofd.
“Ze heeft koorts.”� Carlisle keek naar mij.
“Kan dat dan?”� vroeg ik verbaasd.
“Ik wist ook niet dat het kon, maar blijkbaar wel.”� Carlisle keek even naar mij. “Jij zorgt wel voor haar, nietwaar?”� Ik knikte. “Dan gaan wij even overleggen.”� Niet veel later zaten we alleen nog maar met z'n tweeën in de kamer.
“Waarom sprong je?”� vroeg Juliet plots.
“Ik was boos, ik wou mijn gedachten even ergens anders plaatsen.”� Ik vertelde maar niet dat het eigenlijk was om mezelf te vermoorden. Dat zou haar te veel pijn doen.
“Oh. Het spijt me.”� zei ze zacht.
“Waarvoor?”� vroeg ik verbaast. “Ik moet zeggen dat het me spijt.”�
“Ik dacht- nee, laat maar. Het was stom.”� Juliet sloot haar ogen even en voordat ik wat kon zeggen merkte ik dat ze in slaap was gevallen. Ze zag er zo vredig uit. Nee, ik zou haar geen pijn doen met mijn gedachten. Nee, dat zou ik haar niet aandoen.

Reacties: