FanFic.nl

When a muggle meets a Weasley.

Hoofdstuk 69: Tell me

‘Neem je echt zo parum?’ Mijn hersenen konden elk moment ontploffen. Wat liep Redos allemaal te bazelen? Volgens mij was hij high van zijn medicijnen. Trillend pakte ik een appel van het rek. Ik legde het bij mijn drinken neer. ‘Hallo? Aarde aan Vera.?’ Hij zwaaide met zijn hand voor mijn gezicht. Zijn hand zat vol met tatoeages. Naast de tatoeages zaten er ook veel littekens op zijn hand. Vreemd. Ik mompelde iets onverstaanbaars en probeerde langs Redos te lopen. Ruw pakte hij mijn bovenarm vast. Mijn adem stokte in mijn keel. Gaat hij me nu vermoorden? Redos trok me mee naar een tafel in de hoek van het restaurant. Hij zette met een kap zijn dienblad neer en ging zitten. Nadat hij me had losgelaten greep ik naar mijn boven arm. Die jongen was echt sterk! Nors keek hij me aan. Schijnbaar had hij last van stemmingswisselingen. ‘Gaan we nog zitten, of blijft het vriendinnetje van Freddiebeer de hele tijd staan?’ Snauwde hij. Hij lette niet op mijn beledigde gezicht en schrokte zijn eten naar binnen. Verontwaardigd ging ik zitten en peuterde wat aan mijn appel. ‘Waarom heeft jouw teddybeer zo’n hekel aan mij?’ Sinds wanneer heeft Redos daar last van? ‘Misschien moet je eens wat aardiger tegen Fred doen.’ Hij lachte.
‘Tuurlijk, en oorlogen kun je oplossen door te praten.’ Hoofdschuddend prikte hij in zijn salade. Ik zuchtte het en nipte wat van mijn drinken. ‘Ben je bang voor me?’ De vraag kwam zo onverwachts, dat ik haast in mijn drinken stikte. Wat moest ik zeggen? Natuurlijk ben ik bang voor hem. Nadat Fred zo lelijk over hem gesproken had, moest hij wel gevaarlijk zijn. ‘Uhm.’ Stamelde ik, maar met een hand beweging deed Redos me zwijgen. Hij zuchtte, leek haast verdrietig, en speelde met zijn lepel. ‘Wat heeft Fred over me verteld?’ Zijn stem was zacht. Niet dwingend, zoals gewoonlijk. Ik haalde mijn schouders op. ‘Dat je gevaarlijk was, en dat ik van je vandaan moest blijven. En-‘ Ik stopte abrupt. De rest kan ik beter niet vertellen. Redos keek me vragen aan. ‘Je kan me niet makkelijk verassen.’ Nog steeds keek ik Redos wantrouwig aan. Mijn kaken klemde ik hard op elkaar. ‘Ik ga je echt niet vermoorden hoor.’ En hij knipoogde. Blosjes verschenen op mijn wangen. ‘En ik vertel ook niets aan je vriendje, ere woord.’ Nu werd het wel heel verleidelijk. Ik wilde graag weten wie hij was. Twijfelend begon ik hem te vertellen over het gesprek tussen Fred en Molly. Aan het einde van het verhaal had ik een enorm schudgevoel. Had ik dit wel mogen vertellen? Redos zei niets, staarde me alleen maar aan. ‘Dat was het wel zo’n beetje.’ Voegde ik aan mijn verhaal toe. Hopend dat hij de hint begreep dat het nu zijn beurt was om te praten. Hij wreef aan zijn kind, waardoor zijn spieren in zijn bovenarm zich aanspande. Weer had hij die rare rode doek om. ‘Zal ik dan maar eens het echte verhaal vertellen?’.

Reacties: