FanFic.nl

Locked Up

The big finale ~ Part I

Nicole PoV;
Ik word wakker van twee paar handen die me optillen. Nog slaapdronken knipper ik met mijn ogen, het plafond is donkergrijs en beweegt nauwelijks, terwijl het om me heen toch echt wél beweegt. Wat is dit?
Ik voel steeds meer kleren van mijn lichaam verdwijnen, en dan besluit ik dat het genoeg is geweest. Al om me heen schoppend, kijk ik wat er met me gedaan word.
“Aha, ze is wakker.”� mompelt één van de twee, maar omdat mijn hoofd nog slaapt, kan ik niet identificeren wie het is, hoewel ik die persoon toch lijk te herkennen.
“Ja, je weet echt niet hoeveel moeite het kost om die duikpakken aan te doen bij iemand í¡nders. Met die lange slungel en het meisje met het rode haar ging het nog wel, maar onze armen worden moe.”� gaat de andere verder en houdt me een strak, zwart duikpak voor.
Ik gris het uit zijn handen en kijk dan om me heen, op zoek naar een plekje waar ik me kan afzonderen. Steeds meer dringt tot me door, tot ik tot de conclusie kom dat we in een helikopter zitten. Cool, dat heb ik altijd al eens willen doen!
Ik verstop me een beetje achter de gestalten van Bill en Taylor en kruip dan in het duikpak, dat wel op mijn maat gemaakt lijkt te zijn. (Wat vast ook wel zo zal zijn, met X weet je eigenlijk nooit wat hij in je slaap uitvoert.)
Ik krijg een misselijk gevoel ergens in mijn keel, alsof we te snel dalen in een lift. Daaruit maak ik op dat we bijna gaan landen. En Taylor moet zijn duikpak nog aan! Dus por ik met mijn elleboog in zijn maag en druk de enige overgebleven lap waterbestendige stof in zijn gezicht.
“Huh... Wat?”� gaapt hij, wrijft in zijn ogen en duwt zich wat meer overeind.
“Aankleden, geen vragen stellen.”� zeg ik, iets dat moet lijken op een glimlach kruipt over mijn gezicht en bevestigt zich aan mijn lippen. Ik heb totaal géén idee waarvoor dit is, maar ik neem aan dat de finale is begonnen.
Ik heb niet eens door dat we geland zijn, zo zacht was het. Op blote voeten stap ik de helikopter uit, geniet van de warmte dat uit het harde asfalt komt en schud mijn haren uit mijn gezicht. Eén van de mannen reikt me een blauw elastiekje aan, ik maak snel een paardenstaart ermee.
Duikpakken betekenen maar één ding in mijn hoofd: zwemmen. En aangezien het de finale is, zal het vast en zeker ook op tijd aankomen. Zo slim ben ik wel.
De andere drie worden uit de grote ruimte van de helikopter gejaagd, alleen Taylor ziet er een klein beetje wakker uit. Ik strek mijn armen en geeuw, de nacht was kort en eigenlijk ben ik vermoeider van dit programma dan ik ooit hardop zou durven toegeven.
“Goed. Wij moeten de opdracht uitleggen, dus luister goed: We zijn op domein 'Locked Up', en zoals jullie zijn, staan we op de steiger bij een meer. Ja, jullie denken het goed, dat moeten jullie overzwemmen. Daarna is er een bos, dat jullie moeten doorwandelen, tot je het kasteel hebt bereikt. Daar wijst het zich verder uit.”� Bill staat van het ene op het andere been te hippen en zwaait met zijn hand in de lucht.
“Ja?”� vraagt één van de twee, niet degene die de uitleg heeft gedaan.
“Zei u nu dat we moesten... Zwémmen?”� Hij haalt een hand door zijn haar - de hanenkam is niet te zien, zijn haar hangt in vettige slierten slapjes naar beneden. Iedereen heeft kennisgemaakt met dat fenomeen, douches zijn er niet voorradig, maar bij Bill is het toch wel een heel gek gezicht. Hij zou vijf keer op een dag douchen als het nodig zou zijn.
“Dat zei ik inderdaad. En nu hup. Ready, set, go!”�
Ik trek Taylor aan zijn hand mee, asfalt wisselt met wankel hout. Aan het einde van de steiger laat ik hem los, zet me af en duik het water in. Ijskoud water op mijn gezicht, handen en voeten waardoor ik klappertand, maar mijn lichaam is verbazingwekkend warm. Dan werkt dat pak dus wel.
Ik kom net boven als Taylor erin duikt, het water spattert in mijn gezicht. En nu ben ik goed wakker!
Hij komt boven, schudt in snel tempo zijn hoofd enkele keren heen en weer en kijkt dan vooruit. Ik volg zijn blik, water tot waar het oog reikt. Dat gaat wel even duren voor we daar zijn.
Ik begin te zwemmen, op een rustig tempo om hem niet al te ver achter me te laten. Hebben die jaren vol zwemlessen nu toch enig nut. En het voelt best goed hier te zwemmen, zonder drukkende warmte en stinkend chloor. Hier zou ik zelfs aan kunnen wennen, denk ik.

Laat dat wennen maar zitten, ik ben het nu meer dan kotsbeu. We zwemmen echt al een tijdje, misschien zelfs een uur of twee, maar er komt geen einde aan.
Dezh en Bill zien we niet meer, die zijn we een hele tijd terug al kwijt gespeeld. Maar wij gaan steeds trager, dus ze zouden ons zo weer kunnen inhalen.
“Kijk! Ik zie bomen!”� roept Taylor. Hij zwemt een halve meter van me af, iets vóór me, en grijnst breed. En ja, hij heeft gelijk. Het zijn bomen, gróene bomen. Maar vraag me niet hoe ze heten, want al die nutteloze informatie over bomen en andere shizzle ben ik al lí¡ng weer vergeten.
Eindelijk 'vasteland' zien, geeft me de kracht om nog even een laatste krachtinspanning te doen en zo snel mogelijk te gaan zwemmen. Ik hijs me dan ook als eerste op het strand.
Hijgend duw ik me omhoog, Taylor stapt hoestend het zand op. De zon staat hoog, voelt lekker warm op mijn huid.
Het bos ziet er akelig uit. Hoewel de zon schijnt, is het er toch donker. De kruinen zijn haast í­n elkaar gegroeid, waardoor geen enkele opening kans heeft te bestaan. Ik zet me in beweging - anders komt er niets meer van - en duw me tegen elke boomstam vooruit. Taylor heeft een halve minuut stil gestaan en dat is voor hem genoeg om er weer tegen te kunnen. Wie heeft ooit gezegd dat auteurs zó'n conditie moesten hebben?
Maar met elke stap voel ik meer wanhoop. Elke boom lijkt op een andere, ik lijk voetstappen te ontdekken in het harde zand, en Taylor neuriet constant een kinderliedje dat ik - tot mijn grote ergernis - herken maar niet meer kan benoemen. Ik wil mee kunnen zingen!
Maar ik blijf doorzetten. Ik ben nooit echt competitief geweest, hooguit met een wedstrijdje welles-nietes'en, maar nu heb ik het gevoel dat í­k dit moet winnen. Misschien is het de duistere sfeer, misschien is het omdat ik nu plots zó dichtbij ben. Maar het feit blijft dat ik door zal blijven gaan tot ik neerval. En daar heb je al heel wat voor nodig om mij te doen neervallen, geloof me.
Een kleine opening in het bladerendek, een bundel zonlicht. Ik zie Taylor, hij heeft zijn duikpak open geritst tot aan zijn navel en heeft de mouwen om zijn middel geknoopt. Ik heb de trailer van New Moon gezien, en leef nu al een tijdje in zijn aanwezigheid, dus ik schrik al lang niet meer van hoeveel spieren hij heeft voor het teddyberenkarakter dat hij heeft. Eigenlijk schrok ik welgeteld één keer, maar dat doet er nu niet toe.
Door de kleine opening zie ik de punt van iets. Het lijkt wel van een toren van... Een sterrenwacht? Een kasteel? Een omhei - Het kasteel!
Ik tik Taylor aan, wijs naar het gat in het groen en trek hem iets opzij, zodat hij er goed doorheen kan kijken.
“Yes, we zijn er bijna!”� grijnst hij. Dat dacht ik nu ook.

Ik kus haast de grond als ik over een wortel struikel en plots zie hoe licht het is. De bomen houden op achter mijn voeten, het kasteel torent hoog boven me uit. Taylor trekt me aan mijn heupen naar boven en dirigeert me naar de grote poort, waarvan de ophaalbrug al naar beneden is gegaan.
Het kasteel is opgetrokken uit lichtgrijze baksteen, zwart en groen vuil heeft echter al huisgehouden op het deel van de muren tot de raampjes. Die raampjes zijn van kleurig glas, als een mozaïek beelden ze taferelen uit. Maar echt kijken naar dat alles doe ik niet. Er ligt een grote enveloppe op de brug, en die schreeuwt gewoon om mijn aandacht.
“Kom op, lees voor.”� zegt Taylor, krabt ongeduldig over zijn armen.
Ik kniel neer, kreun even om de pijn in mijn borst van het vallen, en raap dan de enveloppe op. Een stuk perkament valt eruit, ik laat snel mijn ogen over de letters glijden.
“Beste Nicole en Taylor.
Gefeliciteerd dat jullie het al tot hier hebben gehaald. Ik heb het jullie zeker niet gemakkelijk gemaakt, maar de moeilijkste proeven moeten nog komen, want hoe fit zijn de hersenen nog na zo'n inspanning?
Sla meteen links af als je binnenkomt, en daar zal je een grote deur zien. Besluit je binnen te gaan, dan kan je niet meer terug, de deur gaat onherroepelijk op slot.
Daar krijgen jullie verdere informatie.
X.”�
“Oh hemel.”� kreunt Taylor. Ja, zeg dat wel.

Reacties: