FanFic.nl

Marijn ( weet nog geen andere ;x )

5.

Toen ze eindelijk de jongen zag verdwijnen in de gangen liep ze de wc's uit op weg naar het groepje die ze de vorige
pauze had ontmoet.
Toen het meisje marijke haar zag aankomen vroeg ze waar marijn zo laat nog vandaan kwam.
Marijn vertelde dat ze eruit werd gestuurd bij meneer van der laan doordat ze geen boeken mee had en dat ze daarna
zich nog moest melden in het lokaal van de leraar. Het meisje die haar had veraden en de jongen die haar wou volgen
liet ze weg.
Ze plofte neer naast een blond meisje met krullen en pakte uit haar tas een krentenbol en begon te eten.
Marijke kwam naast haar zitten en keek even in haar tas waar ze het openliggende schrift vond.
Ze pakte het vast en bekeek het terwijl marijn nog niets doorhad.
Marijke tikte haar even later aan en vroeg wie het had getekend in het schriftje.
Marijn schrok toen ze zag dat marijke haar schrift had gevonden en zei dat het haar schriftje was waar ze elke les in
tekende.
De meisjes keken nu ook op en wouden het schriftje ook zien, terwijl marijn er met een roodwordende kop naast zat.
Ze vond de tekeningen maar niks maar het was ook niet de bedoeling geweest dat iemand het ooit in handen zou krijgen
en het zou bekijken.
Marijke merkte de natte vlek op die inmiddels was opgedroogd en vroeg wat het was.
Het was de traan die op de pinguinsnavel was gevallen tijdens het 4e lesuur.
Ze vertelde dat ze had gemorst met haar drinken terwijl ze aan het tekenen was en de meisjes knikten en bladerden verder.
Marijke zei na een tijdje :'wat kun jij prachtig tekenen!'
Marijn keek haar raar aan. Hoe kon iemand iets wat zij getekent had mooi vinden? Zouden ze dit echt menen?
De meisjes om haar heen knikten instemmend en marijn vroeg of ze het echt meenden.
Natuurlijk! antwoorde marijke. Een meisje aan de andere kant vroeg wat ze eigenlijk op tekenen stond.
Daar stond ze eigenlijk niet zo goed op, ze maakt nooit huiswerk en deed nooit wat in de les.
Bestwel logisch eigenlijk dat ze er niet goed op stond. Marijn antwoorde dat ze een 6 stond.
Marijke en haar vriendinnen keken haar raar aan en een meisje vroeg hoe dat kon terwijl ze zo mooi kon tekenen.
Marijn zuchtte en vertelde dat ze eigenlijk nooit wat deed voor school en dus ook niet voor tekenen.
Maar nog steeds had ze die vragen in haar hoofd. Zouden ze dit echt menen? Hoe konden ze dit ooit mooi vinden?
Waarom kraakt iedereen het dan af? Waarom vindt zij het dan eigenlijk ook vreselijk?
Ze snapte het groepje niet maar ze vond het niet erg, ze deden normaal tegen hun, de klas kon haar niet vinden.
Wat wilde ze nog meer? Juist niks eigenlijk. Alleen misschien een goede vriendin ofzo.
Maarach wie mocht haar? Weer juist. Niemand.
Alleen misschien dit groepje. Zo leek het tenminste.
Haar gedachten werden gestoord door de bel en marijn griste het schrift uit de handen van marijke en verdween
de gangen weer in, op weg naar haar volgende les.

Toen eindelijk de laatste les van de dag was afgelopen liep ze weer naar haar kluisje en pakte haar jas en ipod eruit.
In de gang kwam ze nog een klasgenootje tegen die tevergeefs probeerde haar pootje te haken wat mislukte.
In de hal aangekomen deed ze haar jas aan, zette haar ipod aan en deed haar oordopjes in haar oren.
Klaar om naar huis te gaan en haar nepvrolijke gezicht op te zetten voor haar vader die op haar wachtte.
op weg naar de fietsenstalling kwam ze nog wat mensen tegen die woorden tegen haar schreeuwden. Pijnlijke woorden.
Marijn had geluk dat ze oordopjes inhad en de kindertjes kon negeren.
Toen ze eindelijk haar fiets had gevonden bleek haar licht weer eens kapot te zijn gemaakt, waar haar vader
weer eens niet zo blij mee was. Veel kon ze er niet aan doen.
Even later fietste ze weg. Op weg naar huis.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.