FanFic.nl

Marijn ( weet nog geen andere ;x )

7.

De volgende ochtend werd haar slaap verstoord door het vreselijke getring van haar wekker.
Het was 7 uur, tijd om op te staan en weer naar die rotschool toe te gaan.
Ze verscheen beneden waar haar zusje en vader al zaten te ontbijten.
Haar vader zei goeiemorgen tegen marijn en vroeg wat ze gisteravond aan het doen was waarop marijn dom antwoorde slapen
hoezo?
Niks zei haar vader en hij at door.
Marijn plofte op een stoel tegenover hem neer en pakte ook een broodje en begon te eten.

Even later zat ze alweer met oordopjes in op de fiets op weg naar school.
Bij het hek zag ze een groep kinderen staan waarvan sommigen in haar klas zaten.
Ze fietste erlangs en negeerde de rotopmerkingen weer die ze naar haar toe kreeg geschreeuwd.
Ze zette haar fiets neer in het fietsenhok, draaide haar om en schrok van het meisje die ineens achter haar stond.
Marijn herkende haar. Het was marijke samen met haar vriendin.
Ze vroeg of de schreeuwende opmerkingen voor haar bedoelt waren.
Marijn bedacht zich dat ze nu beter niet kon liegen en knikte. Ze zag hoe de twee meisjes haar verbaasd aankeken en
vroegen of ze wel een leuke klas had.
Marijn zei dat ze haar soms wel eens pesten. Marijke keek haar aan en vroeg hoe lang ze al bezig waren.
Bijna 6 jaar pesten ze me al zei marijn met haar ogen starend naar de grond.
Marijke en haar vriendin keken haar verbaasd aan en hadden waarschijnlijk nog zoveel vragen.
Maar het enige wat ze zeiden was :'We zien je in de 1e pauze wel weer, je bent altijd welkom bij ons.'
Het enige wat marijn deed was knikken en de twee meisjes liepen weg en daarna ook marijn.

Het eerste lesuur hadden ze engels van een lerares die voor haar doen best wel vrolijk keek.
Dat werd misschien ietsje minder gezeur dacht marijn en plofte weer achterin de klas neer achter twee meisjes.
Dezelfde meisjes die het gister zo leuk vonden om haar te pesten door met punaises in haar rug te prikken, wat nu
onmogelijk was doordat ze voor haar zaten en moeilijk bij haar rug konden en niet eens punaises hadden waarschijnlijk.
Hoopte ze.
Ze pakte haar tekenschrift en haar boeken voor haar neus en begon door haar tekenschrift te bladeren en zich af te vragen
hoe iemand dit ooit mooi kon vinden. Toen begon ze met een nieuwe tekening. Een kat.
Niet veel later draaiden de meisjes zich om en vroegen waarom ze zo lelijk was. Marijn probeerde het te negeren, totdat ze
haar etui probeerden af te pakken die ze snel vastgreep en uit hun handen trok.
De lerares vroeg of het wat rustiger kon en de meisjes draaiden zich weer om, maar niet veel later schoven ze een
briefje op haar tafel:

We vinden je wel in de volgende pauze...

Marijn schrok maar liet niets merken en schoof het papiertje op de grond. De meisjes voor haar grijnsden.
De meisjes draaiden zich weer om naar voren en lieten haar dit lesuur verder met rust.
De druk tekenende marijn werd gestoord door de bel, tijd om naar de les tekenen te gaan waar een grote preek op
haar te wachten stond. Het papiertje dat ze vorige week mee naar huis kregen om een opdracht te maken voor tekenen
was nog steeds leeg. Marijn liep naar haar kluisje en liep naar het lokaal waar tekenen werd gegeven, onderweg kwam ze
marijke met de groep meiden weer tegen en begroette hun vriendelijk.
Toen ze het lokaal binnenstapte werd er direct alweer een poging gedaan om marijn te laten struikelen wat voor de
zoveelste keer mislukte. Marijn plofde neer op een stoel zo ver mogelijk van de kinderen bij haar in de klas vandaan.
Daar hield ze het lege papiertje tevoorschijn en een potlood, meer hadden ze niet nodig zei de tekenleraar.
Ze kregen een vreemd papier uitgedeeld waarop stond dat het een so was. Marijn schrok. Ze had totaal niets gedaan
voor dit vak en kreeg over wat ze hadden gehad een so. De leraar gaf nog een beetje uitleg en gaf ze het hele uur
om het so te maken.
Toen er een halfuur voorbij was, was marijn al klaar. Ze wist met vage reden alles wat erop gevraagd stond.
Hoe wist ze niet. Ze draaide haar papiertje om en pakte uit haar tas weer haar schrift vol tekeningen waar ze mee verder
ging dit lesuur. Ze had geluk, ze zat erg ver bij die rotkinderen vandaan en dus had ze er amper last van.
Alleen een jongetje maakte nog een paar gebaren maar het boeide marijn niet zo. Ze was druk aan het tekenen.

In de eerste pauze liep marijn stiekem weer naar het groepje meisjes die aardig tegen haar deden. Ze had wel
het gevoel dat ze achtervolgd werd, maar dat negeerde ze maar.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.