FanFic.nl

Marijn ( weet nog geen andere ;x )

8.

Toen ze uiteindelijk bij het groepje meisjes aannkwam, begroette marijke haar vriendelijk en vroeg waarom ze zo bang
keek.
Marijn gaf geen antwoord en plofte chaggarijnig op een stoel bij het groepje neer.
Marijke keek haar raar aan maar zei maar niks. Nodig was dat ook niet want marijke kwam er wel achter wat
er was toen de meisjes die vorige les voor haar zaten naar hun groepje toekwamen met als doel marijn.
Marijn schrok maar liet niets merken en at rustig verder aan haar boterham met jam.
De twee meisjes hadden deze keer geen hele groep bij hun waar marijn erg blij mee was.
De grootste van de twee grijnsde naar marijn en ging achter haar staan, terwijl de ander op een afstandje bleef staan.
Marijn keek niet achterom maar had wel door wie er stond. Marijke zag de meisjes en vroeg wat ze kwamen doen.
De langste van de twee met de naam merel antwoorde dat ze even gedag tegen marijn wou zeggen en grijnsde gemeen.
Marijn riep dat ze haar met rust moesten laten maar van de kop van het grijnsende meisje was af te lezen dat
ze dat niet van plan was. Merel zei dat marijn nog wat te goed had van de vorige pauzes dat ze spoorloos verdwenen
leek te zijn. Het kleinere meisje genaamd simone kwam nu ook dichterbij en pakte de boterham van marijn af met een
grijnsende kop. Marijn probeerde haar boterham nog terug te grissen wat haar niet lukte.
Een diepe zucht verliet de mond van marijn terwijl merel de boterham in een prullenbak dichtbij het tafeltje stond
gooide. Marijke en haar vriendinnen riepen dat de meisjes moesten oprotten maar dat deden ze niet, in tegendeel.
Merels aanhang bleek dus een tafel naast het groepje te zitten en grijnsde ook.
Simone had het gemunt op marijns tas waar haar tekenschrift open inlag. Simone pakte het schrift en bladerde eens door.
Ze grinnikte en liet het zien aan de groep meiden een tafel naast hun, die ook allemaal moesten grinniken.
Simone begon te schelden. Mislukkeling. Natuurramp. Verdwijn toch een keer dan hebben we geen last meer van je.
En nog wat woorden die marijn liever nooit meer herhaalde.
Het deed pijn wat ze zeiden. Vooral als ze begonnen over de moedervlek onder op haar kin. Geit.
Zon simpel woordje die toch zon pijn kon doen als je het al jarenlang moest aanhoren. Tranen prikten achter haar ogen.
Maar ze hield het weer eens in wat lang niet de eerste keer was. Merel begon met het schrift vol tekeningen uit de
handen van simone te grissen en het te verscheuren, wat ook erg pijn deed. Zoveel werk. Zoveel lessen. En ineens was
alles weg.De groep meiden hadden nog steeds een grijns op hun koppen staan terwijl marijn keek hoe haar schrift
verscheurd werd.

De schoolbel ging, wat betekende VRIJHEID! Eindelijk weer een beetje rust. Marijn liep naar haar kluisje en kreeg nog
wat woorden naar haar kop geslingerd.
Toen ze even later met haar oordopjes in bij haar fiets aankwam stonden daar het groepje meisjes waar marijke mee omging,
Inclusief marijke zelf.
Marijke begroette marijn vriendelijk en vroeg of marijn misschien een keertje mee wou om wat leuks te doen.
Marijn zette grote ogen op en keek de meisjes aan. Zon simpel zinnetje die zo vaak gevraagd werd aan populaire kinderen.
Zon simpel zinnetje die nooit voor marijn bedoeld was. Terwijl er nu ineens een groepje meiden voor haar stonden en
het vroegen. Zomaar. Om lol te hebben. Het leek erop dat ze het meendde.
Marijn zei stotterend dat ze het wel wilde. Marijke zei dat ze zich niet zoveel van de kinderen moest aan trekken
en verdween naar haar fiets. Marijn deed hetzelfde en fietste met een iets beter humeur naar huis waar haar vader op
haar zat te wachten.

Haar vader zat aan de tafel in de keuken en begroette marijn vrolijk. Hij zat achter zn laptop aan de eettafel.
Marijn verdween direct naar boven en deed haar laptop weer met moeite aan. Elke dag hetzelfde. Elke dag hetzelfde
verhaal waar ze mee bezig was. Elke dag dezelfde woorden die haar zo pijn deden. Elke dag hetzelfde.
Marijn zuchtte en was even later al helemaal in haar verhaal toen haar vader binnenkwam.
Hij vroeg haar of ze nooit met iemand wilde afspreken ofzo. En of ze zich niet eenzaam begon te voelen.
Marijn schudde haar hoofd en bleef staren naar haar laptop waar ze nu een website voor haar neus had.
Haar vader hoefde niet te weten wat ze allemaal deed. Waar ze op school last van had. Net alsof hij haar gedachten
kon lezen vroeg hij of het wel goed ging op school. Marijn schrok een beetje maar zei rustig dat het erg goed ging
op school en dat ze een leuke klas had en een leuk groepje waar ze bij was in de pauzes. Dat groepje
in de pauze was niet gelogen. Haar vader vroeg haar of ze misschien een keertje iemand uit de groep mee naar huis
wou nemen om eens kennis te maken en het zou ook goed zijn voor haar. Volgens haar vader.
Marijn knikte braaf en staarde nog steeds naar haar beeldscherm. Haar vader liep de kamer weer uit en deed de kamerdeur
weer dicht met een klap.

S`avonds deed marijn wat ze altijd deed. Zich laten gaan. Zonder dat er iemand was die het zag. Ze huilde zichzelf weer
in slaap.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.