Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » WORDKILLER » Hoofdstuk 28
WORDKILLER
Hoofdstuk 28
Een schreeuw die eerder naar het dierlijke dan het menselijke leunt, klinkt, een wapen klettert op de grijze tegels, naar een arm wordt gegrepen en een kleine plas helderrood bloed begint zich te vormen op de vloer van het oude kantoor. Ik open mijn ogen, nee, ik durfde hem niet aan te kijken. De rode plas, die ik in gedachte al aan de rechterkant van zijn lichaam zag, begint zich te vormen aan de linkerkant van zijn hals. Enkele keren moet ik met mijn ogen knipperen voor ik zie waar ik hem geraakt heb, maar zie dan dat het zijn rechterschouder is. Het wapen dat Sung nog net wist te trekken, ligt voor mijn voeten, en ik laat het mijne erlangs vallen.
Ik adem een keer diep uit zodat ik alles in me kan opnemen.
Ik heb de moordenaar van vier personen onschadelijk gemaakt zonder zelf te ernstig gewond te raken.
Ik heb Bill gewroken.
Ik heb het leven van drie personen gered.
Ik heb Sung neer geschoten, maar hem niet gedood, dat maakt me geen moordenaar.
Mijn gedachten worden onderbroken door de deur van het kantoor die opengeschopt wordt en mannen die, volledig in het blauw, vergezeld van wapens en zaklantaarns, het kantoor binnenlopen. De eerste lopen allemaal in de richting van Sung met hun wapen op hem gericht. Ineens roept er een enkele aanwijzingen en neemt mij dan mee naar buiten. Pas wanneer we de hal oversteken herken ik Peter, en zie ik zijn mond bewegen, maar het enige dat ik hoor zijn mijn oren die suizen.
Peter duwt de deuren van de bank open en doet teken dat we naar zijn auto gaan. Het kogelvrije vest en de andere spullen die hij droeg om het gebouw binnen te gaan belanden op de achterbank en dan kruipt hij naast me achter het stuur. Hij doet zijn gordel om en start dan de auto.
“Waar gaan we heen?”¯ Mijn eigen stem klinkt raar en heel ver weg in mijn oren.
Van het antwoord dat volgt versta ik niet veel, maar ik kan eruit opmaken dat we naar het ziekenhuis gaan. Ik voel kort aan mijn lip en merk dat die nog steeds bloedt, dus lijkt het me inderdaad niet zo een slecht idee om de dokter een bezoekje te gaan brengen.
De rit duurt slechts tien minuten, en in die tien minuten wordt er geen woord gezegd en krijg ik al iets van mijn gehoor terug.
We gaan de spoedafdeling van het ziekenhuis binnen en Peter legt uit dat ik absolute voorrang moet krijgen vanwege het politieonderzoek. Ik wordt meteen meegenomen naar een behandelkamer waar ze mijn lip ontsmetten en verdoven. De verpleegster gaat het kamertje weer uit en slechts een halve minuut later komt een dokter binnen. Peter legt uit wat er gebeurd is en de man knikt.
Mijn oren ondergaan een volledig onderzoek waaruit de dokter het besluit trekt dat er geen blijvend letsel is. Door het schot en de schreeuw van Sung zijn mijn oren tijdelijk overbelast en morgen zou ik mijn gehoor weer terug moeten hebben. Samen met Peter word ik weer achtergelaten en ik begin het gevoel te krijgen dat mijn lip aardig opzwelt. Ik herken het gevoel als de verdoving die werkt, en alsof ook de dokter dat kon voelen, staat hij ineens in de behandelkamer.
“De verdoving zou nu moeten werken, ik ga je lip hechten en normaal gezien zou je er niets van moeten voelen.”¯ Hij lijkt het te fluisteren, maar ik weet dat dat aan mij ligt.
Een groene doek met een gat erin wordt over mijn gezicht gelegd als ik neerlig
Een kwartiertje later haalt de man de groene doek van mijn gezicht en ik ga weer rechtzitten.
“Ik zou als ik jou was niet teveel eten zolang die draadjes erin zitten, en milkshakes kan ik je ook aanraden. En ik waarschuw je ook, als de verdoving uitgewerkt is, zal het pijn doen, en geen klein beetje.”¯ Ik knik.
“Ga ik daar ooit terug een piercing kunnen dragen?”¯
“Nee, wel erlangs, of aan de andere kant.”¯ Ik knik, daar vreesde ik al voor. “Dadelijk komt de verpleegster je halen, dan kan je naar huis.”¯ De man gaat de kamer weer uit en opnieuw blijven Peter en ik alleen achter.
Voorzichtig voel ik aan mijn lip, de draadjes voelen raar aan. Ik leg me weer neer en net wanneer ik denk even rust te hebben stormen twee meisjes de kamer in. Amy en Romy. Beide vliegen ze op mij af en knuffelen me zowat dood.
“Ow, rustig, ik ben pas genaaid.”¯ Ze laten me los en kijken me met een opgetrokken wenkbrauw aan. “Mijn lip! Mijn lip is net genaaid!!”¯ Ze lachen en gaan dan rustig voor me op de behandelstoel zitten.
“We waren doodongerust!! Het duurde zo lang en Peter belde of smste maar niet!”¯ Ze werpen een boze blik op Peter, die hen verontschuldigend aankijkt. “En toen we van de agenten die terugkwamen te horen kregen dat Peter met jou naar het ziekenhuis was heeft Amy de eerste beste agent meegesleurd om ons naar hier te brengen.”¯
“Wat is er eigenlijk gebeurd daarbinnen?”¯
“Wel, ik stapte binnen, en het was donker. Ik kon Sung niet vinden, maar uiteindelijk vond ik hem in het kantoor van de directeur.”¯
“Welke directeur?”¯
“Ik zat in de oude bank. Maar goed, hij stelde me voor om onze wapens in het kantoor te laten liggen en het in de hal te gaan uitvechten.”¯
“En dat heb je gedaan?”¯
“Nee, ik had het wapen genomen en wilde het bij de zijne gooien, maar ik bedachte me en schoot op hem, maar het was maar een schampschot. Hij heeft me toen geslagen en mijn piercing eruit getrokken, ik heb daarna zijn achillespees doorgesneden waardoor hij niet meer kon staan. Hij heeft nog een plakbandhouder naar me gegooid en ik heb zijn neus gebroken en in zijn schouder geschoten.”¯
“Dat klinkt niet erg gezond. Zou hij ook niet hier ergens in het ziekenhuis moeten zijn?”¯
“Is hij ook. Hij wordt momenteel geopereerd.”¯ Wij kijken Peter aan. “Werd net gebeld door een collega.”¯
Een verpleegster komt de kamer binnen en neemt ons mee naar de balie. De laatste papieren worden ingevuld en daarna brengt Peter ons naar huis.
Als we de loft binnengaan gooi ik mijn bebloede kleren in de was en slik meteen een pijnstiller tegen de komende pijn. Daarna sluit ik me op in mijn geïsoleerde kamer.
Eindelijk, rust.
[reacties??]
Jullie dachten toch echt niet dat ik ook Tom wat aan ging doen?! 1 dode Kaulitz is al meer dan genoeg!! Achja, ik had nooit gedacht dat ik aan het einde van dit verhaal zou geraken, dus ik ben hier heel blij mee ^^
Reacties:
yay^^ alles toch nog goed^^
nou jah,
redelijk dan.
Bill kan natuurlijk niet meer terug komen>.<
mr goed
yay
Dus er komt nu nog maar 1 hoofdstuk...
I don't like.
Sung is en blijft een klootzak.
Ik wil het laatste deel
<3