FanFic.nl

Our own Humanoid world

24. zaterdag middag 27/02/2010

Jorinde point of view
“Joor opstaan!”� Iemand porde in mijn maag. “Slapen,”� murmelde ik. “Hmm, sta nou op,”� zei Bill zielig. Ik opende één oog. “Waarom?”� vroeg ik en trok het laken over mijn hoofd. “Omdat, jij, Makbule en ik gaan shoppen.”� Meteen sloeg ik het laken weer van mijn hoofd. “Ik kom zo wel, shoppen is altijd leuk,”� zei ik. “Goed,”� zei Bill en porde nog eens in mijn maag. “Doe dat nooit meer,”� zei ik en sprong recht en mikte met mijn vinger in Bill zijn ribben. Bill liep lachend weg. Ik grinnikte even en greep wat kleren bij elkaar en slofte de badkamer in. Na een halfuur in de badkamer te hebben doorgebracht nam ik mijn schoenen en trok ze aan. In het restaurant trof ik iedereen aan. “Tom en Tosca gaan naar een…Waar gaan jullie weer naar toe?”� vroeg Bill die een papiertje vast had. Makbule stond langs hem mee te kijken. “Naar een pretpark,”� zei Tom met een toon alsof hij het al miljoenen keer tegen Bill had verteld. “Ah, oké, dat schrijf ik er even bij,”� zei Bill en nam in een vlotte beweging een pen uit zijn broek. Ik ging langs Tosca zitten en vroeg zacht wat Bill aan het doen was. “Hij schrijft op wie wat gaat doen vandaag,”� gniffelde Tosca. Ik trok een wenkbrauw op en grinnikte. “Danny, Georg en Gus gaan naar een gamehal en Makbule, Jorinde en ik gaan de stad in,”� zei Bill. “Perfect, kunnen we nu gaan dan?”� vroeg Georg. “Hmm, ik denk van wel,”� zei Bill. Hij las zijn papiertje nog eens na. “Goed Billie, steek dat nu maar in je broek,”� zei Makbule. Ze nam Bill zijn pols en bracht die richting zijn broekzak. “Briefje erin, en flink zo,”� zei ze met een grote grijns. Iedereen droop af en enkel Makbule, Bill en ik stonden nog in het restaurant. “Kom, we gaan,”� zei Bill en liep met grote passen voor ons uit. Hoe zou het ook komen met die lange benen van hem. Makbule en ik liepen achter hem aan. We moesten bijna rennen. “Dude, niet zo snel,”� zei Makbule die op Bill zijn rug sprong. Abrupt bleef hij staan waardoor Makbule bijna van hem viel en ik tegen hen op liep. “Damn Bill,”� mompelde ik. Bill lachte voldaan van zichzelf. Makbule sprong van zijn rug en kwam langs me lopen en fluisterde wat in mijn oor. Ik lachte net iets te luid. Bill trok zijn wenkbrauw op en tikte met zijn hak op de stenen ondergrond. “Vrouwenzaken,”� zeiden Makbule en ik in koor. “Geestig hoor,”� zei Bill. “Ik zie geen geesten hoor,”� zei Makbule en draaide een rondje om te kijken. Ik lachte en klopte op Bill zijn schouder. “Arme jongen zie je nu al geesten? Kom we gaan eens wat leuke kleren voor jou uitkiezen,”� gniffelde ik. Met z’n drieën liepen we een best wel coole kledingszaak in.

“Bill jij gaat die kant op dan gaan ik en Joor die kant op.”� Makbule duwde Bill al naar rechts voor hij antwoord kon geven. “We zien elkaar zo bij de kleedhokjes,”� zei ik. Bill haalde zijn schouders op en verdween tussen de rekken. “Kom, we moeten iets geschikts vinden,”� giechelde Makbule. Al snel stonden we voor de rekken met zomerjurkjes. “Het moet roze zijn,”� zei ik. “Natuurlijk!”� Makbule greep een jurk uit de rek. “Deze?”� Makbule hield de jurk voor zich. “Hmm, of deze.”� Ik greep een roze jurk met witte stippen uit de rek. “Die van jou is nog erger dan deze, die nemen we.”� Makbule lachte en nam de jurk uit mijn handen. “Waar zou hij zitten?”� vroeg ik me luidop af. “Als je van de duivel spreekt,”� grinnikte Makbule. Bill stond bij de pashokjes te wachten. “Aah, daar zijn jullie, en wat gevonden?”� vroeg hij. “Hmm, ja, iets leuks voor jou en je moet het van ons aantrekken,”� zei ik. Makbule duwde Bill het pashokje in en stopte de jurk in zijn handen. “Aantrekken die handel!”� zei ze. “Maar,”� probeerde Bill. “Plies Bill, voor mij!”� zei ik zielig. “Maar, ik ben een man en ik ga echt geen jurk aandoen hoor.”� De toon in zijn stem was verandert in diva-toon. “Diva, trek dat nou gewoon aan, het zal je beeldig staan,”� grinnikte Makbule. “Ik trek dit lelijk ding aan als er niemand anders hier is en jullie dit tegen iedereen verzwijgen!”� zei Bill streng. Ik en Makbule keken naar elkaar en begonnen meteen te lachen. “We zullen zwijgen.”�
Na een tijd kwam Bill zijn hoofd tussen het gordijn door. “Is er niemand?”� vroeg hij. Ik en Makbule keken rond. “Nee, laat maar kijken,”� zei ik. Bill deed het gordijn open. Makbule viel op de grond van het lachen en ik kreeg bijna geen adem meer van het lachen. Dit kon ik niet laten liggen dus greep ik mijn gsm uit mijn broek en maakte een foto. “Heeey!”� riep Bill uit en deed meteen het gordijn toe. Makbule lag nog steeds op de grond te lachen. “Hij was toch echt beeldig!”� Ik veegde lachtranen weg en hielp Makbule recht. “Kijk hoe sexy hij is”� Ik probeerde serieus te praten. Makbule keek naar het schermpje op mijn gsm. “Hij is sexy in alles!”� Ze grijnsde breed. “Billie, ben je bijna klaar met je om te kleden?”� vroeg ik. Ik opende het gordijn. “Aaaah. Doe. Dat. Niet!”� zei hij kwaad. “Billa is boos,”� zei ik zielig. “Aaaw.”� Makbule trok een pruillip.

Bill kwam eindelijk uit het hokje. “Zullen we de jurk voor je betalen?”� vroeg Makbule serieus. “Hmm, toch maar niet.”� Bill trok een raar gezicht en liep verder. Makbule en ik liepen achter hem aan. “U keuze niet gevonden dames?”� vroeg de winkeljuf. Ze grinnikte even en knipoogde naar ons. Makbule keek me aan en we begonnen beide te lachen. Ze had Bill in een jurk gezien. Bill liep mopperend door. “Kom we gaan terug naar het hotel, ik heb hier geen zin meer in,”� zuchtte Bill. “Nahouw, saaie.”� Makbule sloeg haar armen over elkaar en ging zielig op een bankje zitten. Ik deed mee. “Nahouw ik heb hier geen zin meer in!”� Bill sloeg zijn armen over elkaar en keek kwaad. “Als wij nou eens een ijsje voor je zouden kopen, zou je dan weer lachen en fijn mee gaan shoppen?”� vroeg ik en ging voor Bill staan. Bill fronste zijn wenkbrauwen en deed alsof hij diep nadacht. Makbule kwam langs me staan. Beide gingen we zielig kijken. “Nou, oké, omdat jullie zo schattig zijn gaan we nog wat shoppen,”� grinnikte Bill. “Ooh, je kon gewoon niet tegen onze lieve oogjes,”� grinnikte Makbule. “Hmm, ja dat zal het wel geweest zijn.”� Bill lachte en sloeg zijn armen over onze schouders. “Waar blijft mijn ijsje?”�

Reacties: