American Idiot

Hoofdcategorieën

[complete lijst]

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » Overige » American Idiot » Boulevard of Broken Dreams

American Idiot

Geschreven door:

Renesmee

Onderdeel van:

American Idiot

Laatst bijgewerkt:

10 aug 2010 - 20:46

Aantal woorden:

1185

Aantal reacties:

Aantal keer gelezen:

290

Boulevard of Broken Dreams

Mike wordt gered. Samen met Brad. Samen liggen ze ook in het ziekenhuis. Om te genezen van hun wonden. De Burgemeester van California kon niet meer worden gered. Brad heeft eerlijk toegegeven dat hij het heeft gedaan en dat Mike hem wilde stoppen. Mike´s moeder verteld Mike over zijn vader. Wat hij deed en betekende. Dit geeft Mike genoeg stof tot nadenken over zijn toekomst. Wie is hij? Wat wil hij bereiken, en wat wil hij betekenen?

I walk a lonely road
The only one that I have ever known
Don't know where it goes
But it's home to me and I walk alone
I walk this empty street
On the boulevard of broken dreams
When the city sleeps
And I'm the only one and I walk alone

I walk alone
I walk alone
I walk alone
I walk a

My shadow's the only one that walks beside me
My shallow heart's the only thing that's beating
Sometimes I wish someone out there will find me
'Til then I walk alone

I'm walking down the line
That divides me somewhere in my mind
On the borderline of the edge
And where I walk alone
Read between the lines of what's
Fucked up and everything's alright
Check my vital signs to know I'm still alive
And I walk alone

I walk alone
I walk alone
I walk alone
I walk a

My shadow's the only one that walks beside me
My shallow heart's the only thing that's beating
Sometimes I wish someone out there will find me
'Til then I walk alone

I walk alone
I walk a

I walk this empty street
On the boulevard of broken dreams
Where the city sleeps
And I'm the only one and I walk a

My shadow's the only one that walks beside me
My shallow heart's the only thing that's beating
Sometimes I wish someone out there will find me
'Til then I walk alone

De regen tikt op het raam. De gordijnen van het raam zijn gesloten. Er is niemand in de kamer. De deur staat open, en af en toe kijkt er iemand naar binnen. Mike is naar buiten gegaan. Zoveel stof tot nadenken in zo´n kleine ruimte gaat niet. Buiten is er genoeg ruimte voor de grootste gedachtes. Langzaam loopt Mike langs de sloot. De regen slaat tegen zijn gezicht aan, maakt zijn kleren drijfnat maar dat maakt hem niet uit. De woorden die zijn moeder tegen hem zei blijven ronddartelen in zijn hoofd. Net als de bladeren in de herfst, met een beetje wind komen ze niet op de grond. Er is niemand op straat, het lijkt of de mensen nog liggen te slapen. Toch is het al 10 uur in de ochtend. Stil loopt Mike door. Er is niemand die naar hem omkijkt. En dat is het enige wat goed is, wat logisch is.

Een uur daarvoor kwam Mike´s moeder binnen. Blij omdat haar zoon nog leeft. Niet zoals zijn vader. Ze vertelde Mike over zijn vader. Het echte verhaal, niet het verhaal dat ze altijd verteld. Mike´s vader was vroeger een vrijheidsstrijder. En soms ging hij te ver. Daarom is zij zo beschermend tegen Mike. Ze wil niet nog iemand verliezen. Mike´s vader deed er alles voor om zijn wil wet te maken. Mensen vermoorden ging niet te ver. Totdat hij daar op een keer zelf de dupe van werd. Bloedend en huilend werd hij achtergelaten in een steegje, zodat hij voor altijd zou zwijgen. Niet wetend dat hij een zoon had nagelaten, Mike. Die dezelfde ideeën heeft als zijn vader destijds. Nu zijn er mensen op zoek naar Mike om hem te vermoorden, zodat hij nooit zulke dingen zal aan richten als zijn vader.
‘Mike, zelfs ik weet niet wat je vader allemaal gedaan heeft. Ik weet alleen dat hij handelde in drugs, en een vrijheidsstrijder was.’
Mike is stil. Dit heeft hij nooit geweten. Hij dacht dat zijn vader was vertrokken zodra zijn moeder zwanger was. Maar zijn vader bleek echt van zijn moeder en hem te houden. Maar daar heb je nu niks meer aan, hij is dood.

Om al deze nieuwe info te verwerken is Mike naar buiten gegaan, de frisse lucht in. Maar hij is Allang niet meer bij het ziekenhuis. Maar hij heeft het niet door. Het is niet belangrijk, de weg die je aflegt. Het belangrijkste is wat je er van leert en ervan vindt. En wat Mike ervan vindt, moet hij nog bedenken. Hij weet niet eens wat hij met zijn leven wilt. Studeren, goede baan, huisje boompje beestje? Of voor altijd het rondhangen onder schooltijd en niks doen. Dat is ook niks. Wat wil hij betekenen voor de wereld? President? Nou, hij doet het vast beter dan al deze Amerikaanse presidenten… hij heeft betere ideeen. Maar dan moet hij wel gaan studeren. Anders komt hij nergens.
Wat is nu zijn plaats in de maatschapij? Wat betekent hij nu, op dit moment, voor de wereld. Helemaal niks toch? Hij is gewoon een van de miljarden mensen op deze aarde. Een onderdaan van de wereldleiders, wat hun wil is, wordt de wet.

‘shit, waar ben ik nu beland..’ denk Mike. Hij is klaar met zijn gedachten en kijkt om zich heen. Deze buurt kent hij totaal niet. Gelukkig ziet hij een bord met Ziekenhuis. Daar heen dus. Aangekomen bij het ziekenhuis blijkt Brad te zijn bijgekomen uit zijn coma. ‘Hee dude. Hoe gaat het?’ brengt hij schor uit.
‘Best, met jou?’ vraagt Mike onvriendelijk. Hij is nog steeds boos op Brad. Wat hij allemaal gezegt heeft over zijn moeder. En toen schoot hij ook nog die gast neer..
‘We moeten praten.’ Zegt Brad. ‘Nu.’
En zo zitten Mike en Brad dan tegen over elkaar. Mike is klaar voor de aanval.
‘Het spijt me echt.’ Zegt Brad. Hij kijkt over Mike heen naar buiten. ‘Ik had al die dingen niet moeten zeggen. Het werd me allemaal te veel.’ Mike knikt. Zal best.
‘Ik had ook gewoon te veel op. Ik was niet eens van plan om die man neer te schieten. Ik wilde gewoon dat iedereen stil werd. En dat die man bang werd en zou doen wat we wilde. Ik knapte gewoon weetje..’
‘Wat had je te veel op?’ vraagt Mike.
‘Van alles. Er was daar zo’n gast en die stond van die pilletjes uit te delen. Aan mij gaf ie een hele hand. Ik heb ze niet allemaal op..’
‘Je bent gestoord.’ Zegt Mike.
‘ja, nou. Soms..’ zegt Brad met een glimlach.
Mike moet ook lachen. Hij blijft zijn beste vriend.
‘Wat gaat er verder nu gebeuren?’ wil Mike weten.
‘Als ik beter ben, dan ga ik naar de jeugdgevangenis. Me pa betaald de boete. Maar hij koopt me echt niet vrij.’
‘Ik kan je ook niet vrij kopen, sorry..’
‘Nee, da’s oke. Maar me pa is ook niet eens langs gekomen. Dat snap je toch niet?’
‘Nee.’

De twee jongens in de ziekenzaal praten nog lang verder over alles. Tot dat de zuster komt met het eten. Maar terwijl ze praten klinkt er door het raam stil muziek. Muziek die weerklinkt tot aan alle uithoeken van de wereld. Muziek die door iedereen gehoord en gerespecteerd wordt. Muziek die een verhaal verteld. Geschreven door mensen die het verhaal mee maken, het verhaal hebben geleefd. En het nog lang gaan na vertelen door middel van hun muziek. Totdat het avond wordt klinkt deze muziek. Muziek die je nog lang blijft achtervolgen, omdat je je eigen verhaal ervan kunt maken.
’S Avonds vallen de twee jongen in slaap in het zelfde bed. Even is alles weer net als vroeger, toen ze nog klein waren en net elkaars beste vrienden. Ze beloofde om het altijd voor elkaar op te nemen. En om er voor elkaar te zijn in goede en slechte tijden. Nu zijn ze weer even die kleine jongetjes, opnieuw elkaars beste vriend. Vredig liggen ze op het bed, niet wetend wat de morgen voor hun brengt.