Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » Overige » A walk to remember. » Chapter 10.

A walk to remember.

15 aug 2010 - 17:39

388

0

203



Chapter 10.

Cesc Fabregas

Julin sloot haar ogen en opende ze daarna weer. 'Ik heb mijn wens gedaan.' glimlacht ze. 'Mooi.' zei ik zacht, en duwde haar dicht tegen mijn buik aan. We keken naar de sterrenhemel toen ik zag dat Julin het koud kreeg. 'Hier heb je een deken.' zei ik. 'Nee, ik denk dat we beter terug kunnen gaan naar huis. 'Kan ook. Ga maar alvast in de auto zitten, ik kom er zo aan.' zei ik, en ruim de spullen op in de tas en liep toen ook naar de auto. Julin zag er slaperig uit. 'Breng me naar jouw huis?' vroeg ze slaperig. 'anders wek ik papa.' zei ze er achteraan. 'Is goed.' zei ik, en startte de motor van de auto en reed door de modderige bossen terug naar de bewoonde wereld. Onderhand was Julin in slaap gevallen en bromde ze zachtjes mijn naam. Ik parkeerde de auto op de oprit en stapte uit en liep naar de portier waar Julin zat. Ik tilde haar op onder haar benen en onder haar rug en liep naar de voordeur. 'Cesc. Wat ben je laat thuis!' Fernando liep op me af, hij was mijn kamergenoot. 'Ik had Julin nog een dienst bewezen.' zei ik. 'Breng haar maar naar bed.' zei Fernando. 'Ga ik ook doen.' zei ik, en liep de trap op met Julin en bracht haar naar mijn kamer. Ik legde haar neer op mijn bed en trok haar schoenen uit en verwisselde haar hempje met een voetbalshirt van mezelf, daarna stopte ik haar in en liep zachtjes weer naar beneden.

'Die is echt op of niet?' vroeg Fernando. 'Ja..' Ik ging op de bank zitten en Fernando op de stoel, terwijl ik mijn gezicht in mijn handen verborg. 'Het komt goed Cesc.' zei Fernando. Ik zucht. 'Ik weet het niet. Ik zie haar achteruit gaan.' 'Je bent het beste voor haar wat je maar kon bedenken. Ze leeft nog lang met jou aan haar zijde, maar ze zal je nooit vergeten, dat weet ik zeker.' zei Fernando. Fernando ook met zijn uitspraken. Ik wist haar wens, haar allerlaatste wens. 'Ik weet haar allerlaatste wens..' zei ik. 'En dat is?' vroeg Fernando nuchter. 'Haar ouders zijn ooit getrouwd in het kleine witte kerkje verderop. Haar droom is om daar ook te gaan trouwen.' zei ik. 'Ga je haar vragen?'


Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.