Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » Overige » Stand Alones » [SA] Don't! I want to live.

Stand Alones

16 aug 2010 - 0:04

760

1

185



[SA] Don't! I want to live.

veel plezier (x

Ik kijk om me heen. Niets, alleen een zwarte muur. Waar komt die ineens vandaan? Never mind. Ik sta op en stap een beetje rond. Waar ben ik eigenlijk? Ik kijk nog eens om me heen. Niemand… Of toch wel? Ik zie een beetje verder iemand staan. Ik loop erop af. Ik roep hem een aantal keer, maar geen reactie. Waarom reageert hij nu niet? Ik loop verder. Wanneer ik er aangekomen ben tik ik op zijn schouder. Hij draait zich ineens om. Of eerder het. Ik schrik me dood. Een vogelverschrikker. Die moeten vogels afschrikken, geen mensen. Een beetje verder zie ik een boerderij staan. Hé, die had ik daarnet nog niet gezien. Uit nieuwsgierigheid stap ik er toch op af. De boerderij ziet er verlaten uit. Hoe dichter ik erbij kom, hoe enger het eruit ziet. Ik ben bij de voordeur aangekomen. Geruisloos probeer ik het te openen. Het kraakt verschrikkelijk hard waardoor ik een licht sprongetje maak. Ik zet een eerste stap in de boerderij. Ik voel de planken onder mijn voeten buigen. Ik kijk nog eens om me heen. Verlaten…Ik vertrouw het hier niet echt. Het is hier te stil. Geen wind, geen geruis, geen geluid. Niets… Alleen het gekraak van de vloer. *BAF* Er valt iets neer. Ik kijk verschrikt om me heen. Niets… Niemand…Wat was dat? Ik zet aarzelend een stap vooruit. Ik kijk om de hoek. Niets… Ik zie iets door het raam bewegen. Het lijkt wel een mens. Ik loop vlug de boerderij uit en loop naar de achtertuin. Ik zie nog juist een glimp van de persoon. Ik begin terug te lopen en achtervolg hem. Zonder ik het weet ben ik hem roekeloos aan het volgen in een verlaten bos. Zelfs de dieren hebben het verlaten. Ik blijf hem verder achtervolgen tot ik in het midden van het bos sta. Vol met afgestorven bomen, bosjes,…Het schrikt mij een beetje af, maar wat mij het ergste afschrikt is dat hij verdwenen is. Ik kijk nog eens om me heen. Wanneer ik niet op let word ik vanachter vast genomen. Ik probeer me los te trekken en ik werk zoveel mogelijk tegen. Maar niets helpt. Dan komt er iets in mij op. Bijten. Ik buig mij voorover en bijt in zijn arm. Bah, wat een vieze huid. Waarschijnlijk lang niet meer gewassen. Hij laat me een klein beetje los en schreeuwt het uit. Deze kans laat ik echt niet gaan. Ik draai me vlug om. Schop in zijn ballen en loop weg. Ik heb geen idee waar ik heen loop. Zolang hij me maar niet te pakken kan krijgen. Ik blijf lopen zo hard ik kan. Ik kijk nog eens naar achter om te zien of hij mij niet volgt. Op dat moment bots ik tegen iets of iemand op. Ik val naar achter en kijk geschrokken naar boven. HIJ… Hoe kan hij mij zo vlug al ingehaald hebben? Ik kruip verschrikt achteruit. Hij stapt naar voor. ‘Verbaast dat ik je ingehaald heb?’ Zijn stem klinkt eng en schor. Ik krijg een rilling over mijn rug. Niet alleen van de stem. Ook omdat hij weet wat ik denk. Hij steekt zijn hand uit. ‘Sta op!’ Ik ga recht staan. Hij pakt mij vast en sleurt me mee. In de verte zie ik de boerderij weer. Dit is foute boel. Ik begin tegen te stribbelen. Hij zet zijn nagels in mijn vel. Ik schreeuw het uit. En stop een beetje met tegenstribbelen. Hij sleurt mij verder. Hij stopt, doet de garagedeur open en sleurt mij naar binnen. Ik kijk rond. Overal liggen lijken. Lijken van meisjes. Je kan bij sommige nog niet weggerotte lijken de angst van hun gezicht lezen. Ik moet hier meteen weg. Maar hoe? Ik probeer een uitweg te zoeken terwijl hij de poort terug sluit. Hij stapt op me af en ik krimp ineen. Hij haalt iets uit zijn zak. Alleen kan ik niet zien wat. In ieder geval iets van ijzer want ik zie het glinsteren in het maanlicht. Ik probeer nog verder weg te kruipen maar ik merk dat ik in een hoek vast zit. Ik kijk wanhopig om me heen, maar het is te laat. Ik voel een messteek onder mijn ribben. Ik maak een krampachtig geluidje en zak door mijn benen. ‘Monster…’ Het laatste woord dat uit mijn mond kwam. Ik probeerde naar adem te happen. Maar alles werd zwart voor mijn ogen. Al het leven sijpelt uit mijn lichaam en ik val levenloos neer. Dat mijn leven zo moest eindigen had ik nooit verwacht…


Reacties?


Reacties:


xEmma
xEmma zei op 17 aug 2010 - 20:37:
O.O
*In shock*


ö

Ehmm.. Wauw. Hij is heel mooi geschreven.
- stiekem nog steeds in shock -
Nu durf ik nooit meer alleen in een donker bos te lopen, man ö