FanFic.nl

Not worth of rememberance anymore [Na The Dark Knight]

H8. False names and a dirty pillow

'Misschien kan ik helpen,' zegt de eeuwig lachende clown. Louisa kijkt hem aan en ziet zijn tong over zijn lippen glijden. Het idee aan de hoeveelheid schmink die hij zo elke dag binnen krijgt, maakt haar misselijk.
'Hoe?' vraagt Louisa. De angst ontglipt haar al een beetje, maar met iemand als de Joker weet je het maar nooit. Wie weet wat hij haar zal aandoen.
'Als ik je vertel wat je échte naam is, Louisa. Want volgens mij is Bartlett niet je echte naam? Hah? Of wel?' zegt de Joker met een uitdagende grijns op zijn witte gezicht. Louisa kijkt hem verbijsterd aan. Ze vraagt zich af hoe hij dat kan weten. Niemand weet dat Bartlett niet haar echte naam is.
'Nee, Barlett is de achternaam van mijn moeder,' zegt Louisa dan maar. Ze kan niet meer dan toegeven aan de maniak. Vanuit haar ooghoeken zoekt Louisa nog steeds naar een oplossing om zich uit de greep van de Joker te verlossen. Op de klok ziet ze dat het al bijna twaalf uur is.
'Zie! Want jouw echte achternaam, de achternaam van je vader, is... Darwoo'd'.' zegt de Joker. Hij begint weer te lachen. Louisa kan alles behalve lachen. Met grote ogen kijkt ze de clown aan.
'Hoe weet je dat?' vraagt ze zacht. Want het is waar. Louisa's echte naam is Louisa Darwood. Maar het is onmogelijk dat de Joker dat kan weten. Al jaren geleden is ze die naam verloren.
'Weet je nu nog niet wie ik ben?' vraagt de Joker weer. Louisa pijnigt haar hersens en denkt diep na. Ze kijkt weer op en bestudeert het gezicht van de Joker. Tot op het moment dat haar gezicht helemaal vertrekt. Ze weet het. Ze weet het eindelijk weer. De Joker kijkt Louisa verwachtingsvol aan.
'Nee... Nee, nee!' stottert Louisa terwijl ze uit de armen van de Joker glipt en op haar bed valt. Ze steunt met haar ellebogen op het matras terwijl ze haar gezicht achter haar handen verbergt.
'Het kan niet...' fluistert ze.
'Wie ben ik?!' roept de Joker. Lachend komt hij op Louisa afgelopen, die zich snel weer overeind hijst.
'Wie ben ik, Louisa?' vraagt hij nogmaals.
'Jeremy...' krijgt Louisa er met moeite uit. Als het niet snel ophoudt, weet Louisa zeker dat ze gek wordt. Opeens herinnert ze zich alles. Het verleden van haar en de Joker, die toen nog Jeremy was.
'Nee, je bent het niet,' zegt ze.
'Ik ben het wel. Maar nu je het weet, snap je toch zeker wel dat ik je hier niet zo kan achterlaten? Hah?' zegt de Joker. Louisa schrikt en kijkt de Joker angstig aan.
'Wat? Wat bedoel je?' vraagt ze.
'Je gaat met mij mee,' zegt de Joker terwijl hij op Louisa duikt. En diezelfde seconde wordt alles zwart voor haar ogen. De wereld van herinneringen en moordlustige clowns vervaagt. En stiekem hoopt Louisa dat ze niet meer wakker wordt. Want wie weet waar dat gebeurt?

Langzaam opent Louisa haar ogen. Met haar hand voelt ze aan haar hoofd, die zwaar en leeg voelt. Ze vraagt zich af waar ze is terechtgekomen.
'Eindelijk,' hoort Louisa een geërgerde stem zeggen. Haar ogen schieten in een keer open waardoor ze ook meteen overeind zit. Om haar heen bevinden zich enkel witte, betegelde muren. Onder haar ligt een vies oud matras met een blauw, bevlekt kussentje erop. Aan het plafond hangen haken en in de hoeken van de ruimte liggen opgestapelde dozen. Drie meter van het bed staat een stoel en erop zit, zoals Louisa wel verwacht had, de Joker.
'Wat vind je van je nieuwe huis?' vraagt hij. Louisa antwoordt niet.
'Je hebt hier in ieder geval genoeg tijd en ruimte om eens goed na te denken,' zegt de Joker. Aan de beweging met zijn hoofd te zien vindt hij zichzelf blijkbaar best grappig. Wat Louisa overduidelijk niet vindt.
'Je bent ziek,' zegt Louisa zacht. Ze wrijft weer over haar hoofd, die nog steeds pijn doet. De Joker staat op en zet een paar stappen in Louisa's richting.
'Laten we dan hopen dat ik jou niet aansteek, want de komende paar uren zul je hier nog wel vastzitten,' zegt hij grinnikend.
'We zullen wel eens zien hoeveel mensen er bereidt zijn om voor jou te sterven,' zegt de Joker terwijl hij zich omdraait en de deur uitloopt, die met een klap in het slot valt. Louisa kijkt naar de zware, ijzeren deur met een angstige blik.
'Shit,' vloekt ze.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.