FanFic.nl

Bite [Vamps]

Warning [44]

'Lieverd, Demitri moet je spreken.' fluistert Stefano in mijn oor en drukt dan zijn lippen in mijn hals. Ik duw me overeind, hij valt op het bed en blijft daar liggen, een lachje glipt over mijn lippen.
Elegant stap ik de trap af, onderaan word ik aangekeken door Demitri. Ik zou haast uitdagend gaan glimlachen, zoals ik in mijn mensenleven altijd deed, maar ik moet dit nu gewend gaan worden. Demitri kijkt iedereen altijd lang aan.
Hij helpt me van de laatste treden en duwt me dan de woonkamer in. Daar zit Julia ook al te wachten, in een van de zeteltjes met haar benen over de leuning.
'Weet jij wat er gaande is?' vraagt ze, ik haal mijn schouders op en laat me op een zetel vallen. Alsof ik de koning te rijk ben, strek ik me helemaal uit en vouw mijn armen onder mijn nek. Ik geeuw, sluit mijn ogen en schud met mijn voeten.
Drie.
Twee.
Een.
'Makbule, ik heb je niet geroepen om te slapen. Hup, rechtzitten.' Hij klinkt tamelijk... Onrustig. Niet boos, maar toch ook zeker niet kalm. Alsof hij nog maar tien minuten heeft om een atoombom te ontmantelen.
'Goed, goed, goed.' kreun ik en ga recht zitten, waarop hij naast me komt zitten. Julia kijkt somber, maar iets in haar ogen licht blij op als Demitri niet bij haar komt zitten.
'Dus, waarvoor jullie moesten komen...' begint hij, maar dan kraakt de deur. Stefano stapt de woonkamer in en ploft neer in de stoel die het dichtst bij mij staat. Hij kruist zijn benen. Afwachtend kijkt hij door de kamer.
'Zoals ik dus zéi: Waarvoor jullie moesten komen, is het bezoek dat we zullen krijgen binnen enkele uren, misschien zelfs minuten. Stefano trekt één wenkbrauw op, staat recht en kijkt me eventjes aan.
'Als het dat maar is, dat weet ik toch al lang.' En daarmee is hij weg. De keuken in, en dan hoor ik de buitendeur toeslaan. Als hij nu gaat jagen hé, dan spreek ik vier dagen niet meer tegen hem.
'Dus... Als ik nu nog één keer onderbroken word!' Hij ontbloot zijn tanden dreigend, maar zijn hoektanden zijn niet lang genoeg om uit het tandvlees te komen. 'We krijgen dus bezoek vandaag. Van twee stervelingen.'
Ik grijns en zet me wat rechter. Dat is me nog eens leuk nieuws.
'Makbule, laat die grijns maar varen. Je doet hen niets. Het is familie.'
De grijns verstomt inderdaad. Wat is me dat nu? Hij loodst twee mensen - vól bloed! - hier binnen en dan verwacht hij dat ik me gedraag?
'Waarom laat je ze komen? Bij vier vampiers?' bromt Julia, en slaat koppig haar armen over elkaar.
'Nou, uit gewoonte. Ik...'
'Vertel.' onderbreek ik hem, met een herwonnen grijns. Hij mept tegen mijn arm en gaat dan verder met zijn - interessante? Well, erm, no! - uiteenzetting.
'Ik heb één keer op haar moeten babysitten, en het jaar nadien vroeg zij zelf of ze mocht komen, en ik zag er geen erg in. En nu komt ze elk jaar. Het is een soort... traditie geworden.'
'En jij kan die traditie niet breken uit bestwil voor dat ene meisje dat komt.' moppert Julia, die weigert hem of mij weigert aan te kijken en daarom naar het gordijn staart.
'Ster is best aangenaam voor een sterveling. En ze houdt me op de hoogte van de laatste trends van de jeugd, en dat is best handig want zo'n zestienjarige heeft nog jong bloed.' Ik begin te lachen. Bang dat ik niet meer kan stoppen, bijt ik op mijn hand, maar dat heeft niet het gewenste resultaat. Eerder het tegendeel.
Julia rolt met haar ogen en staat recht. Demitri drukt haar op het hart niet te bijten, maar tegen dat hij zijn zin heeft afgemaakt, is zij al in haar kamer.
Het valt me op dat hij aan het grijnzen is, waardoor ik stop met lachen. In plaats daarvan leun ik geïnteresseerd tegen hem aan en kriebel over zijn arm.
'Wat?' vraagt hij, proberend de glimlach van zijn gezicht te vegen met een nonchalant gebaar.
'Ik zie jou wel lachen. Kom op, vertel!' Ik dwing hem door hem in zijn ogen te kijken, langdurig en zonder enige emotie. Daardoor gaat hij al snel akkoord.
'Goed. Stop met zo te kijken. Ah, Mak, stop! Dat is echt eng, weet je!' Ik gniffel zachtjes. Ja, dat weet ik. Ik weet alles over mezelf, en zo goed als alles van iedereen anders. De wereld is zo goed als geen geheim meer voor mij.
'Julia is nogal boos op mij, maar ik heb toch maar mijn pleziertjes gehad. Maar een half uur lang, ik wou niet nog meer bloed opgebruiken.' Seks. Ze hebben seks gehad. Als ik dacht niet nog meer verrassingen in het leven tegen te komen, krijg ik dit op mijn bord.
'Volgens mij wou ze door iemand anders ontmaagd worden.'
En baf, nog meer verrassingen. Julia nog maagd? Ik gier van het lachen, zodat tranen in mijn ooghoeken springen. Julia nog een maagd en Demitri bespringt haar. Het beeld in mijn hoofd hoort regelrecht thuis in een comedy.
Demitri lacht ook zachtjes, maar klopt dan op mijn been. 'Ik kan je één ding zeggen: Vampierenseks is beter dan mensenseks, ook al kan je niet meer klaarkomen.' Ik probeer serieus te blijven, maar het is grappig om dí¡t uit Demitri's mond te horen. Hij lijkt zo'n oude vent - wat hij ook eigenlijk is - en dan zegt hij zoiets.
Pas als ik op de grond rechtop zit, met mijn armen om mijn buik, zie ik dat Demitri er niet meer is. Waar ging dit gesprek in eerste instante ook al weer over? Oh, ja, zijn familiemensje dat langs komt.
Ik zal me eens goed gaan amuseren de komende dagen. Kostelijk amuseren.

Reacties: